Z ESTRADY NA EKRAN. Muzycy w filmach – część II
Alfabetycznie ułożona lista liczy w sumie 150 nazwisk i została podzielona na trzy części po 50 osób. Zabrakło na niej Jennifer Lopez, Seleny Gomez, Jeffa Bridgesa, Lindsay Lohan, Johnny’ego Deppa, Bruce’a Willisa, Jamiego Foxxa i innych artystów, którzy stanęli za mikrofonem już po tym, jak zostali gwiazdami filmowymi – tym samym odbywając odwrotną drogę, wiodącą z ekranu na estradę.
Gabriel Fleszar
Wykonawca jednego przeboju i aktor jednego filmu: w Sezonie na leszcza Bogusława Lindy stworzył duet z Anną Przybylską. Razem napadali na banki, kradli samochody i kiepsko grali.
Aretha Franklin
Blues Brothers i Blues Brothers 2000 Johna Landisa byłyby innymi filmami bez pani Murphy – właścicielki jadłodajni i władczej żony, która próbuje przekonać swego męża, aby nie dołączał do zespołu Elwooda i Jake’a. Robi to, śpiewając Think. W obu filmach o braciach Blues przewinęła się plejada gwiazd estrady, m.in. Chaka Khan, James Brown, Ray Charles i John Lee Hooker.
Serge Gainsbourg
Mocny człowiek – zarówno w życiu, jak i na ekranie. Grywał rzezimieszków (Czy chciałby pan ze mną zatańczyć? Michela Boisronda), rzymskich żołnierzy (Bunt niewolników Nunzio Malasommy), tyranów (La furia di Ercole Gianfranco Paroliniego), zdrajców (Samson Paroliniego) oraz niewiernych mężów (Slogan Pierre’a Gimblata). Pisał scenariusze i wyreżyserował kilka filmów krótko- i pełnometrażowych, ale był zdecydowanie lepszym muzykiem niż filmowcem.
Art Garfunkel
Pechowiec. W filmach Mike’a Nicholsa, Paragraf 22 i Porozmawiajmy o kobietach, jego role przysłonili profesjonalni aktorzy (kolejno Alan Arkin i Jack Nicholson), podczas gdy Zmysłowa obsesja Nicolasa Roega dostała w USA najwyższą kategorię wiekową i mało kto zobaczył miłosne igraszki Garfunkela z Theresą Russell. Później nie miał już zbyt wielu szans, by zaistnieć na ekranie.
Robert Gawliński
Pójdziesz pan drogę budować, pójdziesz pan drewno rzeką spławiać, wszędzie pan pójdziesz i nie będziesz Wojaczek, tylko pan Wojaczek – mówi Edward Stachura do spotkanego w restauracji tytułowego bohatera filmu Wojaczek Lecha Majewskiego, po czym dopala papierosa i się oddala. W rolę autora Siekierezady wcielił się lider Wilków i była to jego jedyna rola filmowa.
Tyrese Gibson
Startował ambitnie, bo u Johna Singletona w Baby Boy i Czterech braciach, dziś jest przede wszystkim kojarzony z Romanem Pearce’em – wyszczekanym przyjacielem głównego bohatera w sześciu filmach z cyklu Szybcy i wściekli (kolejne dwa już w planach). W rolach dramatycznych wypadał słabo, więc pozostał przy ogłupiającej rozrywce, vide seria Transformers.
Donald Glover
Znany też jako Childish Gambino. Bardzo wszechstronny człowiek – piosenkarz, raper, komik, aktor, reżyser, producent i pisarz. Twórca wysoko ocenianego i nagradzanego serialu Atlanta. Dla większości kinomanów to przede wszystkim nowy Lando Calrissian w filmie Han Solo: Gwiezdne wojny – historie Rona Howarda i Aaron Davis w Spider-Man: Homecoming Jona Wattsa.
