Najlepsze POLSKIE SERIALE WSZECH CZASÓW. Wielki ranking czytelników

Święta. W okresie takim jak ten polskie seriale, nawet te najbardziej kultowe, zdecydowanie przegrywają w rankingu popularności z filmami świątecznymi i familijnymi. Jest to więc idealny moment, by przypomnieć sobie kilka telewizyjnych produkcji z rodzimego podwórka. A nuż ubarwią nam ten wyjątkowy czas. Nasi czytelnicy wzięli pod lupę seriale kultowe, starsze i młodsze, kryminały, komedie, produkcje historyczne i obyczajowe. Wyszła z tego imponująca lista, którą z niecierpliwością pragniemy się z wami podzielić. Najlepsze polskie seriale wszech czasów.

Poniżej znajdziecie 30 najlepszych tytułów, które zdobyły największą liczbę głosów naszych czytelników. Są na niej produkcje, które wręcz musiały się tam znaleźć. Są i niespodzianki oraz zaskoczenia. Jakie seriale były waszymi faworytami? Czy wyniki was zaskoczyły? Piszcie w komentarzach!

30. Ziemia obiecana 

Jedyne polskie dzieło, wobec którego nie zawahałbym się użyć dumnego określenia „superprodukcja”. Wybitnymi aktorami, którzy pojawiają się tu (choćby w małych rólkach), można by zapełnić kilka produkcji. Doskonała muzyka, zdjęcia, kostiumy i scenografia to nie wszystko. Potrzeba było jeszcze wybitnego scenarzysty, by z dość hermetycznej książki Władysława Reymonta stworzyć tak porywający i epicki spektakl. Ten pierwiastek geniuszu wykrzesał z siebie Andrzej Wajda. [Jacek Skałecki]

29. Oficer

Ponad dekadę temu Telewizja Publiczna zaproponowała widzom format dość nietypowy, mocno inspirowany zachodnimi wzorcami sensacyjny serial policyjny, w którym niejaki Kruszon (Borys Szyc), tytułowy oficer policji, otrzymuje zadanie polegające na wniknięciu w struktury zorganizowanej przestępczości, na czele której stał groźny i nieobliczalny Grand (Paweł Małaszyński). Powstał serial wciągający, dynamiczny, stawiający na zwroty akcji i na swój sposób odważny. Oczywiście nie wszystko poszło idealnie, ale ja z Oficerem mam związane głównie dobre wspomnienia i do dziś uważam go za jeden z najciekawszych seriali kryminalno-sensacyjnych powstałych w Polsce. W czasach, kiedy zdecydowanie bardziej niż dziś byliśmy skazani na ramówkę poszczególnych stacji telewizyjnych, robił wrażenie. [Filip Pęziński]

28. Samochodzik i templariusze

Tym razem do czynienia mamy z serialową wersją przygód bohatera stworzonego przez Zbigniewa Nienackiego (również autor scenariusza) o pseudonimie Pan Samochodzik. Gra go Stanisław Mikulski, którego najsłynniejsza rola Hansa Klossa zostaje tutaj uhonorowana krótkim fragmentem jednego z odcinków, gdzie przez chwilę w tle gra motyw przewodni ze Stawki większej niż życie (dzisiaj czytalibyśmy już pewnie teorie o jednym uniwersum). Sam Pan Samochodzik to historyk sztuki, nazywany nieraz polskim Indianą Jonesem. Kolejny przykład tego, że w serialach tamtej epoki mocno stawiano na przygodę, tajemnicę i odkrycia dokonywane przez sympatycznych bohaterów; najwyraźniej upatrywano w takiej konwencji formy atrakcyjnej dla dzieci wielu pokoleń, bez względu na to, czy oglądają to w dniu premiery, czy czterdzieści lat później. Okazuje się, że słusznie, bo przygody Samochodzika emitowane są do dzisiaj. [Łukasz Budnik, fragment zestawienia]

27. Siedem życzeń

„Siedem życzeń spełni się – jak w tygodniu siedem dni. Pomyśl dobrze, czego chcesz, zanim powiesz…” – czołówka serialu, w charakterystycznym wokalu Wandy Kwietniewskiej, znana jest większości dzisiejszych czterdziestolatków. Wanda i Banda wykonywali utwory do wszystkich odcinków serialu, który opowiada o trzynastoletnim Dariuszu (w tej roli drobny jak na swój wiek okularnik Daniel Kozakiewicz), który pewnego dnia ratuje z opresji czarnego kota. Kot, o wdzięcznym imieniu Rademenes, okazuje się obłożonym starożytną klątwą Egipcjaninem, potrafiącym spełniać życzenia. Życzeń ma być siedem… Serial Janusza Dymka sprzed ćwierć wieku, nawet oglądany dzisiaj – i pomimo oczywistych archaizmów – zachowuje świeżość pomysłu i aktualność problemów typowego nastolatka. Bo kto nie chciałby być dorosły, kto nie chciałby żeby wszyscy byli na każde jego skinienie? No cóż. Pomyśl dobrze, czego chcesz, zanim powiesz… [Agnieszka Stasiowska]

26. Wojna domowa

Skromnie rozpisana na dwie rodziny z warszawskiego blokowiska opowieść o ciągłym konflikcie pokoleń to do dziś jeden z najlepszych polskich seriali komediowych i ścisła czołówka, jeśli chodzi o ujęcie tematu międzygeneracyjnych starć. Siłą serialu Jerzego Gruzy z lat 1965-1966 jest świetny scenariusz, trafione dialogi oraz znakomita chemia między zespołem aktorskim, w którym znaleźli się m.in. Irena Kwiatkowska, Krzysztof Janczar i Alina Janowska. Humor w Wojnie domowej jest ponadczasowy i nienarzucający się, a przekaz wciąż aktualny, dzięki czemu serial ten dociera z równym powodzeniem do coraz młodszych pokoleń. [Tomasz Raczkowski]

