NICOLE KIDMAN. Australijski przepis na sukces

O tym, że Kidman czeka wielka przyszłość, świadczył fakt, że już jako szesnastoletnia debiutantka grała w czterech filmach rocznie – jej pierwszą rolą była telewizyjna produkcja Skin Deep (1983), a w tym samym roku zagrała jeszcze w kultowym australijskim filmie świątecznym Bush Christmas (pierwsza rola kinowa), absurdalnym młodzieżowym klasyku Bandyci kontra BMX oraz telewizyjnym thrillerze Chase Through the Night. Małoletnia Nicole pracowała więcej niż niejedna doświadczona aktorka, a w kolejnych latach nie zwalniała tempa – pojawiła się między innymi w Windrider (1986) Vince’a Montona, komedii surferskiej, w której odkrywała swoje cielesne atuty (ciekawostka – Kidman nigdy nie korzystała z dublerek podczas scen nagości), a także w miniserii Vietnam (1987), gdzie stworzyła nagrodzoną przez Australijski Instytut Filmowy kreacją antywojennej aktywistki. Pierwsze sukcesy stworzyły z niej aktorkę rozpoznawalną i coraz bardziej docenianą, zaś role w Emerald City (1988) Michaela Jenkinsa, a zwłaszcza w wychodzącej od podobnego do Noża w wodzie konceptu Martwej ciszy (1989) Phillipa Noyce’a były już wyraźnym przedbiegiem do kariery w Hollywood. Ta dla Kidman rozpoczęła się już rok później od roli w Szybkim jak błyskawica Tony’ego Scotta, historii przebojowego kierowcy rajdowego, na planie której Nicole poznała swego późniejszego lubego, Toma Cruise’a. To z nim stworzyła na wiele lat jedną z topowych par Krainy Snów, a szybko rozwijająca się kariera męża nie przyczyniła się do spowolnienia zawodowego rozwoju Kidman – a nawet wręcz przeciwnie.

Debiut w Hollywood nie zawrócił Nicole w głowie – wciąż wracała do Australii, by występować w tamtejszych produkcjach, jak wspomniana wcześniej, nagrodzona przez Australijski Instytut Filmowy Randka na przerwie (1991), jednak zanim nastała połowa lat dziewięćdziesiątych, była już wschodzącą gwiazdą w USA. Po kolejnym wspólnym występie z już mężem Tomem w Za horyzontem (1992) Rona Howarda zdecydowała się na udział w projekcie jednego z ambasadorów niezależnego kina amerykańskiego, Gusa Van Santa. Za wszelką cenę (1995) było pierwszą wielką rolą Nicole w Hollywood, co nie umknęło uwadze kapituł przyznających najważniejsze laury – kreacja dążącej po trupach do celu prezenterki telewizyjnej przyniosła jej Złoty Glob i nominację do nagrody BAFTA, umieszczając ją tym samym na mapie młodych gwiazd amerykańskiego kina. W tym okresie była brana pod uwagę między innymi jako partnerka Toma Hanksa w Bezsenności w Seattle (1993) i Forreście Gumpie (1994), a starała się także o rolę w Angielskim pacjencie (1996). Hollywoodzki etap kariery Kidman to jednak przykład prawdziwej aktorskiej uniwersalności – po trzymającym w napięciu thrillerze Van Santa Nicole wystąpiła w nieudanej ekranizacji komiksu Batman Forever (1995) Joela Schumachera (starała się też o rolę Kobiety Kota we wcześniejszym o trzy lata Powrocie Batmana), a wkrótce spróbowała swych sił w kostiumowym dramacie Portret damy (1996) Jane Campion (przez który podobno ucierpiało zdrowie psychiczne aktorki) oraz kinie akcji pod postacią nieudanego Peacemakera (1997) Mimi Leder, gdzie pojawiła się u boku znajdującego się na fali wznoszącej George’a Clooneya. Dynamiczna konwencja okazała się jednym z nielicznych filmowych wyzwań, któremu Nicole nie do końca udało się sprostać.

Zmierzch XX wieku w karierze Kidman symbolizuje jeden, jedyny tytuł – Oczy szeroko zamknięte (1999), ostatni film być może największego spośród reżyserów, Stanleya Kubricka. Wieść niesie, że zarówno Nicole, jak i partnerujący jej w filmie jeszcze wtedy mąż Tom Cruise podpisali bezterminowe kontrakty, zgodnie z którymi mieli pracować nad filmem tak długo, aż mistrz Kubrick będzie zadowolony. Słynący z perfekcjonizmu reżyser najwyraźniej chciał pobić rekord Guinnessa i udało mu się – Oczy szeroko zamknięte kręcone były nieprzerwanie przez czterysta dni, co nigdy wcześniej ani później nie miało miejsca (bo nawet Richard Linklater nie kręcił Boyhood bez przerw). Co więcej, Kubrick miał zmusić Nicole do kręcenia scen erotycznych z męskim modelem przez sześć dni, co doprowadzało zarówno ją, jak i Toma do szaleństwa. Reżyser nagrywał sceny małżonków osobno, co miało być nawiązaniem do sytuacji ich bohaterów w filmie. Kto wie, czy nietypowe praktyki Kubricka nie sprawiły, że kilkanaście miesięcy później Kidman i Cruise nie byli już małżeństwem. Tego stary mistrz już nie doświadczył, bowiem cztery dni po oddaniu ostatecznej wersji filmu Warner Bros. postanowił opuścić ziemski padół, pozostawiając Nicole i resztę ekipy w ogromnym szoku, jako że podczas długotrwałego procesu tworzenia Oczu… nie zdradzał objawów złego stanu zdrowia. Ostatni film Kubricka zebrał pozytywne recenzje, choć daleko mu było do największych arcydzieł mistrza. Okazało się, że było to też ostatni film Kidman w XX wieku.

Kolejne stulecie i millenium dziewczyna z Honolulu rozpoczęła z konkretnym przytupem, występując w niesamowicie nastrojowym filmie grozy Inni (2001) Alejandra Amenábara, a przede wszystkim zgarniając pierwszą nominację do Oscara oraz kolejny Złoty Glob za śpiewającą rolę w Moulin Rouge! (2001) wyreżyserowanym przez jej krajana Baza Luhrmanna. W wystawnej inscenizacji lubującego się w wystawnych scenografiach reżysera Nicole wypadła znakomicie, a jej krucha i zakochana po uszy bohaterka to wspaniały przykład dziecka narodzonego ze związku melodramatu z musicalem. To, czego nie udało się wyrwać Akademii w 2002 roku, Kidman zdobyła już rok później – sposób, w jaki wcieliła się w słynną brytyjską powieściopisarkę Virginię Woolf w Godzinach (2002) Stephena Daldry’ego, został uznany za wart Oscara, co ma szczególną wartość w świetle tego, jak znakomite aktorsko było to dzieło (oprócz Nicole wystąpiły w nim także Julianne Moore i Meryl Streep; wszystkie trzy panie zdobyły kolektywną nagrodę aktorską na festiwalu w Berlinie). Rola pogrążonej w głębokiej depresji autorki została wyróżniona także trzecim (a drugim z rzędu) i ostatnim jak na razie w dorobku Kidman Złotym Globem oraz premierową nagrodą BAFTA. Nicole została pierwszą australijską aktorką, która zdobyła Oscara, choć przed nią nominowane były także Judy Davis i Cate Blanchett (nagrodzona przez Akademię w 2013 roku). Nagroda była dla niej dopełnieniem niesamowitego początku roku 2003, który rozpoczął się od odsłonięcia gwiazdy z jej imieniem w hollywoodzkiej Alei Sław.