Skecze SATURDAY NIGHT LIVE, które POWINNIŚCIE znać
W Polsce SNL (Saturday Night Live) się nie przyjął, chociaż trudno mi w to uwierzyć jako widzowi. W USA emitowany jest nieprzerwanie od 1975 roku. Oczywiście, nawet ze względu na liczbę odbiorców i znacznie bardziej rozbudowany świat medialny amerykański program miał większą szansę przetrwać niż jego polska wersja. Nie była ona jednak jakimś komediowym niewypałem, który powinno się kasować po jednej serii. Skecz o Koronie królów, teleturniej z papieżami czy też historyjka o „hotelu jak w domu” były całkiem śmieszne – nie kultowe, ale czysto rozrywkowe. Na kultowe skecze trzeba było jednak więcej czasu i więcej znanych aktorów. W przypadku wersji zza oceanu do historii komedii przeszło już kilka występów, a wciąż powstają nowe, które mają na to szanse. Zdolność do samokrytyki gwiazd, powiązanie z najnowszymi blockbusterowymi produkcjami, jak i bezlitosne naśmiewanie się z filmowych legend są tutaj kluczowe dla wieloletniego sukcesu SNL w Stanach Zjednoczonych.
„Kryptonim szef” w bazie Starkiller, sezon 41.
Adam Driver jest niesamowity w parodiowaniu siebie. Tym skeczem nadrobił całą biedę najnowszych odsłon Gwiezdnych wojen, począwszy od Przebudzenia mocy. Wcielił się w szefa, który pod przykrywką wizytuje swoją bazę Starkiller. Chce się dowiedzieć, co się tak naprawdę dzieje w jego „firmie” i dlaczego jest tak źle. Kylo Ren staje się więc Mattem, technikiem od radarów. Zaczyna się bardzo źle, bo jedna z techniczek stresuje go podczas naprawiania, gdyż chce natychmiast zjeść muffinka. Następnie jeden ze szturmowców pogardliwie kopie jego narzędzia. Generalnie nic nie idzie łatwo. Kylo Ren stwierdza, że w bazie nie ma poczucia dobrze zgranego zespołu. Są tylko ciągnący w swoją stronę pracownicy. To duży problem. Jak go zmienić? Może podarować załamanemu śmiercią syna oficerowi wycinaną karteczkę z tęczą i przeprosinami za zabójstwo dziecka? Może poddusić szturmowca i rzucić nim o ścianę? A może zamordować lizusa? Jest wiele sposobów, żeby zbudować oddany zespół.
Opowieść wigilijna, sezon 48.
Wspaniały duet Martina Shorta i Steve’a Martina. I tak Martin Short jako Scrooge budzi się z koszmarnego snu i decyduje się być lepszym człowiekiem. Skacze pod sufit i dziękuje duchom za nawrócenie. Musi wymyślić coś konkretnego, co może zrobić dla otoczenia, żeby udowodnić swoją wartość. Zaczepia więc ludzi na ulicy ze swojego okna, chce spełnić ich marzenia i w tym celu rzuca do nich monetami. Robi to jednak tak pechowo, że wybija sierocie oczy, niepełnosprawnemu chłopcu łamie nogę, a ten wpada do kanału, generalnie leje się sporo krwi z powodu pomocy Scrooge’a oraz jego dobrego ducha, którego gra Steve Martin. Nikt jednak go nie widzi, a więc odpowiedzialność spada na Shorta. Trzeba ten skecz zobaczyć, gdyż nie da się tak sugestywnie opowiedzieć genialnego humoru sytuacyjnego stworzonego przez aktorów kultowych Zbrodni po sąsiedzku.
MacGruber, sezon 32.
