Jesteś zwycięzcą, WIEDŹMINIE. 5 najlepszych ról HENRY’EGO CAVILLA
Napoleon Solo, Kryptonim U.N.C.L.E. (2015), reż. Guy Ritchie
Podobne wpisy
W porównaniu z poprzednią wersją Napoleona zagraną przez Roberta Vaughna ta z pewnością bardziej pasuje do kina akcji. Mniej w niej suspensu, więcej niezobowiązującego dowcipu, a przy tym nie brak dżentelmeńskiej klasy, rzecz jasna uwspółcześnionej. Pojawia się ona szczególnie w relacji z ekranowym partnerem, którym jest Illya Kuryakin (Armie Hammer). Z początku wydaje się, że obydwaj agenci są swoimi zupełnymi przeciwieństwami, podobnie jak dwa mocarstwa, które reprezentują. Z czasem okazuje się, że nie są w stanie bez siebie funkcjonować na polu szpiegowskiej walki. I tak się jakoś osobliwie złożyło, że USA reprezentowane przez Cavilla od samego początku jest jakieś takie bardziej kulturalne, co nie oznacza, że mniej brutalne. Może bardziej wyrachowane i mniej prostolinijne niż mateczka Rosja, lecz mimo wszystko bliższe. Być może ktoś z was nawet pomyślał, że Cavill wygląda świetnie w garniturach, więc za kilka lat to on właśnie mógłby zostać kolejnym Bondem po Danielu Craigu?
Clark Kent, Liga sprawiedliwości (2017), reż. Zack Snyder
Jedynym odniesieniem dla Cavilla w tej roli jest Christopher Reeve, z tym że w owych czasach filmy superbohaterskie wyglądały nieco inaczej niż teraz. Mimo tego jednak Reeve jest do dzisiaj aktorem archetypowym dla gatunku. To naturalne więc, że nasz dzisiejszy solenizant musiał się zmierzyć z tą legendą. Delikatnie mówiąc, fanem Supermana nigdy nie byłem. Nie do zaakceptowania była dla mnie ta naciągana konwencja faceta w obcisłych rajtuzach, którego nikt nie poznaje, gdy zakłada garnitur i starokawalerskie okulary. W wydaniu Cavillowskim zaś stała się rzecz niesłychana. Wreszcie przestałem zwracać uwagę na tę nielogiczność. Cavill w przyodziewku Supermana zmieniał się na tyle, że zaakceptowałem jako coś normalnego, że Clark Kent potrafi być doskonałą przykrywką dla kryptońskiego herosa. Żeby jednak była jasność, jeszcze daleka droga, wciąż niemożliwa do przebycia, żebym zaczął chociażby lubić Supermana. Oddaję za to sprawiedliwość Henry’emu Cavillowi, którego aktorstwo, przynajmniej w Lidze sprawiedliwości, dość skutecznie ukryło kuriozalność superbohaterstwa Kryptończyka. Być może Superman potrzebował, żeby obok niego pojawili się inni nadludzie?
Albert Mondego, Hrabia Monte Christo (2002), reż. Kevin Reynolds
Wielka sława bierze się nieraz z drugich i trzecich planów, a może też z pierwszych wejść na ekranie, po których dosłownie może opaść szczęka. Bo wiele lat temu, kiedy po raz pierwszy oglądałem Hrabiego Monte Christo, nie zwróciłem na Cavilla najmniejszej uwagi. Dzisiaj, gdy znam go z Supermana i Wiedźmina, ponowny seans filmu i ten uroczy moment jego identyfikacji na ekranie rozśmieszyły mnie, ale i spowodowały, że spojrzałem na tego młodzika dokładniej. Automatycznie niejako większego znaczenia nabrała dla mnie odgrywana przez Cavilla postać. W takiej zmodyfikowanej osnowie na nowo pojawił się w moim umyśle Albert Mondego, gdy wparował do pokoju, gdzie siedzieli jego rodzice i domagał się pozwolenia na wyjazd do Rzymu. Jakże Cavill był w tej roli napompowany kinematograficzną dumą i osobistym staraniem, żeby wypaść jak najlepiej. Nic przecież jeszcze wtedy w jego karierze nie było wiadome. Dzisiaj wiem, do kogo pasują jedne z bardziej znaczących słów, wypowiedziane w filmie przez Hrabiego: „Życie jest jak sztorm. Wygrzewasz się w słońcu po to, żeby za chwilę roztrzaskać się o skały” – do Henry’ego Cavilla.
Odys Korczyński