Superbohaterowie, którzy ZABIJALI na ekranie

Marvel i DC panicznie boją się zabijać superbohaterów, oni zaś nie boją się zabijać ludzi. Jest to pewna skaza na ich superbohaterstwie, bo nie zawsze udaje się oszczędzić niewinnych i zabić tylko tych złych. Dlatego więc jedyny w miarę realistyczny obraz superbohaterstwa prezentuje serial The Boys. Można również problem ująć inaczej. Skoro w ogóle na świecie pojawili się superbohaterowie, to dlaczego nie udało im się zaprowadzić tzw. pokoju na świecie? To, że są zmuszeni zabijać, nawet wrogów, świadczy tylko o tym, że nie są idealni, nie są bogami.

Czego więc przeciętny człowiek może od nich oczekiwać? Ikoniczności samej w sobie, którą można podziwiać, uwznioślać, fetyszyzować, lecz w jej sercu kryje się taka sama ułomność, co u zwykłych, pozbawionych nadnaturalnych zdolności ludzi. Dlatego superbohaterowie zabijają.

Homelander

Na początku faktycznie można odnieść wrażenie, że Homelander nienawidzi zabijać, a robi to, bo zmusza go do tego pozycja, którą za wszelką cenę chce utrzymać. Z czasem jednak poznajemy go coraz bliżej, przez co uświadamiamy sobie, że ten Kapitan Ameryka na miarę naszych czasów lubi przemoc na poziomie wręcz seksualnym. Fascynuje się krwią, wyobraża sobie masowe mordy, których dokonuje, a nawet używa krwi ofiar jako stymulanta podczas aktu seksualnego. Jeśli tym wpisem zachęciłem kogoś z was do obejrzenia serialu The Boys, zapraszam po więcej informacji do mojego felietonu o tej nietuzinkowej produkcji.

Batman

Zabijanie wrogów przez Batmana nie jest efekciarskie, za to oceniłbym je jako skuteczne. Co ciekawe w tak mrocznych produkcjach, jakimi były pierwsze Burtonowskie odsłony oraz kolorowe eksperymenty Schumachera, Batman prawie nie zabijał. Zaczął dopiero, kiedy pojawiła się wersja Christophera Nolana. Czyżby więc Batman sposępniał, stał się mniej superbohaterski, kiedy zaczęli go grać Christian Bale i Ben Affleck? Z pewnością stał się mniej abstrakcyjny, bardziej ludzki, dotykalny rzec by można.

Thor

Na przykładzie tego superbohatera stwierdzam, że ilość zamordowanych istot żywych niekoniecznie wpływa na sympatie lub antypatie żywione do postaci. Thanos zmordował przecież tryliony istnień, a da się go lubić. W ramach pozytywnych postaci Thor jest w czołówce mordujących na przeróżne sposoby. Zakładamy jednak, że mordował jedynie tych złych, więc jego emploi oraz moralność nie ucierpiały aż tak bardzo. Zapewne każdy miłośnik MCU pamięta go z nieco impulsywnego i nieprzemyślanego odcięcia głowy Thanosowi. Scena ta zrobiła na mnie wrażenie, bo nie chciałem, żeby akurat tak „wielka” postać zginęła w tak upokarzający sposób.

Iron Man

Nareszcie mam okazję, żeby opisać pewien zgrzyt, który zawsze czułem w przypadku Iron Mana. To, że morduje na ekranie wrogów, jest oczywiste. Widzimy to chociażby w pierwszej odsłonie jego historii, gdy chodzi o terrorystyczne bojówki. Mam jednak na myśli jego zawód. Jest superbohaterem, lecz w ramach tego superbohaterstwa nigdy nie poczuł, że powinien zrezygnować z handlu bronią. Zaprzecza tym samym swojej misji ratowania świata. Sprzedaje broń, która trafia w przeróżne miejsca i jest wykorzystywana do zabijania ludzi. Doprawdy nie godzi się tak postępować. Może w tej perspektywie finałowe poświęcenie się jest czymś w rodzaju pokuty za profesję?

