Film Bretta Ratnera to druga adaptacja powieści Harrisa, pierwszej podjął się Michael Mann, reżyser jednego z najlepszych filmów sensacyjnych, a mianowicie Gorączki. Manhunter jest zdecydowanie o wiele bardziej mrocznym filmem niż wszystkie kolejne obrazy z Hannibalem. W Grahama wcielił się William Petersem, którego polscy widzowie kojarzą przede wszystkim z serialu Kryminalne zagadki Las Vegas.
Pierwsza ekranizacja Czerwonego Smoka miała mieć ten sam tytuł, co książka, ale rok wcześniej film Year Of The Dragon poniósł finansową klęskę, więc producent Dino De Laurentis zrezygnował ze słowa „smok” w tytule.
Więzienie, w którym przetrzymywany jest Lecter to w rzeczywistości Muzeum Sztuki w Atlancie.
Jak dotąd we wszystkich częściach trylogii zagrał Frankie Faison (jako pielęgniarz Barney). Pojawił się też w Manhunterze jako Frisk.
Gdy kręcono film Manhunter Anthony Hopkins grał na deskach Teatru Narodowego w tragedii Shakespeare’a Król Lear, Brian Cox robił to samo (w tym samym teatrze) podczas kręcenia Milczenia Owiec.
W Manhunterze nazwisko doktora kanibala jest inaczej wymawiane: Lecktor, zamiast znanego z trylogii Lectera.
Oprócz Briana Coxa do roli Hannibala rozważany był Brian Dennehy, John Lithgow oraz Mandy Patinkin.
Prawa do ekranizacji Milczenia Owiec wykupił Gene Hackman, który planował obsadzić się w roli Jacka Crawforda, jednak zrezygnował z tego po obejrzeniu Mississipi w ogniu, gdyż chciał uniknąć ponownego obsadzenia siebie w roli drania (chociaż w porównaniu do jego postaci w Mississipi w ogniu Jack Crawford to aniołek).
Rolę Clarice reżyser proponował Michelle Pfeiffer i Meg Ryan. Trzecią kandydatką była Emma Thompson, ale odrzuciła propozycję, tym samym na jej miejscu znalazła się faworyzowana przez scenarzystę Jodie Foster.
Sporo emocji budził nabór do roli Lestera. Rozważano wielu aktorów, psychiatrą psychopatą miał zostać John Hurt, Robert Duvall, Jeremy Irons, Jack Nicholson, Robert De Niro, a nawet Louis Gossett Jr.!
Dino De Laurentis zrezygnował z Milczenia Owiec po finansowej porażce Manhuntera, licencja została przekazana Orion Pictures.
Występujący w filmie owad traktowany był jak gwiazda, począwszy od specjalnych pojemników do transportu, poprzez wyodrębnione pomieszczenie, w którym panowała odpowiednia dla insekta temperatura, na charakteryzacji kończąc.
Owad wydobyty z gardła ofiary to nie wymysł autorów. Taki gatunek ćmy istnieje naprawdę i posiada na grzbiecie ubarwienie przypominające kontur ludzkiej czaszki, nazywa się Zmierzchnica trupia główka (Acherontia atropos) i można go spotkać także na terenie Polski. Inne nazwy to złodziej pszczeli, rabuś pszczeli, złodziej miodowy, trupiogłowa wiedźma oraz pszczeli tygrys.
Dan Butler, czyli specjalista od odcisków palców w Czerwonym Smoku zagrał zabawnego entomologa w Milczeniu Owiec.
Scott Glenn i obdarzony aparycją wykolejeńca Ted Levine wcielili się w rolę Alana Sheparda (między innymi misja Apollo 14), pierwszy w filmie Pierwszy krok w kosmos, natomiast drugi w serialu Z Ziemi na Księżyc.
Anthony Hopkins opisuje głos swojej postaci jako połączenie Trumana Capote i Katherine Hepburn.
Postać Crawforda została oparta na osobie autentycznego detektywa Johna Douglasa, który był obecny na planie i dawał wskazówki odtwórcy tej roli.
Słynny plakat z ćmą zasłaniającą usta zawiera sporo ukrytych treści. Trupia czaszka to kombinacje trzech nagich kobiet, stanowiąca nawiązanie do fotografii Philippe’a Halsmana (Dali’s Skull, 1951). Natomiast skrzydła ćmy to fragment obrazu The Great Red Dragon and the Woman Clothed in Sun ze zmodyfikowaną kolorystyką.
