Z ESTRADY NA EKRAN. Muzycy w filmach – część III
Alfabetycznie ułożona lista liczy w sumie 150 nazwisk i została podzielona na trzy części po 50 osób. Zabrakło na niej Jennifer Lopez, Seleny Gomez, Jeffa Bridgesa, Lindsay Lohan, Johnny’ego Deppa, Bruce’a Willisa, Jamiego Foxxa i innych artystów, którzy stanęli za mikrofonem już po tym, jak zostali gwiazdami filmowymi – tym samym odbywając odwrotną drogę, wiodącą z ekranu na estradę.
Mos Def
Być może najlepszy aktor wśród rapującej braci. Posiada zarówno vis comica, jak i rys dramatyczny – i potrafi to wykorzystać na małym i dużym ekranie. Swoje niebanalne umiejętności z najlepszym skutkiem zaprezentował w Czekając na wyrok Marca Forstera, W rękach Boga Josepha Sargenta (nominacje do nagrody Emmy, Złotego Globu i NAACP Image Award), Autostopem przez Galaktykę Gartha Jenningsa, Ratunku! Awaria Michela Gondry’ego, Włoskiej robocie F. Gary’ego Graya, a także w odcinkach Dextera i Doktora House’a. Ostatni raz na ekranie pojawił się sześć lat temu w Tour de France Rachida Djaidaniego.
Czesław Mozil
Kreskówkowy głos zapewnia mu częstą pracę w dubbingu – był m.in. Wrzaskierem w Romanie Barbarzyńcy Kresten Vestbjerg Andersen, Thorbjørna Christoffersena i Philipa Einsteina Lipskiego, Olafem w filmach z serii Kraina lodu Chrisa Bucka i Jennifer Lee, Percivalem w Manu. Bądź sobą! Christiana Haasa, Śmieszkiem w Siedmiu krasnoludków ratuje Śpiącą Królewnę Borisa Aljinovica i Haralda Siepermanna oraz Kakofoniksem w Asteriksie i Obeliksie: Osiedlu bogów Alexandre’a Astiera. Zagrał też główną rolę w aktorskim filmie Szkoła uwodzenia Czesława M. Aleksandra Dembskiego, ale było to grube nieporozumienie.
Nas
Kolejny hip-hopowiec, który pokładał nadmierne zaufanie w swoich umiejętnościach aktorskich. Zagrał zaledwie siedem ról, w których niczym nie zabłysnął, a większość tych filmów to przydługie teledyski w konwencji gangsta rapu, co widać szczególnie w Belly Hype’a Williamsa i Zbyt blisko wroga Michaela Rymera.
Willie Nelson
Ikona amerykańskiej kontrkultury. W kinie zadebiutował stosunkowo późno, ale od razu u Sydneya Pollacka w Elektrycznym jeźdźcu. Zachowuje równowagę między rolami głównymi (Róża z przybraniem Jerry’ego Schatzberga, Barbarosa Freda Schepisiego, Tekściarz Alana Rudolpha) a drugim planem (Złodziej Michaela Manna, Fakty i akty Barry’ego Levinsona). Lubi przypalić.
Olivia Newton-John
Nagrała prawie 30 albumów i stworzyła blisko 20 ról na małym i dużym ekranie, a i tak na zawsze zostanie zapamiętana jako Sandy Olsson z musicalu Grease Randala Kleisera. Taka karma.
Brandy Norwood
Triumfy, które święciła na listach przebojów w latach 90., utorowały jej drogę do świata kina i telewizji, w którym również odniosła kilka sukcesów. Największe z nich to role w serialu Moesha i telewizyjnym filmie Calineczka oraz udział w Koszmarze minionego lata Danny’ego Cannona – kretyńskim horrorze typu slasher, który powstał na fali popularności Krzyku Wesa Cravena.
Dolly Parton
Przykład na to, jak wstrzemięźliwość w doborze ról wychodzi na dobre. Na początku przygody z kinem pojawiała się na ekranie średnio co dwa lata, pozwalając publiczności, aby za nią zatęskniła. Nie licząc kilku cameos i występów w telewizji, zagrała w ośmiu filmach kinowych. Najlepsze z nich to obrazy Colina Higginsa, Od dziewiątej do piątej (nominacja do Złotego Globu za rolę aktorską i do Oscara za utwór 9 to 5), Najlepszy mały burdelik w Teksasie (nominacja do Złotego Globu) oraz Stalowe magnolie Herberta Rossa – ekranizacja sztuki teatralnej.