Ciekawa wizja MacGyvera, który za każdym razem nie daje rady, chociaż jest bardzo blisko. Will Forte pojawił się w tej roli aż 156 razy, począwszy od 2002 roku, a MacGruber niepodziewanie okazał się jedną z jego najsłynniejszych postaci. Przyznam się, że nie sądziłem, że parodia ukochanego MacGyvera tak mi przypadnie do gustu. MacGyver zawsze potrafił wydostać się z każdej sytuacji za pomocą tego, co miał pod ręką. MacGruber ma, jak się wydaje, podobne umiejętności, ale zawsze czymś się rozprasza i kończy tak samo, czyli wysadzając się w powietrze. Co ciekawe, skecze z MacGruberem tak się spodobały, że 2010 roku nakręcono pełnometrażowy film, w którym wystąpili Will Forte i Kristen Wiig.
Kawiarnia Olimpia, sezon 3.
W Olympia Café dzieje się wiele śmiesznych sytuacji w ramach cyklu SNL. Wato jednak wspomnieć o jednym skeczu z cheeseburgerami. Komedia sytuacyjna bazuje na zestawieniu zawiedzionych klientów i obsługi baru, która jest im w stanie zaproponować tylko cheeseburgery i pepsi, chociaż menu restauracji jest bardzo szerokie. Rosnący gniew klientów jednak nie budzi żadnej reakcji pracowników Olimpii, czyli Johna Belushiego, Billa Murraya i Dana Aykroyda. Uśmiech widzów wywołuje zwłaszcza John jako apodyktyczny, grecki imigrant Pete. Najlepsza jest jednak kulminacja z jajecznicą oraz reakcja Murraya. Warto obejrzeć tę sprawną językowo licytację cheeseburgerów.
Marsjańska misja, sezon 38.
Ciekawa trawestacja Obcego – decydującego starcia. Daniel Craig w roli gwiazdy i prowadzącego sprawdził się znakomicie. Warto jednak zwrócić uwagę i zapamiętać Bobby’ego Moynihana, który bez przerwy powtarza, jak bardzo tęskni za swoim małym kotkiem. Jego zaangażowany występ w tym skeczu zapewnił mu niewątpliwy sukces, pomimo banalnego w sumie pomysłu. Odpowiednio wykorzystany infantylizm w komedii jednak się sprawdza. Napięcie rośnie na zasadzie przeciwstawiania emocji pozostałych astronautów z tęsknotą obsesyjnie zakochanego w kocie Moynihana. Najlepszy jest jednak finał, gdy bohater odkrywa, że coś jest nie tak z kotem i zaczyna krzyczeć.
Przesłuchanie chippendalesów, sezon 16.
Szkoda, że Chris Farley nie poradził sobie ze sławą ani z własnym talentem. W wieku 33 lat znaleziono go martwego w jego domu. Przyczyną śmierci było przedawkowanie narkotyków. Pozostawił nam jednak po sobie mnóstwo szalonych komedii, jak również ten skecz, w którym wystąpił w towarzystwie Patricka Swayzego. Skecz nosi tytuł Przesłuchanie Chippendalesów, Niektórzy jednak krytykowali go za pomysł, którego sedno tkwi w wyśmiewaniu się z ciała Farleya, które nosi już wyraźne ślady depresyjnego wykańczania się niezdrowym jedzeniem, alkoholem i narkotykami. Sposób, w jaki Farley zagrał tę rolę, jest jednak sugestywny, a nawet wzruszający. Przy nim właśnie to piękny Swayze wypada bardziej żenująco.
Świąteczny cud, sezon 42.
Ciekawa refleksja nad amerykańską histerią świąteczną w okresie Bożego Narodzenia. W skeczu występują pani Rafferty (Kate McKinnon), Sharon (Cecily Strong) i Doug (Casey Affleck). Przesłuchują ich dr Bethel i kardynał Hansen. Rafferty, Shanon i Doug opowiadają im o cudownym i nie tak do końca fajnym spotkaniu ze świętym Mikołajem. Sharon i Doug mieli piękne doświadczenia, które uzdrowiły ich męsko-damską relację. Mogli zobaczyć warsztat Mikołaja i spotkać z panią Mikołajową. Z drugiej strony niejaki Krinklemouse, którego opisu trzeba posłuchać w wykonaniu Kate McKinnon, zatrudnił panią Rafferty do pracy w stajniach reniferów po tym, jak została dosłownie zaciągnięta psim zaprzęgiem na Biegun Północny. W jej przypadku dalej już było tylko gorzej, i nadal jest.
