INDIANA JONES I KRÓLESTWO KRYSZTAŁOWEJ CZASZKI. Analiza

Indy zamierza wyjechać, gdy na dworcu zaczepia go młody człowiek na motorze – Mutt Williams. Ubiór bohatera został zainspirowany przez Johnny’ego Strablera, protagonistę filmu Dziki Laslo Benedeka z 1953. Zagrał go Marlon Brando.

Mutt Williams jest greaserem. Subkultura ta powstała w latach 50. ubiegłego wieku w USA. Początkowo należeli do niej członkowie gangów ulicznych w środkowych i wschodnich Stanach, ale później rozszerzyła się również na inne grupy społeczne. Nazwa wzięła się od charakterystycznego zaczesywania włosów na żel lub brylantynę. Oprócz fryzury greaserzy nosili białe lub czarne podkoszulki, czarne motocyklowe kurtki i dżinsy Levi’s.

Indy i Mutt siedzą w kawiarni i rozmawiają. Młody człowiek przedstawia się, na co archeolog pyta, co to za imię Mutt (po angielsku mutt znaczy „kundel”). W Indiana Jones i Ostatnia krucjata wyszło na jaw, iż Indiana zostało wzięte od psa rodziny Jonesów (na co żywo zareagował przyjaciel głównego bohatera Sallah, śmiejąc się do rozpuku).

Natomiast nazwisko młodego człowieka pochodzi od kompozytora Johna Williamsa.

Zabawne, że po tych wszystkich rzeczach, które odkrył i widział na własne oczy, Indy wciąż jest sceptyczny i zbywa legendę o kryształowej czaszce ironicznym uśmieszkiem.

Czwarta część to nie pierwszy raz, gdy kryształowa czaszka zagościła w uniwersum Indiany Jonesa. Artefakt ten miał się pojawić w trzecim sezonie Kronik młodego Indiany Jonesa. Akcja epizodu toczyłaby się w Hondurasie w 1920 roku, a twórcy planowali przedstawić pierwsze spotkanie Indiany i Belloqa. Niestety serial został skasowany. Następnie Max McCoy wykorzystał w swoich powieściach czaszkę – Indiana znajduje przedmiot w świątyni Węża w Brytyjskim Hondurasie w 1933. Zostaje mu ona jednak odebrana przez włoskiego faszystę Leonarda Sarducciego. Dwa lata później udaje się ją archeologowi odzyskać i zwrócić na miejsce, zdejmując tym samym ciążącą nad nim klątwę. Tytuły poszczególnych powieści – Indiana Jones i kamień filozoficzny, Indiana Jones i tajemnica dinozaura, Indiana Jones i pusta ziemia oraz Indiana Jones i tajemnica Sfinksa. W Polsce opublikowało je wydawnictwo Amber. Ponadto w Japonii otwarto park rozrywki Indiana Jones Adventure: Temple of the Crystal Skull. Powyższe nie mają żadnego związku fabularnego z czwartą częścią.

Gdy do Indiany i Mutta podchodzą agenci KGB i proszą o oddanie im listu, Williams wyciąga nóż, a Rosjanie sięgają po broń. Kwestia Indy’ego „Nice try kid, but it looks like you brought a knife… to a gun fight.” („Nieźle mały, ale wygląda na to, że wziąłeś nóż na strzelaninę”) pochodzi z filmu Briana De Palmy Nietykalni z 1987. Słowa wypowiedział tam Sean Connery. Główną rolę dostał Kevin Costner po tym, jak odrzucił ją Harrison Ford. Również w filmie Punisher Jonathana Hensleigha z 2004 roku pada powyższa kwestia – wymawia ją płatny zabójca Harry Heck podczas próby zabicia Franka Castle’a – środkowe zdjęcia (podziękowania dla Duxa za tę ostatnią informację).

Dziewczynę, której chłopaka Indiana kazał Muttowi uderzyć, zagrała córka Spielberga i Kate Capshaw (Willie Scott ze Świątyni zagłady) Sasha.

Na skutek powyższego ciosu w lokalu wybucha bójka między greaserami a studentami. Spielberg nawiązał tu do odwiecznego konfliktu luzaków i teoretycznie bardziej odpowiedzialnych młodych ludzi.

Nazwa lokalu, z którego uciekają Indy i Mutt, brzmi Arnie’s. Arnold to imię ojca Spielberga.

W trakcie ucieczki ulicami miasta Indy i Mutt mijają autobus należący do New Britain Transportation Company. To prawdziwa firma transportowa założona w 1920 roku.

Hasło na wiecu antykomunistycznym również nie stanowi wymysłu filmowców. W latach 50. często używali go między innymi makkartyści.

Tuż po tym, jak komuniści wjechali w pomnik Marcusa, Mutt cieszy się, po czym spogląda na poważną twarz Indy’ego i mina mu rzednie. Bardzo podobna scena miała miejsce w Ostatniej krucjacie. W trakcie pościgu motocklowego, Indiana pokonał wszystkich Niemców i dumny z siebie popatrzył na ojca, który nie podzielał entuzjazmu młodszego Jonesa.

