Zapomniane KOMEDIE ROMANTYCZNE z lat 90.
Pretty Woman, Masz wiadomość, Bezsenność w Seattle – lata 90. podarowały nam najbardziej ikoniczne i powszechnie lubiane komedie romantyczne wszech czasów. Ta dekada obrodziła w tzw. rom comy (anglojęzyczny skrót dla romantic comedy), przez co wiele z nich zostało – często niesłusznie – zapomnianych i wypartych przez kinowe hity. Oto kilka zapomnianych komedii romantycznych z lat 90.
Na ostrzu (1992)
Kate Moseley (Moira Kelly) jest utalentowaną łyżwiarką figurową, występującą na lodzie w parach tanecznych. Przez całe życie wychowywał ją jej zamożny ojciec Jack (Terry O’Quinn). Kate wyrosła na perfekcjonistkę, kapryśną i nieznośną dziewczynę, co sprawia, że ciężko z nią wytrzymać. Ma szansę na medal olimpijski, jednak z powodu swojego charakteru nie ma z kim wystąpić na igrzyskach. Jej trener znajduje Douga, byłego hokeistę, który z powodu urazu głowy sprzed lat, musiał przerwać profesjonalną karierę. Skuszony wizją ostatniej próby na igrzyskach olimpijskich Doug zgadza się być partnerem Kate, chociaż nie uważa łyżwiarstwa figurowego za godny uwagi sport. W dodatku jest zirytowany podejściem Kate i jej zadzieraniem nosa, ale bohaterom w końcu udaje się dojść do porozumienia. Na ostrzu to udana komedia romantyczna, będzie interesująca szczególnie dla fanów łyżwiarstwa figurowego.
Przyjęcie weselne (1993)
Film Anga Lee (reżysera Przyczajonego tygrysa, ukrytego smoka, Tajemnicy Brokeback Mountain czy Życia Pi) zdobył Złotego Niedźwiedzia na Berlinale w 1993 roku. Przyjęcie weselne było także nominowane do Oscara i Złotego Globu w kategorii Najlepszy film nieanglojęzyczny. Wai-Tung Gao (Winston Chao) jest imigrantem z Tajwanu. Mieszka na Manhattanie razem ze swoim partnerem Simonem (Mitchell Lichtenstein). Nigdy nie zrobił coming outu przed swoimi rodzicami, którzy wciąż mieszkają w Tajwanie, a którzy chcieliby, żeby ich syn się ożenił. Aby uspokoić rodziców, za namową Simona, Wai-Tung decyduje się pomóc Wei-Wei (May Chin), ubogiej artystce z Chin, i ją poślubić. Dzięki małżeństwu dziewczyna otrzyma zieloną kartę, a Wai-Tung pozbędzie się presji rodziców. Niespodziewanie jednak ci przylatują do Stanów z Tajwanu, aby wyprawić swojemu synowi wystawne wesele.
Dwa miliony dolarów napiwku (1994)
Charlie Lang (Nicolas Cage) jest policjantem, a prywatnie miłym i szczodrym facetem z samolubną i chciwą żoną Muriel (Rosie Perez), która pracuje w salonie fryzjerskim. Podczas obiadu w restauracji Charliego obsługuje bystra kelnerka Yvonne (Bridget Fonda), która daje mu do zrozumienia, że miała zły dzień. Jest zdenerwowana, bo właśnie dowiedziała się, że mąż wpędził ją w długi. Charlie nie ma żadnych drobnych, aby zostawić Yvonne napiwek. W zamian obiecuje jej, że jeśli wygra na loterii, podzieli się z nią zyskiem po połowie, a jeśli nie wygra, to wróci następnego dnia, aby zostawić jej należny napiwek. Yvonne zgadza się, choć nie wierzy w to, co wygaduje Charlie. Następnego dnia policjant wygrywa 4 miliony dolarów i dotrzymuje słowa danego Yvonne, pomimo protestów swojej żony. Charlie i Yvonne zaprzyjaźniają się, a także dzielą swoim szczęściem z potrzebującymi. Co ciekawe, fabuła filmu została oparta na prawdziwej historii.
W pogoni za Amy (1997)
Podczas targów komiksu autor Holden McNeil (Ben Affleck), który wybrał się na nie ze swoim przyjacielem Bankym (Jason Lee), poznaje Alyssę Jones (Joey Lauren Adams). Chłopak zakochuje się w niej od pierwszego wejrzenia, jednak okazuje się, że dziewczyna jest lesbijką. Z czasem między Holdenem i Alyssą rozwija się przyjaźń, a w końcu – relacja romantyczna, w której nie zabraknie komplikacji.