Komediant

Postać wyjątkowo skrzywiona, której nikt rozsądny nie żałuje. Mam wrażenie, że już kiedyś wspominałem o scenie, gdy Komediant strzela w kierunku kobiety w ciąży, która była jego kochanką, a dr Manhattan nie reaguje, co mu Komediant potem wyrzuca. To zepchnięcie odpowiedzialności na Manhattana dodatkowo potęguje wrażenie bezsilności i oburzenia całą sytuacją. Jako widzowie czujemy zupełną degrengoladę superbohaterstwa w wydaniu Strażników, ale tak naprawdę produkcja ta obnaża każde superbohaterstwo jako bezsensowną, idolatryczną absolutyzację cech ludzkich, powstałą z powodu naszej mentalnej słabości.

Punisher

Wielokrotnie zastanawiałem się nad jego superbohaterstwem, które oscyluje gdzieś na poziomie Czarnej Wdowy czy też Hawkeye’a. Ma jednak rzesze komiksowych fanów, którzy uważają go za kogoś o nieprzeciętnych zdolnościach, a zabijał na ekranie bardzo soczyście i w konkretnych ilościach, zatem idealnie do tego zestawienia pasuje. Superbohatestwo Punishera, niezależnie od braku supermocy, ma jeszcze jedną ciemną stronę – nie jest bezinteresowne. Superbohaterom przecież chodziło o ocalenie świata, dlatego walczyli. Punisher jest wyłącznie narzędziem zemsty, dlatego trudno mi go klasyfikować jako superherosa godnego naśladowania.

Wolverine

Będę się odnosił wyłącznie do produkcji Logan, która prezentuje Wolverina na jego ostatniej drodze superbohatera. Zabijanie, którego dokonuje, posiada bardzo desperacki wymiar. To nie jest pozbawianie życia złych ludzi dla ocalenia świata. To walka o ocalenie własnej rasy mutantów w świecie, który i tak dąży do samounicestwienia. Wyboru nie ma. Jest śmierć ich albo śmierć bohatera, która w końcu i tak go dosięga, ale w okolicznościach spełniających pewne jego marzenie, jakże ludzkie, a nie mutanckie.

Superman

Zaprojektowany jako jedna z czystszych pod względem superbohaterstwa postaci w DCEU, nie garnął się do zabijania. W komiksach zresztą również nie przesadzał z odbieraniem ludziom życia. Warto jednak pamiętać o jednej znaczącej dla jego postaci scenie. W Człowieku ze stali Superman zabija Zoda. Robi to w bardzo konkretnych warunkach, bo Zod chce zabić swoim „laserowym wzrokiem” niewinnych ludzi. Pytanie, jakie od razu się nasuwa, brzmi: czy Superman by go oszczędził, gdyby nikt inny nie był zagrożony? Czy miałby na tyle motywacji, żeby broniąc tylko siebie zabić swojego pobratymcę?

Franklin

Ćpun dbający o swój wizerunek tak bardzo, że zatracił jakąkolwiek moralność. Jego supermocą jest szybkość. Jest więc odpowiednikiem Flasha. Jego najbardziej znaczący mord wydarza się już na samym początku serialu. Zostają po nim jedynie ręce ofiary. Jest to o tyle dziwne, że Franklin morduje dziewczynę Hughiego zupełnie przypadkiem. Po prostu się spieszy ze względu na chodliwy towar, w którego dystrybucji bierze udział. Franklin jest superbohaterem z problemami, z tym że są one do rozwiązania w dużo łatwiejszy sposób niż demony, które dręczą Homelandera. Mimo że zabija na ekranie, jako superbohatera można go zaakceptować w tym osobliwym uniwersum The Boys.

Stormfront

Kto wie czy poziom zwyrodnienia tej postaci nie jest większy niż Homelandera. Było więc oczywiste, że Stormfront będzie próbowała omotać Ojczyznosława na tyle, żeby ten nie był w stanie niczego jej odmówić. Jest jednak między nimi istotna różnica. Ojczyznosław, czy też Homelander, potrafi trzymać na wodzy swoją zboczoną naturę i udawać dla np. zrealizowania odgórnie założonych celów politycznych. Stormfront jest maniaczką ideologiczną. Cieszy się zabijaniem, a jednocześnie dąży do rewolucji. Jest samonapędzającą się autodestrukcją, której wybuch niestety boleśnie dotyka niewinnych wokół niej. Jest jednak superbohaterką, która ma rzesze wielbicieli, mimo że zabija na ekranie.