Filmy, na których będziesz PŁAKAĆ od PIERWSZYCH MINUT

Odlot (2009), reż. Pete Docter, Bob Peterson

To film chyba najlepiej realizujący dosłowne rozumienie tytułu zestawienia. Od samego początku dowiadujemy się, czym jest czas i z wolna postępująca w nim utrata wszystkiego, co było dla nas ważne, łącznie z naszym życiem. Carl Fredricksen, bohater Odlotu, stracił właściwie wszystko, co najważniejsze – dziecko, miłość, młodość. Zostały mu jedynie starość i wspomnienia. Dogorywał więc w swoim niewielkim domku, otaczając się coraz większą ilością rytuałów, których nikt nie mógł przerwać. Aż wokoło urosły nowoczesne drapacze chmur, a on sam został zmuszony do odejścia do domu starców. Wtedy nieoczekiwanie na jego drodze pojawił się niewielkiego wzrostu harcerz zajawiony na punkcie zdobywania nowych sprawności i zupełnie odmienił życie staruszka. Sporadycznie w rzeczywistości zdarza się taka sytuacja. Starzy, samotni ludzie umierają w ciszy. Nikt nie zwraca na to uwagi, może prócz co bardziej wrażliwych opiekunów w DPS-ach. W Odlocie wzrusza z jednej strony historia Carla, a z drugiej szansa, jaką dostaje od losu, żeby przeżyć swoje ostatnie dni szczęśliwiej, niż sobie to wyobrażał. A jeszcze bardziej czuć wzruszenie, gdy sobie uświadomimy, że to tylko bajka – ciepła, pełna nadziei historia, która się realnie nie zdarza.

Dom mrocznych motyli (2008), reż. Dome Karukoski

Cierpienie dzieci boli szczególnie, więc najczęściej w filmach, które w założeniu mają służyć rozrywce, unika się jego pokazywania. Chodzi oczywiście o małe dzieci. Inaczej sprawa ma się z nastolatkami, zwłaszcza tymi uznanymi przez dobrze wychowane społeczeństwo za element zdegenerowany. O takim miejscu, właściwie worku, gdzie się wykolejone dzieci zamyka i umywa ręce, opowiada Dom mrocznych motyli, chociaż nie brak w nim również odwołania do cierpienia najmniejszych i najbardziej niewinnych. Reżyser naprawdę wie, jak poruszyć widza, o ile ten jest elementarnie wrażliwy. Dzieci są jak ślepe jedwabniki. Trzeba się nimi opiekować, inaczej umrą. Ludzie jednak nie zawsze to potrafią, gdyż sami w dzieciństwie stali się ślepi na coś, co dla reżysera filmu jest kluczowe – prawdę. Dom mrocznych motyli jest filmem nie tylko o dzieciach, ale także o bożkach, które stawiamy na swojej drodze i zgodnie z ich kuriozalnymi podszeptami wpływamy na to, jak bardzo cierpią niby najważniejsze dla nas istoty na ziemi – owe dzieci. Pouczający, wzruszający film o tym, jak nie zdemolować maluczkim dzieciństwa.

Przebudzenia (1990), reż. Penny Marshall

Wzruszające może być zarówno przychodzenie na ten świat, jak i odchodzenie z niego. Łatwiej je opisać w literaturze niż niebanalnie zaprezentować na ekranie. Przebudzenia poruszają na początku, gdy poznajemy odciętych od świata pacjentów – na twarzach wciąż są tak ludzcy, że wydają się nam normalnymi ludźmi, z którymi zaraz będziemy rozmawiać i śmiać się. Nic bardziej mylnego. Na przykładzie Leonarda Lowe’a poznajemy, jak bolesne jest uświadomienie sobie, że wyjście ze śpiączki i powrót do świata mogą być największym szczęściem w życiu, tylko jak na ironię dane jest zbyt mało czasu, żeby tego nowego życia doświadczyć. Szczęście nagle zamienia się w powolne i świadome odchodzenie, ukazane przez Roberta de Niro rozdzierająco emocjonalnie. Nie mniej zaangażowany jest Robin Williams jako doktor Malcolm Sayer. Obydwaj walczą o każdą chwilę, a my, widzowie, możemy tylko płakać.