Zanim Indy i Mutt wjadą do biblioteki, mijają faceta, którego ubiór do złudzenia przypomina ubranie Indiany Jonesa. Ma tylko trochę jaśniejszą kurtkę.

Już w bibliotece (przerobionej z jadalni) Mutt o mało co nie przejeżdża chłopaka niosącego książki. W momencie zbliżenia kamery na twarz studenta w tle słychać krzyk Wilhelma. W każdej z poprzednich części również można było usłyszeć ten słynny dźwięk.

Student, który zadaje Indy’emu pytanie, to syn Toma Hanksa – Chet.

Po udzieleniu rady studentowi Indy mówi mu jeszcze, że jeśli chce być dobrym archeologiem, musi wyjść z biblioteki i pracować w terenie. Dokładnie odwrotnie twierdził w Ostatnieje krucjacie, gdzie wpajał młodym ludziom, iż większość pracy odbywa się w bibliotekach i muzeach, a na mapie nigdy nie ma X z zaznaczonym celem poszukiwań.

Podczas rozmowy Indiany i Mutta w domu Jonesa na kominku można dojrzeć zdjęcie archeologa z jego przyjacielem z Kairu Sallahem (zdjęcie po prawej pochodzi z materiałów dodatkowych na DVD).

W tle na kredensie stoi zdjęcie Willie Scott ze Świątyni zagłady. Ma ona na sobie sukienkę z występów w Club Obi Wan (zdjęcie po prawej pochodzi z materiałów dodatkowych na DVD).

Indiana wciąż nosi okulary w okrągłej oprawie, zupełnie jak w poprzednich częściach. Jedyna różnica to rozmiar oprawek – w najnowszej odsłonie są nieco mniejsze.

Francisco de Orellana istniał naprawdę. Żył w latach 1511-1546 (choć różne źródła różnie podają). Brał udział w dwóch wyprawach do Ameryki Południowej, których celem było odkrycie legendarnego El Dorado. To właśnie jemu przypisuje się pierwszy udokumentowany spływ Amazonką. Jego imieniem nazwano miasto oraz prowincję w Ekwadorze, a także miasto w Peru.

Zgodnie z tradycją serii podróż Indiany obrazuje czerwona linia biegnąca po mapie nałożona na zdjęcia lecącego samolotu lub innego środka transportu. W każdej z części można odnaleźć podobną scenę.

Indiana Jones i Królestwo Kryształowej Czaszki

Poszukiwacze zaginionej Arki

Indiana Jones i Świątynia zagłady

Indiana Jones i Ostatnia krucjata

Samolot, który jest pokazany jako wiozący bohaterów z Florydy, przez Kubę i Meksyk – mimo opatrzenia go pochodzącym z lat 50. logo rdzennie amerykańskich linii Pan American – absolutnie nie mógłby nigdy w tym czasie, w tych liniach i na tej trasie służyć. Jest to bowiem rosyjski samolot transportowy Antonow An-2, jeden z najpopularniejszych po II wojnie samolotów transportowych (i biorąc pod uwagę liczbę wyprodukowanych egzemplarzy i liczbę krajów, które go użytkowały i długość produkcji seryjnej przede wszystkim). Pierwsze seryjne egzemplarze An-2 wzbiły się w powietrze w 1949 roku, teoretycznie zatem nie kłóci się to z czasem akcji filmu – rokiem 1957. Ale już z fabułą tak: skoro znajduje w fabule odbicie konfliktu radziecko-amerykańskiego, starcia dwóch wizji świata, to próba wżenienia radzieckiego samolotu w amerykańską linię lotniczą jest nader karkołomna, nieprzekonująca i z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością można przyjąć, że jest to błąd realizatorów.

Kolejny błąd w tej sekwencji. Animacja lecącego samolotu pokazuje, w jakiej pozycji stoi na ziemi – z kołami w linii poziomej. Tymczasem w locie samolot powinien trzymać poziom według linii skrzydeł i statecznika poziomego. Cień rzucany przez skrzydła na kadłub wskazuje, że zdjęcia samolotu pochodzą z powietrza, z lotu, ale montażysta do animacji tej sekwencji przekrzywił go do pozycji stojącego na ziemi samolotu (nadesłane przez Arkadiusza).

Podczas podróży samolotem Indiana zakłada kapelusz na oczy i zasypia. Podobnie podróżował w Poszukiwaczach… oraz Świątyni zagłady.

W Peru, gdy Indy i Mutt idą przez targowisko, w tle można ujrzeć trójkę mężczyzn wyglądających tak samo jak główni bohaterowie Skarbu Sierra Madre z 1948 – Humphrey Bogart, Walter Huston i Tim Holt.

Na pytanie Mutta, skąd zna miejscowy dialekt, Indy odpowiada, że walczył u boku Pancho Villi. Historia ta została przedstawiona w pierwszym odcinku Kronik młodego Indiany Jonesa – Young Indiana Jones and the Curse of the Jackal (znanej też pod tytułem Spring Break Adventure).