Aktorzy, którzy ZRUJNOWALI swoje KARIERY. Było miło, ale się skończyło

Halle Berry

Charyzmatyczna, utalentowana aktorka, dla której czas zdaje się robić wyjątek i nie zabiera jej młodego wyglądu mimo całkiem zaawansowanego wieku. Szybkie pytanie: jaki jest pierwszy film, który przychodzi wam do głowy na dźwięk nazwiska Halle Berry? Catwoman? Seria X-men? Kod dostępu? Śmierć nadejdzie jutro? Czekając na wyrok? Za ten ostatni dostała Oscara za rolę pierwszoplanową i była pierwszą czarnoskórą kobietą, której to się udało. Wszystkie te filmy pochodzą z pierwszych pięciu lat XXI wieku. Potem Berry praktycznie zniknęła z ekranu. Ale wróćmy jeszcze na chwilę do przeszłości, bo casus Berry jest wręcz podręcznikowym przykładem kariery zaprzepaszczonej kilkoma błędnymi decyzjami. Rok 2000. Znana z drugoplanowych występów w kinowych Flinstone’ach i całkiem niezłym thrillerze Krytyczna decyzja, a także ciepło przyjętej roli w Senatorze Bulworth Warrena Beatty’ego, Berry dostaje angaż w wysokobudżetowym blockbusterze opartym na serii komiksów X-Men (o uniwersum MCU nikt jeszcze wtedy nie słyszał, nawet pierwszy Spiderman Raimiego miał premierę dwa lata później). Z nikomu nieznanej aktoreczki staje się obiektem zainteresowania mediów. Rok później szokuje widownię swoją pewnością siebie, pokazując nagi biust w Kodzie dostępu (nie oferując w tym filmie wiele więcej), ale prawdziwą odwagę i talent prezentuje w dramacie Czekając na wyrok. Poruszenie u widowni powodowała nie tylko tematyka filmu – dotykał on problemu rasizmu – ale także, a może nawet przede wszystkim, scena seksu między Berry a partnerującym jej Billy Bobem Thorntonem. Ze względu na jej naturalistyczny charakter reżyser musiał skrócić ją o niemal minutę. Spekulowano, że aktorzy naprawdę uprawiali seks, czego dowodem miały być dotykające się genitalia aktorów w wyciętych scenach. Szok przełożył się na słupki oglądalności, a Berry za swój występ (nieograniczający się tylko do tej łóżkowej sceny!) otrzymała upragnionego aktorskiego Oscara. Rok później była bodaj pierwszą ciemnoskórą dziewczyną Bonda. W słynnej scenie wychodzenia z morza w pomarańczowym kostiumie igrała z wizerunkiem Ursuli Andress. U szczytu sławy Berry przyjęła rolę Kobiety-Kota, komiksowej postaci znanej z filmów i komiksów o Batmanie. Obraz Pitofa okazał się katastrofalnym nieporozumieniem, a aktorka otrzymała Złotą Malinę – jako jedna z niewielu pojawiła się na ceremonii i odebrała „nagrodę”, naśladując swoją reakcję po otrzymaniu Oscara. Wkrótce okazało się, że dystans do siebie i uroda to jedyne, czym mogła zainteresować widownię. Po Kobiecie-Kocie Berry nie zagrała w żadnym interesującym filmie, a widzowie zdążyli o niej zapomnieć. Dopiero dwa lata temu pojawiła się w sequelu Kingsmana, a niedawno oglądaliśmy ją w trzeciej odsłonie Johna Wicka. Nadal nie były to role na jej możliwości – a może zwyczajnie jej możliwości wyczerpały się na jednej kreacji. Dziś Berry kojarzona jest raczej z tego, że pięknie się starzeje i że jej półrozbierane zdjęcia w wieku 50 lat wyglądają równie dobrze, jak jej rozbierane zdjęcia w wieku lat 20. Wydaje się, że to ciut za mało na kobietę, która przełamała pewną granicę i swego czasu stanowiła wzór do naśladowania dla młodych aktorek.

Chevy Chase

Niekoronowany król komedii, błyskotliwy geniusz, facet większy niż życie, gwiazda światowego formatu. Wszystkie te tytuły przylgnęły do Chase’a niemal z dnia na dzień. Wszystko zaczęło się od udziału w Saturday Night Live, gdzie pisywał skecze i występował. Widzowie go uwielbiali, ale pochwał nie szczędzili mu także krytycy. Za SNL Chase otrzymał trzy statuetki Emmy. Był najjaśniejszym punktem programu, a przecież konkurencje miał niebywałą: w pierwszych sezonach występowali między innymi Dan Aykroyd, John Belushi, Bill Murray czy Steve Martin. W 1978 Chase zaliczył kinowy debiut – komedię Nieczyste zagranie, za którą otrzymał dwie nominacje do Złotego Globu (za rolę i za debiutancki występ). Kolejna dekada to pasmo sukcesów komercyjnych i systematyczne budowanie wizerunku ulubieńca Ameryki: W krzywym zwierciadle z trzema odsłonami (Wakacje, Europejskie wakacje i Witaj, Święty Mikołaju), kryminalno-komediowa dylogia Fletch, fenomenalni Golfiarze i ich mniej udany sequel, a także brawurowi Trzej Amigos. W miarę, jak popularność Chase’a rosła, pojawiały się u niego problemy z zachowaniem i alkoholem. Niemal każdy, kto z nim pracował, stawał się obiektem nieprzyjemnych żartów; Chase nie stronił także od rasistowskich uwag. Po latach przyznawał, że Saturday Night Live po jego odejściu straciło poziom. Załamanie kariery nastąpiło w 1992 roku – roku premiery Wspomnień niewidzialnego człowieka. Za filmem stała niesamowita ekipa: reżyser John Carpenter, scenarzysta Wiliam Goldman (choć z jego tekstu zostało podobno niewiele), specjaliści od efektów specjalnych z Industrial Light i Magic. Jednak nikt już nie chciał oglądać Chase’a na dużym ekranie. Film zarobił czternaście milionów dolarów przy czterdziestomilionowym budżecie, a były „najśmieszniejszy człowiek Ameryki” spadł na samo dno. Czy czegoś go to nauczyło? Skądże. Pozostał dupkiem i bufonem oskarżającym o swoje niepowodzenia wszystkich wokół, ciężko pracując na opinię człowieka, który antagonizował niemal wszystkich w swoim otoczeniu. Jednocześnie Chevy nie miał nic do zaoferowania swoim widzom. Odrzucił role Forresta Gumpa, Buzza Astrala w Toy Story oraz Lestera Burhama w American Beauty. Dziesięć lat temu wydawało się, że Chase otrząsnął się z letargu i w końcu podjął słuszną decyzję w kwestii swojej kariery – dołączył do obsady serialu Community. Nie byłby jednak sobą, gdyby publicznie nie skrytykował serialu i nie wpadł w konflikt z jego twórcami. Opuścił produkcję w nieprzyjemnej atmosferze po czterech sezonach. Od tamtej pory grywa w miernych komediach. W 2018 roku udzielił wywiadu, w którym odniósł się do wielu zarzutów wobec swojej osoby. Stwierdził, że niczego nie żałuje. Cóż, wydaje się dziwne, że nie żałuje swojej kariery – bo mogłaby być to jedna z najlepszych amerykańskich karier w świecie filmu i telewizji.