W pogoni za Amy, chociaż ogółem pozytywnie oceniany w czasach swojej premiery, był mocno krytykowany przez środowiska feministyczne i LGBT. Przy pierwszym, powierzchownym spojrzeniu film Kevina Smitha (reżyser Sprzedawców) to homofobiczny i mizoginiczny film, który nie powstrzymuje się od slutshamingu swojej głównej bohaterki i opowiada o koszmarnym, beznadziejnym hetero facecie, który nie szanuje kobiet i sprawia, że dla niego lesbijka zmienia swoją orientację. W rzeczywistości film Smitha jest o wiele bardziej zniuansowany. W pogoni za Amy wyśmiewa mizoginię i toksyczną męskość swoich dwóch głównych męskich bohaterów – Holdena i Banky’ego – i przeciwstawia ją otwartości i wolności Alyssy, która nikogo nie przeprasza za swoją seksualność i za to, kim jest. W pogoni za Amy to film, który wyprzedzał swoje czasy i otwarcie mówił o tym, co dopiero dzisiaj staje się w popkulturze powszechne i szeroko dyskutowane – o biseksualności, o tym, że binarny podział na ludzi hetero i homo nie ma zbyt wiele wspólnego z rzeczywistością, że seksualność jest płynna, a także o tym, że „dziewictwo” (współcześnie to określenie jest coraz rzadziej używane) to konstrukt społeczny, szczególnie w przypadku kobiet. Te ciekawe rozważania ubrane są w ramy typowej komedii romantycznej.
Moja miłość (1998)
Radosna Nina Borowski (Jennifer Aniston) jest pracowniczką socjalną, która spotyka się z przemądrzałym Vince’em (John Pankow). Na przyjęciu u swojej przyrodniej siostry Constance (Allison Janney) poznaje George’a (Paul Rudd), geja i nauczyciela z podstawówki, który poszukuje pokoju do wynajęcia. Między tą dwójką od razu nawiązuje się nić porozumienia i wkrótce George wprowadza się do pustego pokoju w mieszkaniu wynajmowanym przez Ninę na Brooklynie. Szybko zostają najlepszymi przyjaciółmi – ciągle spędzają razem czas, chodzą na lekcje tańca i oglądają wieczorami w łóżku filmy, jedząc lody. Ta sielanka trwa do czasu, gdy Nina odkrywa, że jest w ciąży. Vince jest gotowy poślubić ją i założyć z nią rodzinę, jednak Nina nie jest tego taka pewna. Będzie musiała podjąć kluczowe decyzje dla swojego dalszego życia i własnego szczęścia.
Moja miłość ma w sobie dużo typowego rom-comowego ciepła, nie będąc przy tym filmem zbyt ckliwym. Wyraźna chemia między Aniston i Ruddem czyni relację Niny i George’a wiarygodną, a w dodatku przywołuje na myśl wspomnienia z serialu Przyjaciele, gdzie Aniston grała jedną z głównych ról, a Rudd – rolę drugoplanową, wcielając się w ukochanego Phoebe.
Drużba (1999)
Harper Stewart (Taye Diggs) ma wspaniałą dziewczynę Robyn (Sanaa Lathan), która chciałaby, żeby zrobili następny krok w swoim związku – on sam jednak nie jest pewny małżeństwa. Harper jest także aspirującym pisarzem. Jego debiutancka powieść Unfinished Business cieszy się dużym zainteresowaniem, jednak oparł ją w dużej mierze o doświadczeniach z college’u. Niedługo ma być świadkiem na weselu swojego najlepszego przyjaciela ze szkoły, Lance’a (Morris Chestnut), który żeni się z piękną i inteligentną Mią (Monica Calhoun), ich wspólną przyjaciółką. Leci na weekend do Nowego Yorku, aby tam spędzić czas ze swoją paczką z college’u. Wielu z nich zaczyna odnajdywać się w postaciach zamieszkujących karty książki Harpera, co rodzi nieporozumienia i animozje.
Zaletą Drużby jest świetna obsada, a także nieoczywiste jak na komedię romantyczną wybory fabularne. Reżyser filmu Malcolm D. Lee swobodnie przygląda się zagadnieniom małżeństwa, wierności i przyjaźni.
Michalina Peruga