Iggy Pop
Mistrz drugiego planu. W latach 80. zapisał się na kurs aktorstwa i już wkrótce zaczął dostawać drobne angaże. Był hotelowym gościem w Sidzie i Nancy Alexa Coxa, pechowym bilardzistą w Kolorze pieniędzy Martina Scorsese, członkiem gangu w Kruku 2: Mieście aniołów Tima Pope’a, spikerem radiowym w Hardware Richarda Stanleya, zwariowanym wujaszkiem w Beksie Johna Watersa, pedofilem w Odlotowej dziewczynie Rachel Talalay, pijakiem w Astmie Jake’a Hoffmana i podstarzałą gwiazdą rocka w Blood Orange Toby’ego Tobiasa. Najciekawszy epizod zaliczył w Truposzu Jima Jarmuscha jako paradujący w sukience handlarz futrami, który cytuje Biblię i opowiada historię prześladowania chrześcijan przez Nerona. Swoją perorą Pop ukradł całą scenę; u Jarmuscha pojawił się jeszcze w Kawie i papierosach, Truposze nie umierają i dokumentalnym Gimme Danger o dziejach grupy The Stooges.
Pras
Za wszelką cenę Roberta Adetuyiego, Higher Ed i Go For Broke Jean-Claude’a La Marre’a, Nora’s Hair Salon Jerry’ego LaMothe’a, Kroniki mutantów Simona Huntera, Poczuj rytm Alejandro Chomskiego. Czy to repertuar festiwalu najmniej istotnych filmów na świecie? Nie, to filmografia Prakazrela Samuela Michela z hip-hopowego składu Fugees.
Elvis Presley
Może i był królem rock’n’rolla, ale aktorstwem nie powalał. Mimo warsztatowych braków udało mu się zagrać w ponad trzydziestu fabułach. Większość z nich to pospiesznie realizowane, generyczne i kiczowate filmidła, które miały zdyskontować sukces idola nastolatek. Sztandarowy przykład stanowią Błękitne Hawaje Normana Tauroga, przesłodzony romans, który na swą obronę ma tylko piękne pacyficzne plenery. Ale żeby oddać Presleyowi sprawiedliwość, należy wspomnieć o dwóch filmach, w których wyszedł poza swoje zwyczajowe, ograniczone emploi: Król Kreol Micheal Curtiza i Płonąca gwiazda Dona Siegela.
Prince
Geniusz muzyczny nie zawsze idzie w parze z żyłką filmową. Innowator muzyki popowej zagrał w trzech fabułach: Purpurowym deszczu Alberta Magnoliego oraz Zakazanej miłości i Graffiti Bridge (również reżyseria). Pierwsza była wielkim sukcesem, pozostałe dwie przepadły w otchłani zapomnienia.
Q-Tip
Na przełomie wieków zagrał w dramacie więziennym Prison Song Darnella Martina na podstawie autorskiego scenariusza i było to jego najambitniejsze przedsięwzięcie filmowe. Poza tym nie ma się czym chwalić – trochę drobnicy u Johna Singletona (Poetic Justice), Spike’a Lee (Ona mnie nienawidzi) i Giny Prince-Bythewood (Stracone nadzieje). Bez fajerwerków.
Queen Latifah
Najbardziej utytułowana aktorka w towarzystwie raperek. Już na samym początku filmowej ścieżki zagrała u Spike’a Lee w Malarii, a potem było jeszcze lepiej. Dość powiedzieć, że za swoje zasługi artystyczne otrzymała ponad 100 nominacji do rozmaitych nagród (w tym do Oscara, Złotego Globu, BAFTA i Emmy), z czego 30 zakończyło się zwycięstwem. Rozgłos i uznanie zdobyła głównie dzięki rolom w Chicago Roba Marshalla, Życiu na przekór Nelsona George’a i Bessie Dee Rees, ale tak naprawdę błyszczy w każdym filmie, w którym się pojawi.
Redman
Siedem występów, bez których świat mógłby się obejść: Colorz of Rage Dale’a Resteghiniego, Boricua’s Bond Vala Lika, Superzioło Jessego Dylana, Statistic: The Movie Lawrence’a Page’a, Thaddeus Fights the Power! Danielle Bayley-Hay i Danielle Lewis, Dark Nicka Basilego i Hip Hop Family Christmas Grega Cartera.
Lou Reed
Trudno nazwać go aktorem sensu stricto, ale miał kilka niewielkich przygód z kinematografią. Do najbardziej pamiętnych ról założyciela The Velvet Underground należą antyspołeczny piosenkarz folkowy Auden (jawna parodia Boba Dylana) w Można oszaleć Allana Arkusha, modny producent płytowy w One Trick Pony Roberta M. Younga i… facet w dziwnych okularach, zachwalający uroki życia w Nowym Jorku w Brooklyn Boogie Wayne’a Wanga. Reed nie szczędził też swego głosu w filmach animowanych: Rock & Rule Clive’a A. Smitha oraz Artur i zemsta Maltazara i Artur i Minimki 3. Dwa światy Luca Bessona.
Keith Richards
Przygotowując się do roli Jacka Sparrowa w Piratach z Karaibów, Johnny Depp wzorował się na gitarzyście The Rolling Stones. Richards miał zagrać już w drugiej części serii, ale ostatecznie pojawił się w trzeciej (Na krańcu świata Gore’a Verbinskiego) i czwartej odsłonie (Na nieznanych wodach Roba Marshalla), grając kapitana Teague’a Sparrowa, wielkiego pirata, a prywatnie ojca Jacka.
