Senne KOSZMARY w filmach

Nierozłączni (1988)

David Cronenberg w ostatnich latach nieco wygrzeczniał, ale w swoim czasie lubował się w koszmarach nie mniej niż sam David Lynch. Panowie mogą sobie przybić piątkę nie tylko z powodu takiego samego imienia. I podobnie jak w przypadku twórcy Miasteczka Twin Peaks, w dorobku Kanadyjczyka również trudno wyodrębnić jeden film na potrzeby tego zestawienia. Nierozłączni opowiadają o braterskiej więzi nabierającej chorobliwego charakteru. Bliźniacy Mantle o fizjonomii Jeremy’ego Ironsa dzielą się wspólnym życiem. Pojawienie się w nim kobiety, w której obaj się zakochują, zaburza ich harmonię. Beverly jest osobą znacznie bardziej wrażliwą, z kolei Elliot to kobieciarz i pewny siebie karierowicz. Beverly chce stworzyć związek z Claire, ale lęka się odseparowania od swojego brata. Ten strach znajduje upust w jego śnie, gdzie obaj są złączeni fizycznie ciałami, a pomiędzy nimi w łóżku znajduje się wybranka. Claire pochyla się i chcąc ich rozdzielić, przegryza zębami „węzeł”. Beverly zrywa się z wrzaskiem i w panice spada z łóżka. Ten fragment ma cechy body horroru, ale w filmie przeważa aspekt psychologiczny.

Koszmar z ulicy Wiązów: Dziecko snów (1989)

Czym byłby ten tekst bez choćby jednego z filmów opowiadającym o mordercy ze snów w swetrze w paski, z rękawicą o stalowych ostrzach i twarzy jak rozdeptana pizza? Tylko dlaczego wymieniam piątą część serii, skoro klasyczną jest ta pierwsza? Ponieważ w tej odsłonie dowiadujemy się szczegółów o narodzinach Freddy’ego Kruegera i to już na samym początku filmu w śnie głównej bohaterki. Po miłosnych igraszkach z ukochanym Alice idzie pod prysznic i zostaje uwięziona w kabinie, którą zalewa woda. Dziewczyna omal nie tonie, a w ostatniej chwili przenosi się do… szpitala dla psychicznie chorych. Ubrana w zakonny habit, z napisem na tabliczce „Amanda Krueger” wchodzi do sali, gdzie strażnicy liczą pacjentów (wśród których jest sam Freddy). Nie dostrzegają jej i mimo nawoływań opuszczają pomieszczenie, zostawiając ją zamkniętą w środku. Grupa obłąkańców okrąża kobietę, chcąc ją zgwałcić. Dziewczyna budzi się zlana potem u boku partnera. Jednak sen wcale się nie kończy, gdyż mężczyzna staje się Freddym Kruegerem. Dziewczyna krzyczy, próbuje uciec i w końcu budzi się naprawdę. Upojna noc w towarzystwie takiego „dżentelmena” musiała być zapewne niezapomnianym przeżyciem. Jak śnić o swoim obiekcie westchnień, to na całego! Alicja w Krainie Czarów? Niezupełnie.

Drabina Jakubowa (1990)

Trudno oddzielić sen od realności w onirycznym dreszczowcu Adriana Lyne’a. Jacob Singer (jedna z pierwszych istotnych ról Tima Robbinsa) egzystuje na kilku poziomach rzeczywistości, zaś jego umierająca dusza zmaga się z demonami, szukając spokoju. Jednak wszystko ma swój początek w Wietnamie, gdzie dochodzi do masakry w szeregach oddziału Singera. Moim zdaniem to jeden z najmocniejszym filmowych prologów, nie tylko w obrębie gatunku. Żołnierze stacjonują i czekają na dalsze polecenia, żartując w swoim gronie, gdy nagle atakuje ich wróg. Nie jest to jednak typowa sytuacja, nawet jeśli chodzi o front. Panuje kompletny chaos, pluton działa pod wpływem gorączkowego amoku; walczący padają jak muchy, w powietrzu latają oderwane kończyny, kilku żołnierzy zaczynać wić się w konwulsjach. Ma się wrażenie, że coś innego niż atak Wietkongu jest powodem wojennego inferno. Jacob rzuca się do ucieczki, w gąszczu zarośli ktoś przebija go bagnetem i… bohater budzi się w metrze. Adrian Lyne, spec od filmowej erotyki i historii o zgubnych namiętnościach, zaserwował zupełnie odmienny film i trzeba przyznać, że w tej materii spisał się równie dobrze.