MĘCZ MNIE, DRĘCZ MNIE RĘCZNIE, czyli seksualne dewiacje na ekranie

BDSM

Znany skrót; kryją się pod nim takie słowa jak przywiązanie, dyscyplina, uległość, dominacja, wreszcie sadyzm i masochizm. Czynność seksualna, w której partnerzy dzielą się na stronę uległą i dominującą (za obopólną zgodą). Bardzo często przybiera formę odgrywania roli, a wszelkie jej fizjologiczne i psychologiczne aspekty – w zależności od upodobań – doprowadzić mają do odczucia mocnych wrażeń, porównywalnych niekiedy do skutków wprowadzenia endorfin do organizmu. Kino nie szczędzi motywu BDSM, wobec czego lista mainstreamowych filmów w których można go znaleźć jest pokaźna (wspomnieć można chociażby o Dziewięć i pół tygodnia czy Nimfomance). Jeśli jednak wskazać miałbym jeden przykład, byłaby to Sekretarka z Maggie Gyllenhaal i Jamesem Spaderem. Film skupia się na historii tytułowej sekretarki, dziewczyny z dysfunkcyjnej rodziny, i jej szefa, Edwarda Greya (to nazwisko to jakiś magnes na praktyki sado-maso), którzy nawiązują relację BDSM, z nim będącym stroną dominującą, a nią – uległą. On przebiera ją za zwierzęta, daje zadania, uderza w pośladki. Ona nie ma nic przeciwko temu, czuje się wręcz pobudzona, odkrywając meandry tych praktyk. Wśród tego wszystkiego znaleźć można między nimi więź wychodzącą poza granice ich zabaw. Na tyle, że wręcz się im kibicuje.

Sadomasochistyczne skłonności, jak również inne parafilie, przejawiała także bohaterka Pianistki Michaela Hanekego – pragnęła spełnienia swoich fantazji do tego stopnia, że uciekała się do samookaleczania, gdy nie było nikogo, kto by je spełnił.

NEKROFILIA

Parafilia bardzo skrajna, istniejąca właściwie od zawsze, bo o nekrofilach pisał już grecki historyk Herodot. Podniecenie wywołane przez wszystko, co związane jest ze zwłokami. Według nekrofili wynika ono z „czystej osobowości” martwej osoby i niezdolności do skrzywdzenia czy wyśmiania drugiego człowieka. Ze względu na naturę tej parafilii osoby, które ją mają, często wybierają zawody, gdzie jest łatwy dostęp do zwłok. Wstrząsająca to parafilia, ale kinematografia nie unika pokazywania jej na ekranie; lista produkcji poruszających ten temat jest pokaźna, wliczając animowany serial Family Guy. Świeży przykład to Neon Demon Refna, w którym bohaterka uprawia seks z trupem innej kobiety, zaś w 1996 roku powstał w Kanadzie film Zimny pocałunek traktujący o młodej dziewczynie, której obsesja na punkcie śmierci przeradza się w końcu w nekrofilię. Upust swojej parafilii bohaterka daje w kostnicy, w której pracuje. Film otrzymał pochwałę jury na festiwalu filmowym w Toronto, a krytycy chwalili delikatność i poetykę przedstawienia tak trudnego i odpychającego tematu. Dowód na to, że nawet o temacie nieakceptowalnym społecznie da się opowiedzieć w sposób przystępny.

PODOFILIA

Jeden z najpopularniejszych fetyszy związanych z częściami ciała, charakterystyczny z reguły dla mężczyzn. Nazwa wywodzi się od greckiego słowa pous oznaczającego stopę, tak więc podofilia to ni mniej, ni więcej osiąganie pobudzenia seksualnego przez oglądanie, dotykanie, całowanie lub ssanie stóp swojego partnera czy partnerki. Choć do tej pory nie było filmu, który oparłby fabułę na tym temacie, to zwraca uwagę fakt, że samych kadrów czy scen ze stopami jest w kinematografii bez liku (pierwszy przykład z brzegu: bosa Scarlett Johansson na parapecie hotelowego pokoju w Między słowami, a jest tego znacznie więcej). Szczególnym przypadkiem jest twórczość Quentina Tarantino. To właściwie jeden ze znaków rozpoznawczych tego reżysera – w swoich filmach nieraz poświęca stopom całe sceny, co niezaprzeczalnie ma związek z właśnie z jego fetyszem. W Pulp Fiction poszedł nawet dalej, czyniąc stopy przedmiotem dialogu między Vincentem i Julesem, a jednocześnie opowieści o impulsywnym charakterze Marsellusa Wallace’a. Najwięcej jednak wyraża w obrazie, wobec czego w Jackie Brown kamera rejestruje na całkowitym zbliżeniu palce Bridget Fondy, w Death Proof Kurt Russell podziwia wystające z samochodu stopy Rosario Dawson, a w Kill Bill Uma Thurman dobrych kilka minut próbuje poruszyć dużymi palcami. Dodajmy jeszcze napisany przez Tarantino Od zmierzchu do świtu, gdzie jego postać pije alkohol ze stopy Salmy Hayek. Fetysz staje się wręcz pomysłem na sceny. Przyjemne z pożytecznym, można powiedzieć.