ZEMSTA jest KOBIETĄ. NIEBEZPIECZNE bohaterki filmów QUENTINA TARANTINO

Jackie Brown (Jackie Brown, 1997)

W Jackie Brown brak groteskowej przemocy, która stała się znakiem rozpoznawczym późniejszych filmów Quentina Tarantino, jednak w całej jego filmografii wydaje się jego najdojrzalszym dziełem. Tytułowa Jackie Brown (Pam Grier) jest stewardessą. Bohaterka wiedzie niespecjalnie satysfakcjonujące życie – jest samotną czarnoskórą kobietą po czterdziestce, a przez wyrok na koncie była w stanie dostać pracę tylko w najpodlejszych, najtańszych liniach lotniczych. Zostaje złapana na przemycaniu pieniędzy z Meksyku do Los Angeles dla Ordella (Samuel L. Jackson) – gangstera zajmującego się handlem bronią. Jackie zostaje policyjną informatorką i choć nie wydaje się, by miała władzę nad swoim życiem, wreszcie bierze sprawy w swoje ręce, podobnie jak większość Tarantinowskich bohaterek, którym wyrządzono zło i niesprawiedliwość. Wykazuje się ogromną inteligencją i sprytem, przechytrzając wszystkich dookoła, a sytuację ma na tyle pod kontrolą, że nie boi się ewentualnych konsekwencji ze strony prowadzących sprawę policjantów czy niebezpiecznego gangstera, w sytuacji gdyby jej plan nie wypalił. Jackie Brown nie polega w swoim życiu na mężczyznach – nawet gdy się zakochuje, a jej wybranek nie jest w stanie określić się wobec niej, usuwa się z jego życia, zachowując godność. Wszystkie emocje, które wówczas odczuwa Jackie – żal, smutek, samotność, ale i radość z perspektywy nowego życia – wspaniale oddał Tarantino w ostatniej scenie, kiedy Jackie Brown odjeżdża samochodem. 

Rolę Jackie Brown Tarantino napisał specjalnie dla Pam Grier, chcąc w ten sposób oddać hołd kinu blaxploitation i filmowi Foxy Brown (1974), którego główną bohaterkę zagrała właśnie Grier. W czołówce tytuł filmu Tarantino jest napisany nawet tą samą czcionką, co Foxy Brown.

Dziewczyny (Grindhouse: Death Proof, 2007)

Fabuła filmu obraca się wokół kaskadera Mike’a (Kurt Russell), psychopatycznego mordercy w typie macho, który z pomocą „śmiercioodpornego” samochodu poluje na młode dziewczyny. Sam film podzielić można na dwie kontrastujące ze sobą części. W pierwszej ofiarami Mike’a stają się cztery przyjaciółki zmierzające do domku nad jeziorem – Arlene/Butterfly (Vanessa Ferlito), Shanna (Jordan Ladd), Lanna (Monica Staggs) i lokalna DJ-ka radiowa „Jungle” Julia (Sydney Poitier). Grupa koleżanek i Mike spotykają się w barze, gdzie morderca co rusz spogląda na siedzące przy stoliku koleżanki. Nieco zafascynowana i nieco przerażona dziwnym, starszym facetem Arlene wykonuje dla niego erotyczny lap dance. Gdy dziewczyny odjeżdżają, Mike podąża za nimi, zabijając wcześniej jeszcze inną kobietę obecną w barze. Czołowe zderzenie samochodu Mike’a z samochodem dziewczyn zabija je na miejscu, pozostawiając psychopatycznego mordercę tylko nieco pokiereszowanego. Dla Mike’a brutalne morderstwo z użyciem pędzącego pojazdu jest sposobem na seksualne zaspokojenie, aktem będącym równoznacznym z gwałtem.