Mr. Robinson, sezon 6.
Mister Rogers’ Neighborhood był programem rozrywkowym emitowanym w latach 1968–2001 przez NET i PBS. W założeniu miał to być produkt o wysokich walorach edukacyjnych dla dzieci, nieco purytański oraz konkurujący z Ulicą Sezamkową i Kapitanem Kangaroo. Generalnie program był grzeczny i trzymał się klasycznych amerykańskich wychowawczych zasad. To oderwanie od tej „prawdziwej”, amerykańskiej, pełnej nierówności rzeczywistości postanowił pokazać Eddie Murphy. Mister Rogers zamienił się więc w Mr. Robinsona. Mister Robinson mówił więc w podobnie ugrzeczniony, nienaturalny sposób, ale mieszkał w znacznie bardziej ponurym miejscu. Pan Robinson musiał walczyć z panem Landlordem, który ścigał go za niezapłacony czynsz, a kiedy tylko miał okazję, wręczał mu nakazy eksmisji. Pana Robinsona ścigała również policja za drobne przestępstwa i kradzieże, oszukiwanie dzieci na pieniądze itp. W większości odcinków Mr. Robinson wychodził do widzów przez schody przeciwpożarowe, aby uniknąć wszystkich, którym zaszedł za skórę. W takiej rzeczywistości Eddie Murphy również próbował być dziecięcym nauczycielem, lecz tym razem zupełnie innego życia, niemającego nic wspólnego z amerykańskim snem.
Rodzinka królów, sezon 1. polskiej wersji SNL
W jednym skeczu sparodiowano Koronę królów i Rodzinkę.pl. W roli litewskiego władcy, poganina, który za wszelką cenę chce się ochrzcić, żeby się z niego sąsiedzi nie śmiali, wciela się Tomasz Karolak. Władca chce także ochrzcić swoją córkę Aldonę, wydając ją za polskiego księcia Kazimierza, który na widok Aldony „by tylko chrzcił”. Skecz trwa 7 minut, lecz przez ten czas zręcznie udaje się mu napiętnować obłudę dynastycznych czasów początków Królestwa Polskiego i obnażyć rzeczywistą motywację, którą odczuwał Mieszko, gdy zdecydował się przyjąć chrzest w 966 roku. To był chrzest pod przymusem. Politycznie innego wyjścia prawdopodobnie dla Polski wtedy nie było, i to jest najgorsze. Całe to chrystianizacyjne załganie inteligentnie podsumowuje Aldona, wypinając przed Kazimierzem swoje 12-letnie piersi i zapytując go, co mu przychodzi do głowy.
Bill Clinton w McDonaldzie, sezon 17.
Jest mnóstwo rzeczy, o którym nie mówi się Hilary Clinton. Ostatnią z tyvh, którą należy się przejmować, jest wizyta w niezdrowym McDonaldzie. Tak dowcipnie podsumowuje sugestie ochroniarzy Bill Clinton, dumnie wchodząc do restauracji. Z tym prezydentem w roli głównej powstała cała seria skeczów, emitowanych w latach 1992–2000. Historyjka z McDonalda przedstawia bardzo konsumpcyjny styl życia Clintona, który robi wszystko, żeby się najeść, ale tym, co jedzą klienci. Miesza przy tym tak dalece, że można się złapać za głowę. Znakomity pastisz amerykańskiej władzy. Życzyłbym sobie, żeby w polskim SNL powstała taka seria skeczów o naszym Andrzeju Dudzie – byłoby materiału na co najmniej cały rok.
Odys Korczyński