Sezon na dobre występy. Aktorzy, którzy zagrali kilka ŚWIETNYCH RÓL w TYM SAMYM ROKU

Al Pacino

• 1992 r. (Glengarry Glen Ross, Zapach kobiety)

• 1997 r. (Donnie Brasco, Adwokat diabła)

Długo musiał czekać aktor takiej rangi jak Al Pacino na swojego pierwszego i nadal jedynego Oscara. Fakt, miał sporą pauzę w latach 80., powrócił pod koniec dekady w dobrej formie, natomiast w 1992 przeżył swoją drugą aktorską młodość, zdobywając dwie nominacje do Oscara – za pierwszoplanową i drugoplanową rolę. Jak wiadomo, jego wykonanie Franka Slade’a, zgorzkniałego i niewidomego pułkownika w stanie spoczynku, było warte odebrania statuetki. W obrazie na podstawie sztuki Davida Mameta o rywalizacji agentów nieruchomości Pacino pokazał inne wcielenie, skutecznego manipulanta z bujną czupryną, giętkim językiem i widoczną opalenizną. W 1997 roku doskonały aktor powraca dwukrotnie na duży ekran jako mentor gwiazd młodszego pokolenia. W sensacyjnym Donniem Brasco jest podstarzałym cynglem, który bierze pod skrzydła młodego pasera (Johnny Depp), nie wiedząc, że jest on policyjną wtyczką. W dreszczowcu Adwokat diabła staje się opiekunem Keanu Reevesa jako zdolnego prawnika, a w rezultacie okazuje się wcieleniem szatana planującego zawładnąć duszą swojego ucznia i całym światem.

Gene Hackman

• 1995 r. (Karmazynowy przypływ, Szybcy i martwi, Dorwać małego)

Zanim przeszedł na zasłużoną emeryturę, należał do najbardziej pracowitych aktorów, który rzadko odrzucał propozycję roli. I nawet kiedy film z jego udziałem nie był najlepszej jakości, to sam Hackman był fundamentem produkcji i wnosił wiele już samą swoją osobą. Po sukcesie Bez przebaczenia i zdobyciu drugiego Oscara aktor mógł liczyć na jeszcze więcej ofert. I nadal nie przebierał za bardzo w scenariuszach. W 1995 roku zagrał w trzech filmowych, choć zdecydowanie komercyjnych przebojach kinowych. Najpierw pojawił się film Tony’ego Scotta o konflikcie dwóch dowódców łodzi podwodnej. Hackman zagrał stanowczego i twardego kapitana Ramseya, któremu w kwestii interpretacji rozkazu przeciwstawia się jego zastępca grany przez Denzela Washingtona. W efektownym, lecz umownym konwencjonalnie westernie Sama Raimiego był przeciwnikiem Sharon Stone jako despotyczny szeryf organizujący turniej dla rewolwerowców. W obu filmach Hackman udowodnił, że jest wiarygodnym zawodowcem, a jego postacie budziły respekt. W Dorwać małego aktor pozwolił sobie na luz i dystans, przekonując, że i w wydaniu komediowym radzi sobie całkiem zgrabnie.

Tom Cruise

• 1996 r. (Jerry Maguire, Mission Impossible)

• 1999 r. (Oczy szeroko zamknięte, Magnolia)

Co prawda Tom Cruise już wcześniej dał się poznać jako aktor potrafiący zagrać w dwóch filmach sezonu. W 1986 roku stał się idolem młodzieży dzięki roli w Top Gun, a w tym samym roku ukazał się również Kolor pieniędzy, gdzie Cruise grał adepta doświadczonego mistrza bilardu (Oscar dla Paula Newmana). Rok później ponownie zagrał (docenioną przez widzów i krytykę postać brata autysty) u boku laureata Nagrody Akademii, czyli Dustina Hoffmana, w Rain Manie, ale w Koktajlu był już na pierwszym planie, chociaż nie zyskał takiego uznania, jakiego mógł oczekiwać. Lata 90. umocniły pozycję aktora jako jednego z najpopularniejszych gwiazd filmu. W 1996 roku pojawiły się dwa dzieła, w których gwiazdor zagrał agentów. Jednak z tą różnicą, że jego bohater filmu Crowe jest agentem sportowym, który traci intratną posadę i dobre imię, w zamian ucząc się miłości i przyjaźni. Mission: Impossible Briana De Palmy staje się początkiem cyklu przygód Ethana Hunta, agenta specjalnego od zadań niewykonalnych. Koniec dekady przynosi role bardziej pogłębione psychologiczne, gdzie Cruise nie szafuje swoją gwiazdorską i nieco pozerską manierą. Skupione i wyważone aktorstwo pokazuje pod okiem Kubricka w Oczach szeroko zamkniętych, natomiast żeby pozyskać aktora do roli egoistycznego i cynicznego prezentera w Magnolii, Paul Thomas Anderson odwiedził plan legendarnego reżysera jego ostatniego filmu.