Dexter Gordon
Pierwsza duża rola zapewniła temu wielkiemu jazzmanowi nominację do Oscara, Złotego Globu i kilku innych nagród. Gordon z łatwością wyposażył Dale’a Turnera, głównego bohatera Około północy Bertranda Taverniera, w zmęczoną twarz doświadczonego człowieka, dziwaczną manierę mówienia, nietypowy sposób chodzenia i poczucie godności. Wyniszczony przez alkohol i narkotyki mistrz saksofonu to rzeczywiście potężna rola, a sam film jest seansem obowiązkowym dla miłośników jazzu. Gordon zmarł cztery lata po zakończeniu zdjęć, ale zdążył jeszcze zagrać w Przebudzeniach Penny Marshall i jednym odcinku Crime Story.
Josh Groban
Bubkowaty chłopak Emmy Stone w Kocha, lubi, szanuje Glenna Ficarra i Johna Requa, wielebny w Hollarsach Johna Krasinskiego, barista w Coffee Town Brada Copelanda i jeden z więźniów gułagu w Muppetach: Poza prawem Jamesa Bobina. Poza tym pojawia się głównie w telewizji. I to tyle, co można o nim powiedzieć.
Dave Grohl
Niełatwo rozpoznać go pod grubymi warstwami charakteryzacji, ale to właśnie sympatyczny członek Nirvany i Foo Fighters wcielił się w postać muzykalnego diabła w Kostce przeznaczenia Liama Lyncha. Poza tym głównie telewizja: Duncancville, Drunk History i odcinek Z Archiwum X w trzeciej serii, gdzie Grohl wraz z ówczesną małżonką przechadzają się po budynku FBI.
George Harrison
Po filmach z Beatlesami grał niewiele: dziennikarz w The Rutles: All You Need Is Cash Erica Idle i Gary’ego Weisa, piosenkarz w Niespodziance z Szanghaju Jima Goddarda i sprzątacz w Checking Out Davida Lelanda. Jego zasługi dla kina są innego rodzaju – zastawił własny dom, aby sfinansować montypythonowski Żywot Briana Terry’ego Jonesa, w którym zagrał rolę pana Papadopolousa. Założona przez Harrisona firma producencka HandMade Films wypuściła na rynek takie tytuły jak Długi Wielki Piątek Johna Mackenziego, Bandyci czasu Terry’ego Gilliama, Mona Lisa Neila Jordana i Withnail i ja Bruce’a Robinsona.
Debbie Harry
Blondynka z Blondie. Piękna i pociągająca, więc kamera ją lubi. Była demoniczną Nicki Brand w Wideodromie Davida Cronenberga, tajemniczą dziewczyną w Twoja na zawsze Lulu Amosa Kolleka i rasistką Velmą Von Tussle w Lakierze do włosów Johna Watersa. Poza tym raczej drugi i trzeci plan, choćby u Jamesa Mangolda w Heavy i Cop Land.
Lauyn Hill
Nikt, nawet zdolna raperka z tria Fugees, nie powinien być przesadnie dumny ze swojej filmowej ścieżki, jeśli szczytem możliwości jest udział w Zakonnicy w przebraniu 2 Billa Duke’a.
Whitney Houston
Do historii kina przejdzie jej udział w Bodyguardzie Micka Jacksona, gdzie zagrała wymyśloną wariację na temat samej siebie: popową gwiazdę nękaną przez psychopatycznego wielbiciela. Mniej przekonująca była jako telewizyjna producentka w Czekając na miłość Foresta Whitakera i żona pastora w Żonie pastora Penny Marshall, ale i tam nie miała się czego wstydzić. Jej ostatnia rola to Emma Anderson w Sparkle Salima Akila – surowa matka tytułowej bohaterki, niespełniona artystka, która chce ustrzec córkę przez pułapkami show-biznesu. Houston coś o tym wiedziała: pół roku przed premierą filmu utonęła w wannie, będąc pod wpływem narkotyków.
