JAK NIE BYĆ PIĘKNĄ. 10 ekranowych metamorfoz urodziwych aktorek

O przemianach Natalie Portman można powiedzieć niejednokrotnie. Jej kreacja w V jak Vendetta (2005) wymagała drastycznego zrzucenia wagi, jak również zrezygnowania z bujnych włosów i, niczym u wspomnianej wyżej Theron, ogolenia głowy, co w filmie sugestywnie ujęło oko kamery Adriana Biddle’a. Poddanie się silnej kuracji odchudzającej dla filmu Jamesa McTeigue’a nie było dla Portman jedynym doświadczeniem w jej karierze. Odtwórczyni roli Niny Sayers z Czarnego łabędzia (2011) zgubiła 15 kilogramów, a przez większość dzieła Darrena Aronofsky’ego jawi się jako blada, zagubiona dziewczyna o słabej kondycji psychicznej. O ile rola w utworze na podstawie kultowego komiksu nie zaprocentowała prestiżową nagrodą, o tyle wcielenie się w ambitną baletnicę nie umknęło uwadze członkom Akademii, którzy wręczyli Portman Oscara.

Przygotowując się do udziału w filmie Les Misérables. Nędznicy (2012), Anne Hathaway przeszła na głodówkę. Wielodniowe odstąpienie od pokarmu poskutkowało zrzuceniem przez nią 12 kilogramów. Dodatkowo aktorka obcięła długie włosy, co spotęgowało zamieszanie wokół jej roli. Również w gronie samych twórców musicalu. Na pewnym etapie realizacji projektu reżyser Tom Hooper dał znać o swoim niezadowoleniu, jakoby odtwórczyni Fantyny przekroczyła w swoim postępowaniu granice. Zanim jeszcze film brytyjskiego artysty trafił na ekrany, szeroko komentowano odważną decyzję Hathaway i w wielu przypadkach przewidywano jej triumf podczas gali rozdania nagród Akademii. Styczniowy Złoty Glob, który otrzymała na początku roku 2013, stanowił tylko zapowiedź jej wielkiego sukcesu, jakiego dostąpiła kilka tygodni później.

Bycie gwiazdą Disneya wiąże się z posmakowaniem sławy i błysku reflektorów już na etapie szkolnym. Wejście w okres dorosłości wymaga jednak odejścia z tej branży, a zerwanie z łatką ikony dziecięcych produkcji nie jest proste. Vanessę Hudgens można podziwiać w takich filmach jak Sucker Punch (2011) czy Spring Breakers (2012), lecz za prawdziwe (przynajmniej chwilowe) odstępstwo od świata rozrywki należało uznać występ w Gimme Shelter (2013). Była partnerka Zaca Efrona poddała się metamorfozie, by zagrać ciężarną, bezdomną nastolatkę. Przybrała na wadze (w czym rzekomo pomógł pobyt w Cannes, gdzie aktorka zasmakowała wielu potraw) i znacząco skróciła długie, falujące, czarne włosy. Najwięksi fani Hudgens uważali, że będzie to dla aktorki prawdziwy przełom i płynnie przejdzie z kina młodzieżowego do poważnego. Trudno jednak nie odnieść wrażenia, że o samej roli, jak również filmie, więcej mówiono przed aniżeli po premierze dzieła Rona Kraussa.

Jennifer Aniston, przez większą część swojej kariery utożsamiana przede wszystkim z produkcjami o charakterze komediowym, z miejsca dla wielu osób stała się kandydatką do Oscara, gdy w filmie Cake (2014) przyjazną buzię zastąpiła wizerunkiem kobiety pogrążonej w głębokiej depresji. Opuchnięta twarz, na której maluje się zmęczenie codziennością, liczne zmarszczki, blizny, brak makijażu, a do tego dresowe spodnie – tak powierzchownie można opisać bohaterkę dramatu Daniela Branza. Sam film nie zapisał się w kartach historii sztuki filmowej i przypuszczalnie nie jest dobrze wspominany przez jego widzów, lecz dla Aniston rola Claire Simmons to relatywnie udana próba urozmaicenia swojej kariery. Relatywnie, ponieważ aktorki słusznie nie rozchwytywano przez wręczających nagrody, niemniej jeżeli nie chce dłużej budzić skojarzeń wyłącznie z Przyjaciółmi (1994) bądź Bradem Pittem, to na pewno obiera słuszną drogę.

Wielu hiszpańskich reżyserów wykazuje zamiłowanie do kiczu i stara się nim operować tak, aby był przystępny dla widza. Zabiegi Julia Médema zastosowane w Mamie (2015) trudno rozpatrywać jako decyzje słuszne, lecz pochodzącemu z San Sebastián twórcy nie sposób odmówić dobrania aktorki, która będzie gotowa do poświęceń. Penélope Cruz jako filmowa Magda zmaga się z rakiem piersi, co widz gruntownie obserwuje na ekranie. Przygotowując się do roli, muza Pedro Almodóvara odbyła wiele rozmów z lekarzami ginekologii, jak również byłymi pacjentkami, które niegdyś poddały się chemioterapii i wygrały z nowotworem. Tego, jak wyglądają osoby po zażywaniu leków niszczących komórki, tłumaczyć nie trzeba. Cruz w swojej walce na ekranie wygląda wiarygodnie i bez wątpienia wcielenie się w postać Magdy stoi w opozycji do ogólnej ckliwości oraz wspomnianej już kiczowatości dzieła Médema. Dla aktorki nie było to pierwsze zetknięcie z problemem nowotworu i od razu na myśl nasuwa się jej występ w Elegii (2008). Nie ma jednak wątpliwości, że to dopiero w Mamie laureatka Oscara  dokonała doprawdy spektakularnego poświęcenia.

Naszą rankingową, uporządkowaną chronologicznie dziesiątkę zamyka rola, na temat jakości której będzie można porozmawiać dopiero w przyszłym roku. W ciągu ostatnich kilku miesięcy narodziło się wiele dyskusji poświęconych projektowi I, Tonya, w którym główną rolę zagra Margot Robbie. Wśród nich nie brakuje spekulacji odnośnie otwierających się przed młodą aktorką drzwi do prawdziwej sławy, jaką będzie zdobycie statuetki Oscara. Pierwsze zdjęcia z planu demonstrują Robbie z długimi, kręconymi włosami, często zalecanymi do twarzy okrągłej (na której u aktorki wyróżniają się zwłaszcza pyzate policzki), jak również zaokrągloną sylwetką. Teoretyzuje się, że pod nieatrakcyjnymi swetrami rodem z lat 90. oraz wytartymi dżinsami Robbie nosi specjalny materiał, mający na celu powiększenie objętości ciała. Taki wizerunek Australijki odbiega od jej dotychczasowych występów na ekranie. W niczym nie przypomina filmowej towarzyszki Leonardo DiCaprio czy również szalonej, ale kradnącej swoją ekscentrycznością seans w oczach milionów osób Harley Quinn. Na efekty tej przemiany należy jednak poczekać.

O metamorfozach można rozmawiać także w przypadku mężczyzn, lecz to przemiany kobiet w wielu przypadkach nie pozostają bez echa i wzbudzają rozgłos. Wystarczająco duży, aby tę rzadko spotykaną decyzję aktorki zacząć postrzegać jako niespotykane poświęcenie.

korekta: Kornelia Farynowska