ZEMSTA jest KOBIETĄ. NIEBEZPIECZNE bohaterki filmów QUENTINA TARANTINO

Quentinowi Tarantino zawdzięczamy nie tylko jedne z najbardziej ikonicznych (i najłatwiejszych do wykonania) przebrań na halloweenowe czy ostatkowe imprezy (Mia Wallace, Elle Driver), ale przede wszystkim jedne z najciekawszych bohaterek filmowych we współczesnym kinie: bezwzględne zabójczynie, nieustraszone kaskaderki, matki, modelki, niemieckie aktorki, właścicielki kin, czarnoskóre niewolnice walczące o wolność, zblazowane kochanki, uzależnione od narkotyków żony, członkinie gangów i dezerterki. Ulubionym motywem Tarantino jest zemsta, nie dziwi więc fakt, że większość jego bohaterek jest motywowana właśnie chęcią odwetu – na okrutnym mistrzu kung-fu, byłym kochanku, nazistowskich dygnitarzach czy zabójcach rodziny. Sposoby na zemstę niejednokrotnie przyprawiają o ciarki – oto lista najbardziej niebezpiecznych bohaterek filmów Quentina Tarantino, których nie chcielibyście spotkać.

Beatrix Kiddo aka Panna Młoda aka Czarna Mamba (Kill Bill, 2003; Kill Bill 2, 2004)

Mało jest filmowych bohaterów, którzy wycierpieli tyle, co Panna Młoda (Uma Thurman). Brutalne lekcje u mistrza kung-fu Pai Meia, upokarzanie, opluwanie, odurzanie lekami i narkotykami, paraliż, gwałt w szpitalu, zakopanie żywcem, próba zabójstwa na własnym ślubie, kiedy Panna była w ciąży, w dodatku zakończona śpiączką – to tylko i aż niektóre z potworności, przez które przeszła bohaterka. Po wybudzeniu się ze śpiączki Panna Młoda postanawia zemścić się na członkach Plutonu Śmiercionośnych Żmij, którzy stali za weselną masakrą, na czele z Billem, jej byłym kochankiem. Wiedziona wściekłością i chęcią zemsty Beatrix stopniowo wykreśla kolejne nazwiska ze swojej listy śmierci, mordując tych, którzy odebrali jej prawo do szczęścia i decydowania o sobie. Kiddo jest przekonana, że podczas weselnej masakry utraciła dziecko i nie ma pojęcia, że jej córka wciąż żyje. 

Film nie podaje zbyt wielu informacji o przeszłości bohaterki (w przeciwieństwie na przykład do O-Ren), a jej kluczowym elementem jest związek z Billem, jej mistrzem, nauczycielem i ojcem jej dziecka. Beatrix jest niezwykle utalentowaną zabójczynią – twardą, niesamowicie silną i odważną, lecz także o dużej wrażliwości i etyce postępowania. Ciąża sprawiła, że Kiddo postanowiła zerwać z dotychczasowym życiem zabójczyni i całkowicie odmienić swoje życie. Zdając sobie sprawę, że Bill nigdy nie będzie w stanie zrobić tego samego, Beatrix zdecydowała się uciec od niego, rozpoczynając nowe życie u boku innego mężczyzny.

W swoim ujęciu kobiet-zabójczyń Tarantino po raz kolejny ucieka od schematów kina gatunkowego. Jego bohaterkom daleko do zabójczyń w typie Lary Croft czy Aniołków Charliego – mocno zseksualizowanych i bez ambicji rodzinnych. Beatrix łączy duchowy związek z Ellen Ripley z Obcego czy Sarą Connor z Terminatora, żadna z nich nie wycofuje się jednak z życia, aby zajmować się wyłącznie byciem matką, tak jak chce to zrobić Kiddo. W tym sensie Tarantino przedstawia nam tu swego rodzaju feministyczny manifest, mówiąc, że prawo decyzji co do kształtu własnego życia należy pozostawić kobietom.