25. Rodzina zastępcza

Jeden z najlepszych polskich seriali komediowych w historii polskiej telewizji, a według mnie – najlepszy spośród tych, które powstały w latach 90. Opowieść o przeuroczym małżeństwie Kwiatkowskich (Gabriela Kownacka i Piotr Fronczewski), którzy – poza dwójką swoich dzieci (Monika Mrozowska i Sergiusz Żymełka) – opiekują się trojgiem adoptowanych dzieci w różnym wieku. Z czasem grono podopiecznych zaczęło się zmieniać i mieszać, ale w domu Kwiatkowskich nigdy nie było nudno. Nie tylko za sprawą gromady dzieciaków, ale także dzięki szalonym sąsiadom Jędrulom (Tomasz Dedek i Joanna Trzepiecińska) i jedynemu w swoim rodzaju posterunkowemu (mistrz dubbingu Jarosław Boberek). Szkoda, że – podobnie jak w przypadku Świata według Kiepskich – zaczęto wprowadzać do tej historii kolejne bardzo nieprzemyślane postacie, które kompletnie nie pasowały do konwencji serialu. Fronczewski, Dedek i Boberek dwoili się i troili, by ratować Rodzinę zastępczą, ale prawdę powiedziawszy serial zatracił formę, gdy zniknęła z niego schorowana Gabriela Kownacka, która zmarła w 2010 roku. [Dawid Myśliwiec]

24. Odwróceni

Najpierw był Świadek koronny, którego nie nazwałbym filmem udanym. Wyraźnie bowiem widać, że powstał wyłącznie jako dodatek do Odwróconych i stanowi jedyne niemrawe streszczenie wątków z serialu, ciągnięte jeszcze w dół przez mdłe aktorstwo Pawła Małaszyńskiego. Odwróceni wypadają dużo lepiej – rozwinięcie postaci i wątków, które w filmie oglądaliśmy zaledwie w formie retrospekcji, zaowocowało wciągającą intrygą, świetnymi występami aktorskimi (właściwie wszyscy odtwórcy ról mafiozów są tu znakomici) i nierzadko sporą dawką emocji. Ciekawi mnie, jak wypadnie sezon drugi, który zadebiutuje wiosną. [Łukasz Budnik]

23. Daleko od szosy

Siedmioodcinkowy serial Daleko od szosy w reżyserii Zbigniewa Chmielewskiego to jeden z najbardziej popularnych polskich seriali. To także wnikliwe studium obyczajowe polskiej młodzieży wiejskiej i miejskiej lat siedemdziesiątych XX wieku. […] Wbrew pozorom intencją reżysera nie jest namawianie do tego, aby wszyscy masowo wyrywali się ze wsi i przenosili się do miast, co zresztą w latach siedemdziesiątych było bardzo częstym zjawiskiem w Polsce. Ale mocną stroną filmu jest przedstawienie szerokiej mozaiki grup społecznych z ich mentalnością, sposobem ubierania, mieszkania, życia, wysławiania się i wyrażania swoich emocji. Wystarczy wymienić bogato przedstawioną branżę komunikacyjną (Śląsk, Zgierz, Pabianice, Łódź). Wszystkich tych atutów ze świecą szukać we współczesnych polskich serialach telewizyjnych. Z pewnością długo nie powstanie taki film, jak Chmielewskiego, który z detalami i realizmem odda rzeczywistość, w której powstawał. [Piotr Sobieszczak, fragment recenzji]

22. Rodzinka.pl

Emitowany nieprzerwanie od siedmiu lat i liczący na razie trzynaście sezonów serial komediowy o perypetiach małżeństwa Boskich i trzech synów zyskał ogromną popularność dzięki prostej, niezobowiązującej do regularnych seansów formule, sympatycznej obsadzie i możliwości utożsamiania się z tysiącami rodzinnych sytuacji i wytartych klisz, które udowadniają, że w gruncie rzeczy nasze życia aż tak się od siebie nie różnią. Jasne, można narzekać na wiele aspektów, kręcić nosem na Karolaka i Kożuchowską (chociaż akurat tutaj moim zdaniem nie dają ku temu powodów), ale trzeba naprawdę dużego pokładu złej woli, żeby nie wciągnąć tych dwudziestu paru minut do śniadania, obiadu lub kawy z rodzicami. Mnie Rodzinka.pl bawi i zawsze chętnie zawieszę na niej oko, kiedy akurat przypadkowo jestem w pobliżu jakiegoś telewizyjnego odbiornika. [Filip Pęziński, fragment plebiscytu]

21. Świat według Kiepskich

Wielu uważa, że Świat według Kiepskich to polska odpowiedź na perypetie rodziny Bundych. Prawda jest jednak taka, że życie Kiepskich jest znacznie bardziej zwariowane, chwilami głupawe, surrealistyczne i absurdalne, a przy tym niezwykle głęboko zanurzone w swojskim klimacie, który tak doskonale przypadł do gustu milionom widzów. Codzienne i niecodzienne problemy pociągniętych wyjątkowo grubą krechą bohaterów to krzywe zwierciadło polskości doprowadzone do ekstremum, swoimi niedorzecznościami, przerysowaniem i specyficzną estetyką wpadające w kicz. A wszystko okraszone przaśnym humorem pełnym chwytliwych powiedzonek, które na stałe weszły już do mowy potocznej. [Dawid Konieczka, fragment plebiscytu]