Spotkanie na szczycie, rzec można. Uczeń niezbyt tęsknił za mistrzem, ale za to mistrz stwierdził, że musi po raz ostatni porozmawiać ze swoim „dzieckiem”, może z nutką nadziei, że Bruce mógłby się do niego przyłączyć. Wspaniale w tej scenie rozmowy z Ra’s Al Ghulem Nolan rozłożył suspens. Zaczyna się tak niewinnie przywitaniem. Atmosfera stopniowo jednak się zagęszcza, a od przemówienia Bruce’a do gości – w sumie bardzo prawdziwego, bo to stado hien – napięcie szybuje w górę z szybkością rakiety. Spotkanie rozgrywa się w ciepłych barwach, sugerujących, że konwersację zwieńczy coś strasznego, jakaś destrukcja. I faktycznie, ludzie Ghula podpalają dom Wayne’a, zaś on sam, uderzony spadającą belką, wydaje się zupełnie bezbronnym, wyidealizowanym przez społeczność Gotham Batmanem. Trochę dziwne jest, że tak biegły w sztuce wojennej Ghul nie sprawdza, czy faktycznie jego najlepszy uczeń zginął. No ale w końcu Batman – Początek to amerykański film z nieracjonalnie postępującymi bohaterami.
Joker świeci jasno niczym supernowa w tym jednym z najbardziej przecenionych filmów, jakie widziałem w całym swoim życiu. Zawyżona ocena i wszelkie ochy i achy, które słyszałem i zapewne będę słyszał na temat Mrocznego Rycerza wcale jednak nie wykluczają doskonałych momentów, a je właśnie zawdzięczamy Jokerowi, czy też Heathowi Ledgerowi. Zaczyna się rewelacyjnie – porucznik Gordon wychodzi z pokoju przesłuchań i mroczna twarz Jokera nagle się rozświetla. Ledger mruży oczy, a za nim stoi Batman. Jeden mocny cios, a raczej pchnięcie, i głowa Jokera odbija się od stołu. Nie robi to na nim jednak wrażenia. Nie zaczynaj od głowy – woła – bo ofiara się gubi. Nie poczuje… Wtedy Batman uderza swoją opancerzoną pięścią w zewnętrzną część dłoni Jokera. Ten się lekko krzywi i stwierdza – Widzisz? Najważniejsze w tej scenie jest to, że po raz pierwszy tak naprawdę Batman uświadamia sobie, że jego siła nie jest żadnym argumentem w rozmowie z Jokerem. Klaun się tego nie przestraszy. Nie masz nic. Nie masz czym mi grozić. Tak w istocie jest. Racjonalność, nawet do granic napełniona śmiercionośną przemocą, zawsze rozbije się o szaleńczą fasadę ideologii, gdyż racjonalność ma swoje granice w zasadach. Dopóki ich nie porzuci, szaleństwo zawsze będzie z nią wygrywać. Mądry ten Nolan.
Z początku wydaje się, że jest to potwór, wróg, ktoś, kogo trzeba się obawiać, ale tylko ze względu na strój. Potem okazuje się, że bez jego ingerencji Mera by nie przeżyła. Wszystko rozgrywa się na plaży, tuż przed ostateczną próbą Aquamana, polegającą na wyjęciu trójzębu z dłoni Atlana. Dziwny stwór, podobny raczej do krzyżówki ślimaka, koralowca i ryby, powoli zdejmuje swoje przebranie, a tymczasem Aquaman wychodzi z wody, jeszcze w zwykłym stroju, a nie w superbohaterskim wdzianku. Nieznana istota powoli się odwraca, ściąga hełm i okazuje się, że to Atlanna, zaginiona matka. I tak, jak Superman z herosa w ramionach Lois Lane zamieniał się w pokornego szczeniaczka, tak wielki Jason Momoa, Aquaman, w ramionach matki znów staje się zagubionym, stęsknionych chłopcem. Rozczulająca scena, tak jak i kilka innych w produkcji, sprawiająca, że Aquaman jest jednym z lepszych filmów w uniwersum DC.
Odys Korczyński
Filozof, zwolennik teorii ćwiczeń Petera Sloterdijka, neomarksizmu Slavoja Žižka, krytyki psychoanalizy Jacquesa Lacana, operator DTP, fotograf, retuszer i redaktor związany z małopolskim rynkiem wydawniczym oraz drukarskim. Od lat pasjonuje się grami komputerowymi, w szczególności produkcjami RPG, filmem, medycyną, religioznawstwem, psychoanalizą, sztuczną inteligencją, fizyką, bioetyką, kulturystyką, a także mediami audiowizualnymi. Opowiadanie o filmie uznaje za środek i pretekst do mówienia o kulturze człowieka w ogóle, której kinematografia jest jednym z wielu odprysków. Mieszka w Krakowie.