O-Ren Ishii (Kill Bill, 2003)

O-Ren Ishii (Lucy Liu) to była członkini Plutonu Śmiercionośnych Żmij, obecnie królowa tokijskiego półświatka i pierwsze nazwisko na liście osób Panny Młodej. Historia O-Ren jest na tyle fascynująca, że zasługiwałaby na własny film – Tarantino pokazuje nam jej przeszłość za pomocą 8-minutowej animowanej sekwencji imitującej szorstką kserografię komiksów z lat 70. Brutalne i pełne krwi anime ukazuje zabójstwo rodziców O-Ren, którego jako mała dziewczynka była świadkiem. Sama przeżyła dzięki ukryciu się pod łóżkiem. Dalsza część to historia dorastania bohaterki, w które wpisana była skrupulatnie realizowana przez lata chęć odwetu. To także historia, w której zemsta działa jako rytuał przejścia, prowadzący do metamorfozy bohatera – O-Ren zostaje profesjonalną zabójczynią już w wieku 20 lat, potem staje się bezwzględną królową tokijskich gangsterów, zdolną zabić każdego, kto jej się sprzeciwi. Daleko jej do bezbronnej dziewczynki chowającej się pod łóżkiem. Jej metamorfoza – od ofiary do mścicielki – przypomina także historię samej Panny Młodej.

Przede wszystkim jednak w historii O-Ren echem odbija się Krwawa Pani Śniegu (1973). Kill Bill jest hołdem dla japońskiego kina samurajskiego lub, jak kto woli, po prostu jego postmodernistyczną „zrzynką”. W obydwu częściach dylogii można dostrzec nawiązania do takich filmów, jak Sanjuro – Samuraj znikąd (1962), Uliczny wojownik (1974), Samuraje z piekła rodem (1981) i wielu innych. Najwięcej jednak u Tarantino odniesień do Krwawej Pani Śniegu, opowiadającej o Yuki, młodej dziewczynie trenowanej na zabójczynię, która pragnie pomścić śmierć swoich rodziców. Podobieństw pomiędzy dwoma filmami nie brakuje – Yuki, tak jak O-Ren, walczy w japońskim kimonie, w filmie występuje podział na rozdziały, pojawia się także animowana sekwencja i wiele podobnych ujęć.

To z tego filmu Tarantino zaczerpnął motyw pojedynku w ośnieżonym ogrodzie, będący klamrą wieńczącą pościg Panny Młodej w pierwszej części Kill Billa. Także z Krwawej Pani Śniegu pochodzi utwór „Flower of Carnage” Meiko Kaji grany podczas śnieżnych scen w obydwu filmach.

Elle Driver (Kill Bill, 2003; Kill Bill 2, 2004)

Nie ma w filmach Tarantino równie zaciekłej bohaterki, czerpiącej prawdziwą przyjemność z zabijania, co jednooka Elle Driver (Daryl Hannah), kolejna, obok O-Ren Ishii, Panny Młodej i Vernity Green, członkini Plutonu Śmiercionośnych Żmij i bez wątpienia najbardziej bezwzględna zabójczyni z nich wszystkich. Wszyscy członkowie gangu mają pseudonimy będące jednocześnie nazwami węży. Co ciekawe, pseudonim Elle – Wąż Gór Kalifornii – jako jedyny pochodzi od węża, który nie jest jadowity. Wziąwszy pod uwagę jej zabójcze skłonności, jest to wybór przewrotnie ciekawy, szczególnie że Elle jest także utalentowaną trucicielką. To ona w akcie zemsty za pozbawienie oka zabiła mistrza Pai Meia, zatruwając rybie głowy, które jadał, to ona chce zabić Beatrix Kiddo za pomocą tajemniczego zastrzyku, kiedy ta leży nieprzytomna w szpitalu po weselnej masakrze, to wreszcie ona zabija Budda (Michael Madsen), ukrywając jadowitą czarną mambę w walizce pełnej pieniędzy.

Mimo oczywistej wrogości Elle Driver darzy Beatrix Kiddo szacunkiem. Przekonana o śmierci Czarnej Mamby zdradza umierającemu Buddowi, że czuje żal, że najlepsza wojowniczka, jaką kiedykolwiek spotkała, zginęła z rąk takiej miernoty jak on. Do zabicia Budda wykorzystuje jednak czarną mambę – węża, od którego pochodzi pseudonim Kiddo. Relacja pomiędzy Elle Driver a Beatrix Kiddo wydaje się skomplikowana, szczególnie że sporo ich łączy – obydwie są blondynkami, były zakochane w Billu i studiowały pod okiem Pai Meia, mistrza kung-fu. Tarantino buduje swoje bohaterki na zasadzie kontrastu, jednocześnie dając do zrozumienia, że Beatrix przewyższa Elle pod każdym względem – zarówno charakteru, jak i umiejętności. Czarna Mamba to najszybszy i najbardziej jadowity wąż, podczas gdy wąż będący pseudonimem Elle to zwierzę zupełnie niegroźne, jedynie naśladujące wyglądem jadowitego węża koralowego. Koniec końców to Beatrix Kiddo przyczynia się do śmierci Elle Driver i ciężko nie uznać, że było im to pisane już od dawna.