Rihanna
Albo grała w kasowych klapach (Battleship: Bitwa o Ziemię Petera Berga, Valerian i miasto tysiąca planet Luca Bessona), albo zaliczała cameo w równie kiepskich filmach (To już jest koniec Setha Rogena i Evana Goldberga). Jej filmografię ratuje Nine Ball – wiecznie upalona hakerka z długimi czarnymi dredami w Ocean’s 8 Gary’ego Rossa.
Kenny Rogers
Tylko dwie role w filmach kinowych (Paczka sześciu Daniela Petriego i Longshot Lionela C. Martina) oraz garść występów w telewizji, przede wszystkim w serii Hazardzista. Zapisze się w annałach kina jako autor utworu Just Dropped In (To See What Condition My Condition Was In) z pamiętnej sceny w Big Lebowskim braci Coen.
Henry Rollins
Wokalista, poeta, pisarz, aktywista, aktorski naturszczyk. Pojawia się w podrzędnych filmidłach (Bad Boys II Michaela Baya, Grobowiec diabła Jasona Connery’ego) i w wielkich dziełach (Gorączka Michaela Manna, Zagubiona autostrada Davida Lyncha). W komedii grozy He Never Died Jasona Krawczyka zagrał główną rolę – nieśmiertelnego kanibala.
Diana Ross
Diva disco uparła się, żeby zagrać Billie Holiday w Lady śpiewa bluesa Sidneya J. Furiego, choć wcześniej nie występowała w filmie. Jej wytrwałość opłaciła się – Ross zrobiła wielkie wrażenie skalą talentu i zgarnęła Złoty Glob i nominację do Oscara. Chyba instynktownie czuła, że już tego nie powtórzy i po kolejnych czterech filmach zrezygnowała z aktorstwa.
RZA
Siła sprawcza kolektywu Wu Tang Clan stara się dokonywać przemyślanych wyborów filmowych. Czasami mu się to udaje (Ghost Dog: Droga samuraja i Kawa i papierosy Jima Jarmuscha, American Gangster Ridleya Scotta), czasami wręcz przeciwnie (The Box A.J. Kparra, G.I. Joe: Odwet Jona M. Chu).
Ryuichi Sakamoto
Niezwykle fotogeniczny członek grupy Yellow Magic Orchestra wystąpił w filmie Wesołych świąt, pułkowniku Lawrence Nagisy Ōshimy, do którego napisał również wspaniałą ścieżkę dźwiękową. Nie mogłem uwierzyć, jak źle gram… byłem załamany – mówił po latach. Karierę filmową kontynuował więc nie jako aktor, lecz autor muzyki filmowej. Stworzył tematy do blisko 50 produkcji kinowych i telewizyjnych, w tym do Zjawy Alejandro Gonzáleza Iñárritu (z Alva Noto i Bryce’em Dessnerem), Wysokich obcasów Pedro Almodóvara, Opowieści podręcznej Volkera Schlöndorffa i Wichrowych wzgórz Petera Kosminsky’ego, a także do jednego z odcinków Czarnego lustra Charliego Brookera (Smithereens) oraz obrazów Bernarda Bertolucciego: Mały Budda, Pod osłoną nieba i Ostatni cesarz. Za muzykę do tego ostatniego, napisaną z Davidem Byrne’em i Cong Su, uhonorowano go Oscarem i Złotym Globem.
Tupac Shakur
Zanim pociski z broni nieznanego zamachowca przeniosły go na tamten świat, amerykański raper nagrał cztery płyty i zagrał w ośmiu filmach fabularnych. Zwrócił na siebie uwagę w dobrze przyjętym Szacunku Ernesta R. Dickersona – krytycy pisali o magnetycznym wdzięku, jakim obdarzył graną przez siebie postać młodocianego mordercy. Jego występ w Poetic Justice był jedną z niewielu zalet filmu Johna Singletona. Chwalono go również za role w Nad obręczą Jeffa Polacka, Bullet Juliena Temple, Brudnym glinie Jima Koufa i Klinczu Vondiego Curtisa Halla. Zasłużenie, bo na ekranie emanował charyzmą i pewnością siebie.
Gene Simmons
Basista i wokalista grupy Kiss może pochwalić się muzykalnością i długim językiem, ale aktorstwo nie należy do jego mocnych stron. Przewinął się w Ucieczce Michaela Crichtona, Poszukiwanym żywym lub martwym Gary’ego Shermana oraz serialach Policjanci z Miami i Millennium. Najbardziej znany z udziału w niesmacznych reality shows.
Paul Simon
Podobnie jak jego kolega z duetu Simon & Garfunkel, on również zapragnął grać. Debiut miał obiecujący – przez dwie minuty rządził ekranem jako śliski producent płytowy ze słabością do kokainy w Annie Hall Woody’ego Allena. Jedyną główną rolę zagrał w One Trick Pony Roberta M. Younga, gdzie wcielił się w przebrzmiałą gwiazdę muzyki folkowej. Film zrobił klapę.
Maciej Kaczmarski