W drugiej części filmu kaskader bierze sobie za cel kolejną grupę dziewczyn, podążając za nimi po drogach Tennessee. Abernathy (Rosario Dawson), Kim (Tracie Toms) i Lee (Mary Elizabeth Winstead) jadą odebrać z lotniska swoją przyjaciółkę, kaskaderkę Zoë Bell. Zoë udaje się uprosić przyjaciółki, aby podjechały obejrzeć interesujący ją samochód, Dodge’a Challengera z 1970 roku, wystawiony na sprzedaż niedaleko lotniska. Chcąc przejechać się samochodem, pozostawiają Lee wraz z podejrzanym właścicielem w formie zastawu. Zoë namawia Kim i Abernathy, aby wykonać kaskaderski trik, jednak w trakcie dopada je Mike. Zoë, jadąca na dachu samochodu, spada z niego, a Kim udaje się postrzelić mężczyznę w ramię. Niespodziewający się takiego obrotu sytuacji Mike ucieka i ginie, kiedy wściekłe dziewczyny wreszcie go dopadają.

Death Proof to Tarantinowska reinterpretacja filmów klasy B – kina eksploatacji i slasherów, zupełnie wywracająca do góry nogami tradycyjną dynamikę postaci w tych filmach. Bohaterki z pierwszej części padają ofiarą nie tylko psychopatycznego, mizoginicznego mordercy, ale w szerszym sensie także tradycji filmowej, stając się typowymi kobiecymi ofiarami horrorów, ignorującymi swój instynkt i niemającymi wpływu na to, co je spotka. Druga część jest tego manifestacją – z myśliwego i seksualnego drapieżnika kaskader Mike sam staje się ofiarą, a dziewczyny biorą sprawy w swoje ręce. Tradycyjna mizoginiczna i brutalna męskość przegrywa z kobiecością, a Death Proof ewidentnie pogrywa sobie z motywem final girl – finałowej dziewczyny, pozostawiając wszystkie bohaterki z drugiej części przy życiu.

Shosanna Dreyfus (Bękarty wojny, 2009)

Shosanna (Mélanie Laurent) to bohaterka zupełnie inna niż większość tych, które spotkać można w filmach Tarantino. W pewnym sensie to duchowa spadkobierczyni Beatrix Kiddo – poza oczywistym podobieństwem w kwestii wyglądu Shosanna ma w sobie podobne chłodne opanowanie i głęboko zakorzenione pragnienie zemsty na tych, którzy zabili jej rodzinę. Shosanna jest jedyną ocalałą z rodziny Dreyfusów – Żydów, którzy ukrywając się pod podłogą domu francuskiego farmera LaPadite’a (Denis Ménochet), zostali rozstrzelani przez Hansa Landę (Christopher Waltz). Shosannie udaje się uciec do Paryża, gdzie pod nowym nazwiskiem, Emmanuelle Mimieux, prowadzi kino Le Gamaar Cinema. Wiedziona zemstą i nadarzającą się okazją planuje spalić swoje własne kino podczas premiery nazistowskiego filmu propagandowego Duma narodu wraz z całą śmietanką Trzeciej Rzeszy na sali, z Hitlerem na czele. I chociaż bohaterka ginie od postrzału w kabinie kinooperatora tuż przed początkiem akcji, jej plan się powodzi. Na chwilę przed wybuchem pożaru widzowie filmu mogą obserwować na ekranie twarz Shosanny mówiącą: „Wszyscy zginiecie. Spójrzcie w twarz Żydówki, która was zabije.”

Quentin Tarantino pisał scenariusz do filmu przez wiele lat. W pierwotnej wersji Shosanna miała być znacznie bardziej aktywną postacią – działać we francuskim ruchu oporu, strzelać do żołnierzy z dachów; miała nawet stworzyć listę najwyższych nazistowskich oficjeli do zabicia. Jednak w międzyczasie Tarantino nakręcił Kill Billa i większość tych elementów wplótł w historię Beatrix Kiddo. W przypadku Shosanny zdecydował, że lepiej uczynić ją postacią znacznie bardziej realistyczną.

A jakie są wasze ulubione Tarantinowskie bohaterki?