Buffalo Bill to kombinacja autentycznych morderców: Eda Gaina (pozbawianie skóry), Teda Bundy (gryzienie w rękę) oraz Gary’ego Heidnicka (porwane kobiety przetrzymywane w piwnicy).
W celi Hannibala można zauważyć egzemplarz czasopisma 'Bon Appetit’.
Thomas Harris nigdy nie obejrzał Milczenia Owiec w obawie, że seans źle na niego wpłynie.
W prawie każdym ujęciu w celi widać w szybie odbicie którejś z postaci.
Upadły król horroru George A. Romero zagrał jednego ze strażników wyciągających agentkę Starling podczas ostatniego spotkania z Lecterem. Pod koniec filmu pojawił się także sam reżyser, Jonathan Demme, jako facet w niebieskiej czapce.
W trakcie pierwszej wizyty Clarice u Lectera, doktor opisuje swój obrazek jako „Duomo (tu chodzi o katedrę Santa Maria del Fiore) widziany z Belvedere (fortyfikacja we Florencji)”. Buffalo Bill mieszkał w miasteczku Belvedere, oznacza to, że Hannibal już na początku wyjawił miejsce pobytu seryjnego mordercy.
Demme nakazał Hopkinsowi, aby podczas kręcenia sceny pierwszego spotkania z agentką Starling patrzył bezpośrednio w obiektyw kamery, dzięki czemu Lecter wyglądał jak wszystkowiedzący.
Słynny dźwięk wydawany przez Hannibala (świetnie sparodiowany przez Jima Carreya w Głupim i Głupszym) to pomysł Hopkinsa.
Inspiracją dla postaci Hannibala był Albert Fish, seryjny morderca, który podobno zjadał niektóre ze swoich ofiar (dzieci).
Ekipa była przygotowana na kręcenie sceny retrospekcji agentki, reżyser zrezygnował z tego pomysłu po tym jak dwójka aktorów znakomicie zagrała dialog traktujący o tytułowym milczeniu owiec.
Film wszedł na ekrany kin z rocznym opóźnieniem, ponieważ w 1990 wytwórnia chciała się skupić na Tańczącym Z Wilkami.
Podczas przygotowań do roli Hannibala Hopkins studiował kartoteki seryjnych morderców, odwiedzał więzienia oraz słuchał nagrań z rozpraw. Zdecydował, że podobnie jak Charles Manson nie będzie mrugał podczas mówienia. Pomijając scenę w klatce, udało się. Ted Levine posunął się nieco dalej, oprócz niepokojącej lektury wybrał się parę razy do baru dla transwestytów.
Anthony Hopkins pobił rekord, dostał statuetkę Oscara za zaledwie 16 minut czasu ekranowego.
Głowa w słoiku należy do producenta Edwarda Saxona. Inny producent, Kenneth Utt, zagrał koronera.
Wszystkie elementy potrawy sugerowanej przed doktora, czyli bób, wino chianti oraz ludzka wątroba, zawierają znaczne ilości tyraminy, substancji, która jest bardzo groźna w połączeniu z inhibitorami MAO – lekiem przeciwdepresyjnym używanym w miejscach, w których Hannibal pracował oraz był przetrzymywany.
Inspiracją do książki były relacje pomiędzy Tedem Bundy a Robertem Keppelem, profesorem kryminologii. Bundy pomagał w sprawie seryjnego mordercy z Green River w Waszyngtonie. Sprawcę udało się złapać dopiero w 2001, podczas gdy Ted Bundy został stracony 24 stycznia 1989. W 2003 Gary Ridgway został uznany za winnego czterdziestu ośmiu morderstw pierwszego stopnia.
W ramach przygotowań do swych ról Jodie Foster i Scott Glenn mieli możliwość przesłuchania autentycznych taśm audio, na których mordercy opisują jak torturowali i wykańczali swoje ofiary. Jodie Foster odrzuciła tę możliwość, natomiast Scott Glenn zgodził się. Aktor bardzo żałuje, że się na to zdecydował, bo jak sam mówi słyszał okropne rzeczy, których nie da się zapomnieć.
