Salo, czyli 120 dni Sodomy

Film Pasoliniego raczej nie powstałby w obecnych czasach. Niezwykle brutalny i obsceniczny obraz przedstawia szokujące akty przemocy seksualnej, tortur i mordu na postaciach granych przez prawdopodobnie nieletnich chłopców. Wiele krajów zdelegalizowało dystrybucję tego dzieła, niejednokrotnie próbowano je też ocenzurować w próbie obejścia tych restrykcji. W Stanach Zjednoczonych rozprowadzanie Salo było dozwolone w zależności od regionu – w Ohio wypożyczenie kopii filmu skończyło się aresztowaniem właściciela księgarni pod zarzutem sutenerstwa. W tej sprawie ze strony środowiska filmowego został wystosowany list, w którym domagano się zakończenia tak absurdalnego postępowania, a o jego umorzeniu przesądziły błędy popełnione przy aresztowaniu. Jakby tego było mało, Pasolini został brutalnie zamordowany jeszcze przed premierą filmu – sprawcy i ich intencje do dziś pozostają niejasne.

Ostatnie tango w Paryżu

Dystrybucja Ostatniego tanga w Paryżu została zakazana we Włoszech (rodzimym kraju Bertolucciego), a samego reżysera pozbawiono praw obywatelskich na 5 lat i skazano na 4 miesiące aresztu w zawieszeniu. Cenzura została cofnięta dopiero po latach, a do kin weszła lekko skrócona wersja dzieła. Powód? Odważne sceny erotyczne ocierające się wręcz o pornografię oraz przede wszystkim niezawarta w scenariuszu scena gwałtu, o której dyskutuje się nawet dziś, 45 lat po premierze. Grająca główną rolę Marie Schneider została bowiem poinformowana o zmianie tuż przed kręceniem. Podobnie niespodziewane było zaimprowizowane użycie masła jako lubrykanta, a sama aktorka upokorzona i zdezorientowana płakała prawdziwymi łzami – nie było w tym nic udawanego. Przez ostatnie dekady niejednokrotnie spekulowano na temat tego, czy ekranowy gwałt był wyłącznie symulowany, a liczne osobistości świata filmu wypowiadały się niepochlebnie na temat Bertolucciego, który miał realizować na ekranie swoje erotyczne fantazje. Marie Schneider po zakończeniu zdjęć do filmu leczyła się psychiatrycznie, a także nigdy już nie odezwała się do reżysera.

Ostatnie kuszenie Chrystusa

Kolejna produkcja o Chrystusie, która wywołała ogólnoświatową burzę. Tym razem jej źródłem było obrazoburstwo i przedstawienie postaci Syna Bożego jako osoby niedoskonałej i targanej ludzkimi namiętnościami. W kulminacyjnej scenie ukrzyżowania Chrystus jest kuszony przez Szatana wizją życia szczęśliwego śmiertelnika, w którym żeni się z Marią Magdaleną (i konsumuje małżeństwo na ekranie). Nie brzmi to szczególnie obscenicznie w porównaniu z resztą tytułów na tej liście, ale to wystarczyło, by wywołać oburzenie środowisk katolickich, które zarzucały produkcji Martina Scorsesego bycie przejawem plugawego bluźnierstwa i próbowały wykupić film od wytwórni, żeby móc go zniszczyć. Kulminacją tego konfliktu okazało się podpalenie kina przez skrajne ugrupowanie katolickie. Niektórzy widzowie zostali poważnie ranni, a grupki oszołomów próbowały uniemożliwić projekcje również w innych miejscach. Ich metody nierzadko obejmowały użycie przemocy, co zostało potępione także przez duchowieństwo.

Wywiad ze Słońcem Narodu

W świecie rozsądku i trzeźwego osądu ta głupawa komedyjka z Jamesem Franco i Sethem Rogenem nie wywołałaby żadnej burzy. Nasza rzeczywistość rządzi się jednak innymi prawami, a film ośmieszający reżim Kim Dzong Una i metody stosowane przez jego aparat władzy rozpętał małe piekło. W czerwcu 2014 rząd Korei Północnej zagroził podjęciem działań wobec Stanów Zjednoczonych jeśli Columbia Pictures wypuści obraz w kinach. Premiera została przełożona z października na grudzień w celu rzekomego przemontowania produkcji w sposób, który będzie bardziej akceptowalny dla widzów w Korei. W listopadzie 2014 hakerzy powiązani z azjatyckim reżimem zaatakowali serwery Sony Pictures Entertainment i zagrozili atakami terrorystycznymi w kinach, które zdecydują się wyświetlić produkcję. W efekcie Wywiad ze Słońcem Narodu został wypuszczony w wypożyczalniach VOD oraz w wybranych kinach (nie przynależących do dużych sieci), a wolność artystyczna poniekąd uległa chorej ideologii.