Jennifer Hudson
Niewiele piosenkarek może pochwalić się Oscarem, Złotym Globem i nagrodą BAFTA za aktorski debiut. Ona może – wszystkie wymienione statuetki zgarnęła za rolę temperamentnej Effie White w Dreamgirls Billa Condona. Od tamtego czasu jest ulubienicą publiczności i nawet udział w Kotach Toma Hoopera nie obniżył jej notowań. I pomyśleć, że zaczynała od Idola!
Ice Cube
Raper ze składu N.W.A. od razu miał mocne wejście w kinie: w Chłopakach z sąsiedztwa Johna Singletona z werwą zagrał Doughboya, członka gangu opętanego żądzą zemsty za śmierć brata. Dziś może pochwalić się trzema tuzinami występów w takich filmach jak Anakonda Luisa Llosy, Złoto pustyni Davida O. Russella, Duchy Marsa Johna Carpentera i trylogia Piątków, do której stworzył też scenariusze. O’Shea Jackson stawał także po drugiej stronie kamery, reżyserując napisany przez siebie scenariusz The Players Club. Ponadto wyprodukował filmową biografię N.W.A., czyli Straight Outta Compton F. Gary’ego Graya.
Ice-T
Tracy Marrow to kolejny raper z silnymi związkami z kinematografią. Jego pierwszą ważną rolą był policjant Scotty Appleton w New Jack City Mario Van Peeblesa – został za nią nominowany do aktorskiej nagrody MTV. Później pojawiał się głównie w mało ambitnych filmach sensacyjnych, science fiction i produkcjach klasy „B”. To m.in. Rykoszet Russella Mulcahy’ego, Wstęp wzbroniony Waltera Hilla, Gra o przeżycie Ernesta R. Dickersona, Johnny Mnemonic Roberta Longo i… Karzeł 5 Roba Spery. Jako reżyser Ice-T podpisał się jak dotąd pod jednym tylko tytułem i jest to dokument Sztuka rapu o kulturze hip-hopowej.
Chris Isaak
Był dowódcą SWAT w Milczeniu owiec Jonathana Demme’a i zapijaczonym ojcem usiłującym odnowić relacje z nastoletnim synem w Informatorach Gregora Jordana, ale miejsce w historii kina zapewniła mu rola Chestera Desmonda – agenta specjalnego FBI, który przepada bez śladu (prawdopodobnie w Czarnej Chacie) w Twin Peaks: Ogniu krocz za mną Davida Lyncha.
Janet Jackson
Od maleńkości wypychana na scenę – już jako nastolatka występowała w rodzinnym show The Jacksons razem z rodzeństwem, a potem w serialach Good Times, Diff’rent Strokes i Fame. Przygodę z dużym ekranem zaczęła nieźle, bo od Poetic Justice Johna Singletona (nominacja do Oscara i Złotego Globu za piosenkę Again). Nie poszła za ciosem i w następnym filmie pojawiła się dopiero wiele lat później, na domiar złego był to Gruby i chudszy 2: Rodzina Klumpów Petera Segala. Występów w filmach Tylera Perry’ego – Kolorowe ptaki i obydwie części Małżeństw i ich przekleństw – też nie podobna nazwać sukcesami.
Michael Jackson
Starszy brat Janet był mocno związany ze sztuką filmową. Wcielił się w Stracha na wróble w uwspółcześnionej wersji Czarnoksiężnika z krainy Oz Sidneya Lumeta, zagrał Kapitana Eo w tak samo zatytułowanym krótkim metrażu Francisa Forda Coppoli, był Agentem M w drugiej części Facetów w czerni Barry’ego Sonnenfelda i Agentem M.J. w Miss rozbitków Bryana Michaela Stollera. Ponadto współpracował ze sławnymi reżyserami przy wideoklipach: Martinem Scorsese (Bad), Johnem Landisem (Thriller, Black or White), Davidem Fincherem (Who Is It), Johnem Singletonem (Remember The Time), Spikiem Lee (They Don’t Care About Us) i Markiem Romankiem (Scream). Na tym nie koniec – zrealizował antologię eksperymentalnych filmów pod tytułem Moonwalker i, we współpracy ze Stephenem Kingiem, Stanem Winstonem i Mickiem Garrisem, krótkometrażowy horror Ghosts.