W drugiej wersji scenariusza z powodów przejściowych kłopotów z licencją nazwiska trójki bohaterów musiały zostać zmienione: Jack Crawford stał się Ray’em Campbellem, Frederick Chilton został zmieniony na Herberta Prentissa a Hannibal Lecter nazywał się Gideon Quinn.
Nawet na granicy bankructwa Orion Pictures udało się wysupłać marne 200 000 $ na Oscarową kampanię reklamową.
Milczenie Owiec jest pierwszym filmem, który gdy zdobył statuetkę w kategorii „Najlepszy film” był dostępny na video.
Ćmę wyjmowaną z przełyku zagrał…cukierek.
FBI było zachwycone sposobem, w jaki przedstawieni zostali agenci, podkreślając, że skuteczność i poświęcenie to ich codzienność. Jednak przedstawiciele Biura stwierdzili, że nigdy nie posyłają jednego agenta (czy agentki) w potencjalnie niebezpieczne miejsce, tak jak jest to pokazane pod koniec filmu. Reżyser nie zgodził się na zmianę scenariusza, FBI niechętnie spasowało określając samodzielną wizytę w domu Buffalo Billa jako najbardziej nieprawdopodobny rozwój wydarzeń w historii kina.
W jednej z wersji scenariusza dowódca drużyny SWAT poznaje ciało strażnika w windzie i Lecterowi nie udaje się uciec.
W wersji telewizyjnej The Silence Of The Lambs jedna ze scen jest zmontowana (zmieniono ujecie kamery) w taki sposób, że właściwie nie wiadomo czym w agentkę rzuca Miggs.
Podczas napisów końcowych można zauważyć logo MPAA z podtytułem A Luta Continua – to po portugalsku mniej więcej „ciąg dalszy nastąpi”.
Piosenka, podczas której Buffalo Bill wykonuje zapadający w pamięć taniec to utwór Good Bye Horses Q Lazzarus. Ta niezapomniana scena została wyśmienicie sparodiowana w zwiastunie Clerks 2.
Jodie Foster nie spodobał się scenariusz Hannibala. O rolę agentki starała się Julianne Moore, Gillian Anderson (czyli agentka Dana Scully z Archwiwum X), Cate Blanchett a nawet znana z grzecznych ról Helen Hunt.
Dom Krendlera z komórką na łódź to ten sam, co w filmie Co z tym Bobem.
Tak naprawdę Ray Liotta nie zjadał swojego mózgu, substytutem tkanki był kurczak.
W niektórych ujęciach kolacji używano kukły Krendlera. Oglądając efekt końcowy Liotta przyznaje się, że nigdy nie jest pewny, kiedy na ekranie jest on sam, a kiedy manekin.
Dante’s La vita nuova powstała specjalnie na potrzeby filmu, ale kompozytor Patrick Cassidy nie ograniczył się do 3 minutowego fragmentu znanego z filmu, lecz napisał całą operę.
Pierwsze ujęcia Florencji przedstawiają niemal to samo, co rysunek w celi Lectera.
Włoskie alter ego kanibala: Dr Fell pochodzi z epigramatu siedemnastowiecznego satyryka Thomasa Browna. Natomiast w książce Milczenie Owiec Buffalo Bill mieszkał na Fell Street.
Muzykę otwierającą Hannibala można było usłyszeć w części pierwszej, konkretnie w scenie, gdy Lecter katował jednego ze strażników w Tennessee.
We Florencji jest do kupienia przewodnik po mieście zatytułowany Hannibal Lecter. Visit the places of the city where he was, dzięki któremu można odwiedzić wszystkie miejsca w okolicy związane z filmem.
W trakcie napisów początkowych gołębie tworzą kontury twarzy Hopkinsa.
Gdy Pazzi przegląda listę najgroźniejszych przestępców, tylko fotografia Hannibala jest fałszywa, pozostałe postacie są autentyczne (między innymi Osama Bin Laden).
Podobno w trakcie strzelaniny na targu w jednej ze szklanek można dostrzec odbicie twarzy Lectera.
Po tym jak Foster i Demme zrezygnowali z projektu sam Hopkins zastanawiał się nad dalszym uczestnictwem, na swojego ewentualnego zastępcę wytypował Tima Rotha.
