Najlepsze FILMY OSTATNIEJ DEKADY. Ranking czytelników

10. Drive

Drive, reż. Nicolas Winding Refn

Drive to jeden z najciekawszych przedstawicieli nurtu neo-noir i audiowizualna uczta z ikoniczną kreacją protagonisty zagranego z niezwykłym wyczuciem przez Ryana Goslinga. Nicolas Winding Refn skutecznie zwodzi widza, początkowo serwując mu dramat i stonowany romans, by w pewnym momencie zszokować go nagłą eksplozją brutalnej przemocy, po której nastąpią kolejne. Tonacja filmu skutecznie odzwierciedla charakter głównego bohatera – to mieszanka pięknej wrażliwości i bezwzględnego okrucieństwa. Wisienką na torcie jest zaś intrygująca symbolika, na którą składa się między innymi przemyślane wykorzystanie barw czy nieprzypadkowe eksponowanie naszywki skorpiona na kurtce protagonisty. [Mikołaj Lewalski]

9. Whiplash

Whiplash, reż. Damien Chazelle

Damien Chazelle udowadnia, że połączenie języka muzyki oraz kinematografii nigdy nie było łatwiejsze. Szczególnie, że historia, którą opowiada, podszyta jest wątkami autobiograficznymi. Reżyser snuje więc opowieść o pragnieniu sukcesu za wszelką cenę, dążeniu do bycia najlepszym i poświęcenia dla tego praktycznie wszystkiego. Finalnie ofiara przyznaje rację oprawcy, który wymagał od uczniów wyłącznie perfekcjonizmu. Jednak jest to perfekcjonizm wykrzywiony do granic możliwości, który dla niektórych może okazać się zabójczy. To przede wszystkim pokręcona historia mentora i jego ucznia, który walczy z samym sobą. Chazelle dzięki swojemu niekonwencjonalnemu podejściu wnosi do kina powiew świeżości, pokazując dobitnie, że świetny film o muzykach wcale nie musi być historią od zera do bohatera. [Gracja Grzegorczyk]

8. Django

Django, reż. Quentin Tarantino

Dzięki Django prawdziwie pokochałem westerny – do dziś uważam tę produkcję za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli gatunku i zarazem najbardziej satysfakcjonujący film Quentina Tarantino. Wędrówka tytułowego bohatera angażuje widza już od pierwszych sekund, po czym trzyma w napięciu i  ujmuje serce aż do perfekcyjnego finału. Aktorsko to najwyższa liga (DiCaprio został tu ograbiony z Oscara przez i tak świetnego Christophera Waltza), zdjęcia są niezrównane, a ścieżka dźwiękowa zasługuje na stokrotne przesłuchanie (polecam ją na wszelkie posiadówki). Tarantino z typową dla siebie lekkością wykorzystuje tu gatunkowe tropy, przeplatając je idealną dawką komedii – Django to naprawdę dzieło kompletne. [Mikołaj Lewalski]

7. Interstellar

Interstellar, reż. Christopher Nolan

W przypadku Interstellar przymykam oko na kilka niedoskonałości. Na głupiutki pojedynek testujący wytrzymałość kasków, na zbyt bogate we frazesy, ciężkie dialogi czy na ckliwą i nieprzekonującą puentę o przenikającej wymiary „sile miłości”. Interstellar nie jest jednak dzieckiem sprawnego scenarzysty, ale wielkim osiągnięciem genialnego wizjonera i zdumiewającego inscenizatora. Do mało której sekwencji wracam tak często jak do legendarnego dokowania (wirtuozerstwo montażu, muzyki, tempa i kadrów, zespolonych w magicznej symbiozie). Ogromne wrażenie robi mistyczny lot przez czarną dziurę czy sakralna, ale też partiami delikatna ścieżka dźwiękowa Hansa Zimmera. To najlepsza, prawdziwie natchniona praca w dorobku tego kompozytora. Nie zaliczam Interstellar do czołówki filmów Nolana. Jest to natomiast na pewno najklarowniejsza (i przy tym piękna) deklaracja wybitnego reżysera, jak o kinie myśli i czego od kina oczekuje. [Maciej Niedźwiedzki]

6. Wilk z Wall Street

The Wolf of Wall Street, reż. Martin Scorsese

Martin Scorsese z jednej strony porusza się po obszarze bardzo mu bliskim i sprawdzonym, tworząc kolejną monumentalną opowieść przedstawiającą wycinek historii Ameryki, ale z drugiej strony udowadnia, że jest twórcą wciąż pełnym energii, niebojącym się wyzwań i nowych rozwiązań. Wilk z Wall Street z 2013 roku to istna nigdy niezwalniająca torpeda z brawurową obsadą,  przy której trzy pełne godziny seansu zlatują w okamgnieniu. Leonardo DiCaprio podkreśla swój status jednego z największych aktorów współczesnego Hollywood, Jonah Hill udowadnia, na co go stać, Matthew McConaughey krótkim epizodem kradnie scenę swojemu ekranowemu partnerowi, a Margot Robbie agresywnie zaczyna swój marsz po zasłużoną sławę. [Filip Pęziński]

5. Trzy billboardy za Ebbing, Missouri

Three Billboards Outside Ebbing, Missouri, reż. Martin McDonagh

Trudno mi już zliczyć wszelkie pochwały i peany, które napisałem lub wypowiedziałem po obejrzeniu (wielokrotnym!) arcydzieła Martina McDonagha. Za każdym razem, gdy mówię o tym filmie komuś, kto go nie widział, odzywa się we mnie pragnienie ewangelizacji – bo Trzy billboardy za Ebbing, Missouri to obraz, który powinien znać każdy. Dlaczego? Ponieważ to film doskonały pod każdym względem: scenariusza, reżyserii, aktorstwa, dramaturgii, muzyki… Martin McDonagh zaludnił Ebbing znakomitymi, pełnokrwistymi postaciami, których losy autentycznie nas obchodzą. Arcydzieło do wielokrotnego oglądania. [Dawid Myśliwiec]

4. Joker

Joker, reż. Todd Phillips

Nikt się chyba tego nie spodziewał, ale oto film inspirowany komiksami i biorący na warsztat postać kultowego złoczyńcy ze świata Batmana stał się istnym czarnym koniem ubiegłego sezonu filmowego. Zaskakująco debiutuje na festiwalu w Wenecji, wraca z nim ze statuetką za najlepszy film, a przy tym kradnie też serca zwykłych widzów, stając się jednym z najlepiej zarabiających filmów zeszłego roku. Na zbliżającej się oscarowej gali powalczy o aż 11 nagród. To bardzo miłe zaskoczenie, bo rzeczywiście Joker – nawet jeśli opiera się o znane już tropy – to film wart każdej sekundy uwagi widza. Wstrząsający portret zachodniego społeczeństwa, brawurowa kreacja Joaquina Phoenixa, świetna realizacja i znakomita ścieżka dźwiękowa. Ten film na długo zostanie nam w głowach. [Filip Pęziński]