Leonardo DiCaprio

• 1993 r. (Co gryzie Gilberta Grape’a, Chłopięcy świat)

• 2010 r. (Wyspa tajemnic, Incepcja)

Zanim stał się Jackiem z Titanica, był uważany za klejnocik. Po przeboju Camerona został nazwany niedoszlifowanym diamentem. Teraz po licznych rolach u Scorsesego i Tarantina jest brylantem fabryki snów. Ukształtowany aktor typowany na następcę Nicholsona, De Niro czy Pacino. Już jako 19-latek pokazał swój niewątpliwy potencjał i nieprzeciętne możliwości przed kamerą. Jako upośledzony umysłowo, sprawiający kłopoty i będącym nierzadko utrapieniem dla swojego brata chłopak w filmie Co gryzie Gilberta Grape’a przekonał chyba każdego swoim autentyzmem i talentem. W tym samym roku światło dzienne ujrzał Chłopięcy świat, gdzie DiCaprio jako Tobias Wolff w wieku nastoletnim, stawiający opór apodyktycznego ojczymowi (Robert De Niro), znowu ujawnił duże zdolności aktorskie. Było jasne, że przed nim kariera przez duże K. Po sukcesie Titanica aktor postanowił zrzucić łatkę ładnego chłopca z tonącego statku. Dojrzewał aktorsko, pracował ciężko i wytrwale, współpracując z wielkimi nazwiskami po obu stronach kamery. W 2010 roku kolejny raz zdobył angaż do filmu Martina Scorsese w zagadkowym thrillerze Wyspa tajemnic, w jednej ze swoich ciekawszych ról, tj. agenta próbującego wyjaśnić zabójstwa i zaginięcia w zakładzie dla obłąkanych. W tym samym roku na ekrany wszedł immersyjny thriller Christophera Nolana Incepcja, gdzie bohater DiCaprio wkracza w cudze sny, żeby zdobyć istotne informacje dla swojego klienta. W obu filmach ważnym elementem fabuły okazuje się motyw ekranowej żony głównego bohatera.

Joe Pesci

• 1990 r. (Chłopcy z ferajny, Kevin sam w domu)

Wybuchowy, narwany gangster z obrazu Martina Scorsese, który szybko przechodzi od słów do czynów (Oscar za drugi plan) i równie nieopanowany, ale zdecydowanie zabawniejszy rabuś z klasycznej komedii familijnej, także zasługują chociaż na małą wzmiankę w tym tekście. Zawsze miałem dziwne wyobrażenia na temat tego, jak dana postać z filmu odnalazłaby się w świecie innego dzieła. Tak jest w tym przypadku, jeden rok, a tak różne gatunki filmowe, w których Pesci zagrał dwie najbardziej kojarzone role w swoich dorobku, zapewniając, że w rasowym kinie gangsterskim i komediowym czuje się (może jeszcze wróci na ekrany) jak ryba w wodzie.

Sigourney Weaver

• 1988 r. (Pracująca dziewczyna, Goryle we mgle)

Nie można pominąć przynajmniej jednej aktorki w tym zestawieniu. Zastanawiałem się nad Michelle Pfeiffer i 1992 rokiem, w którym zagrała w Powrocie Batmana i Polu miłości, jednak mój wybór padł na odtwórczynię roli Ellen Ripley. Po nominacji do Oscara za drugą część Obcego Weaver niebawem ponownie stanęła przed szansą odebrania statuetki, i to w tym samym roku za główną rolę w Gorylach we mgle i za drugi plan w Pracującej dziewczynie. W pierwszej produkcji aktorka stworzyła postać w swoim stylu: kobiety odważnej i zdeterminowanej, działającej w słuszniej sprawie i niepoddającej się przeciwnościom i naciskom. U Nicholsa stała się obdarzoną seksapilem, lecz jednocześnie wyniosłą kierowniczką. Najważniejszy jest jednak fakt, że pierwszy raz w historii aktorce nominowanej dwukrotnie do Oscara nie udało się zwyciężyć podczas jednej ceremonii.