Posiadłość Masona Vergera (istnieje naprawdę w Północnej Karolinie) można była podziwiać w filmie Richie Rich.
Rolę Masona proponowano Christopherowi Reeve, ale sparaliżowany aktor nie zgodził się.
Do ostatecznej wersji filmu nie dostał się wątek Il Mostro, autentycznego mordercy, który zabijał we Florencji na przestrzeni siedemnastu lat i nigdy nie został schwytany. Lecter znał tożsamość Il Mostro i zwodził Pazziego podsuwając mu wskazówki dotyczące zabójcy. Inaczej wyglądała śmierć komisarza, którą tym razem obserwował woźny, poszukiwany psychopata. W rezultacie Hannibal niemal doprowadził Pazziego do tropionego Il Mostro, ale policjant ginie i nie zostaje on złapany.
W Red Dragon Harvey Keitel zagrał tę samą postać, co Dennis Farina w Manhunterze. W świetnej ostatniej scenie Dorwać Małego okazuje się, że postać Dennisa Fariny w filmowej adaptacji gra właśnie Keitel.
W Godzinach Szczytu 2 Bretta Ratnera pojawia się kasyno Red Dragon.
Do roli Dollarhyde’a rozważany był Nicolas Cage i Sean Penn.
Nałożenie tatuażu na plecy Fiennesa zajmowało aż osiem godzin.
Podobno stołek reżysera zaoferowano Michaelowi Bayowi, reżyser odmówił.
Po nakręceniu Czerwonego Smoka Anthony Hopkins oświadczył, że już nigdy nie zagra Hannibala.
Anthony Heald nie był pewien czy zagra ponownie Fredericka Chiltona i kandydatem do tej roli został Tim Roth.
Brett Ratner chciał, aby Michael Mann, reżyser pierwszej adaptacji Czerwonego Smoka zagrał taksówkarza, nic z tego nie wyszło.
Zarobione na planie Czerwonego Smoka pieniądze Edward Norton przeznaczył na zrealizowanie 25 godziny. W filmie Spike’a Lee wystąpił Philip Seymour Hoffman oraz Brian Cox.
I.Q. Lectera wynosi ok. 200.
Jak dotąd w Lectera wcielił się tylko Brian Cox i Anthony Hokins (z lepszym skutkiem), ale nie sposób nie wspomnieć o genialnej parodii w Strzelając Śmiechem gdzie F. Murray Abraham pojawił się jako Dr Harold Leacher, czyli pretensjonalna wersja doktora kanibala.
Rockstar Games, firma dominująca w segmencie brutalnych gier video (symulator gangstera, przemytnika, zamieszek czy przemocy w szkole), wydała w 2003 grę Manhunt. Ociekająca tematyką snuff kontrowersyjna przygodówka opowiadała historię skazańca, który musi przeżyć w opuszczonym mieście pełnym gangów. O palpitacje serca przyprawiały cenzorów brutalne sceny morderstw aranżowane przez reżysera, w tej roli Brian Cox.
Do roli młodego Lectera kandydatów było wielu, oprócz znanych nazwisk (Hayden Christensen i Macaulay Culkin) przez próbne zdjęcia przebrnęli także: Hugh Dancy, Rupert Friend, Dominic Cooper,Tom Sturridge oraz Tom Payne.
Z planu ukradziono atrapy głów oraz … gumowego penisa! Wartość straconego mienia pozostaje słodką tajemnicą ekipy filmowej.
Nikomu niepotrzebna statystyka: w filmie ginie 25 osób.
CZY BĘDZIE KOLEJNA CZĘŚĆ?
Na długo przed premierą ostatniej części Harris zapowiedział dwie kolejne książki, tą o dzieciństwie Lectera już zekranizowano ale drugi tytuł pozostaje tajemnicą. Krążyły plotki że będzie to kontynuacja filmowego Hannibala (książka definitywnie zakończyła temat) a tak naprawdę niewiadomo czy owa tajemnicza powieść będzie związana z flagową serią pisarza. W ewentualnym sequelu prawie na pewno nie zagra Hopkins który oświadczył że już nigdy więcej nie wcieli się w filmowego doktora (czytaj: szykujcie taczkę z pieniędzmi jeśli chcecie żebym zagrał go jeszcze raz).