Mick Jagger
Kapryśny, dekadencki gwiazdor rocka Turner w psychodelicznej psychodramie Przedstawienie Donalda Cammella i Nicolasa Roega – to z pewnością najsłynniejsza kreacja wokalisty The Rolling Stones. Ten udany występ pociągnął za sobą rolę w Nedzie Kellym Tony’ego Richardsona, ale tym razem wokalista wypadł tak drętwo, że potem długo nie zagrał w żadnym filmie. Nie udała się również współpraca z Alejandro Jodorowskym przy Diunie (film nigdy nie został zrealizowany) ani z Wernerem Herzogiem przy Fitzcarraldo (jego postać została usunięta ze scenariusza). Pozostały błahe role w mało znanych filmach pokroju Freejack Geoffa Murphy’ego, Piętna Seana Mathiasa i Gry w słowa George’a Hickenloopera. Jagger jest też producentem filmowym, ale i na tym polu nie odniósł większych triumfów – wyprodukowane przez niego seriale Vinyl i Jak obrabować Micka Jaggera zeszły z ekranów po jednym sezonie.
David Johansen
Pożółkłe zęby, popielata skóra i podkrążone oczy – niewielu rozpoznało wokalistę New York Dolls w roli jeżdżącego taksówką ducha przeszłych świąt w Wigilijnym show Richarda Donnera. Johansen miał więcej takich charakterystycznych epizodów (m.in. w Poślubionej mafii Jonathana Demme’a i Niech się dzieje co chce Joego Pytki), ale nigdy nie był równie zabawny.
Grace Jones
Posągowa modelka, piosenkarka i aktorka charakterystyczna. O tym, że ma charakter, przekonał się sam James Bond w Zabójczym widoku Johna Glena, gdzie Jones jako niebezpieczna May Day ochraniała złoczyńcę Maxa Zorina, aby w finale stanąć po stronie sprawiedliwości. Podobną partię szlachetnej wojowniczki stworzyła w Conanie Niszczycielu Richarda Fleischera; za obie kreacje nominowano ją do Saturn Award. W Wampie Richarda Wenka i Bumerangu Reginalda Hudlina z dużym poczuciem humoru grała ze swoim wizerunkiem nienasyconej erotycznie dominy. Błędem było zaś odrzucenie roli w Łowcy androidów Ridleya Scotta.
Alicia Keys
Liczyła zaledwie cztery lata, gdy pojawiła się jako koleżanka córeczki doktora Huxtable’a w Bill Cosby Show. W kinie zagrała tylko trzy razy. W Asie w rękawie Joego Carnahana była sprytną zabójczynią na zlecenie, ale sam film stanowił popłuczyny po Tarantino. W Niani w Nowym Jorku Shari Springer Berman i Roberta Pulciniego zagrała przyjaciółkę głównej bohaterki – to zadanie mogła wykonać każda inna aktorka i nikt nie zauważyłby różnicy. W Sekretnym życiu pszczół Giny Prince-Bythewood została przyćmiona przez Queen Latifah. Ostatnia jak dotąd rola Keys to popowa gwiazdka Skye Summers w serialu Imperium.
Kasia Kowalska
Zanim zaczęła reklamować zegarki i banki, zagrała Monikę – młodą narkomankę na życiowym zakręcie w Nocnym graffiti Macieja Dutkiewicza. Rola poprawna, choć jak zauważył Vincent w Że życie ma sens Grzegorza Lipca: To nie jest, kurwa, „Nocne graffiti”, kurwa, z Kasią Kowalską, która żre spida i nie ma, kurwa, nigdy spida. […] Po mnie, kurwa, wujek Halski nie przyjedzie.
Maciej Kaczmarski