GŁUPIE filmy SCIENCE FICTION, które gwarantują doskonałą rozrywkę
Filmy aktorskie i jedna animacja z elementami science fiction. Podkreślam to na samym początku, bo niekiedy widzowie wyłączają je z grupy filmów. Animacja to również film, tyle że nie aktorski, lecz zrealizowany specjalną techniką animacyjną. Dokładny ich opis dostępny jest z łatwością w sieci. Dla tego zestawienia ważne jest, że film science fiction zawiera również ten podgatunek filmu w ogóle, który jest animacją. Co ciekawe, właśnie animacje są bardzo często traktowane jako ta „głupsza” forma wypowiedzi filmowej, skierowana głównie do dzieci. W ramach jednak całego gatunku science fiction i tego, jak on jest traktowany przez krytyków filmowych, można powiedzieć, że w pewnych gronach odbiorców cała tematyka fantastyczno-naukowa klasyfikowana jest jako ta dla widzów mniej dojrzałych, a nawet mniej inteligentnych. Poniżej więc dziesięć produkcji w większości lekkich, z elementami SF, nieraz zupełnie karkołomnymi, które nigdy się nie zrealizują, lecz każdy z tych filmów potrafi bawić albo wartką akcją, albo gagami, albo nieprawdopodobnymi pomysłami na koncepcje przyszłości, albo sentymentem do popkulturowych archetypów kina gatunkowego.
„Piksele”, 2015, reż. Chris Columbus
Jako dziecko nie posiadałem telefonu komórkowego, a mój monitor od komputera miał zielone piksele. Ewolucja jednak postępowała, a VGA i SVGA swoją jakością wbijały w krzesło, bo o gamerskich fotelach w tych czasach nawet nie marzyłem. W kinie science fiction postęp dział się o wiele szybciej. Twórcy pokusili się nawet o pokazanie tętniącego życiem wnętrza komputera (Tron). Z chwilą pojawienia się grafiki 3D coś się zmieniło. Użytkownicy chyba zaczęli się przyzwyczajać, że w grach komputerowych widzą coraz więcej podobnego do rzeczywistości świata, a coraz mniej umownej bajkowości, która dawała pożywkę wyobraźni. Ten sentyment do starych gier uważa się dzisiaj za głupią stratę czasu, wyraz niedojrzałości etc. Piksele być może są płytką komedią, lecz dla tych, którzy stare gry na zawsze ukochali, będzie to produkcja niezwykle sentymentalna i przyjemna w odbiorze.
Podobne:
„Jutro wstanę rano i oparze się herbatą”, 1977, reż. Jindřich Polák
W tamtych czasach Czesi i Słowacy mieli chyba przemożną chęć przemieszczenia się w czasie. Ciekawe, co by zmienili w ustroju swojego państwa? Jutro wstanę rano i oparzę się herbatą przynajmniej otwarcie nie dotyczy ustroju komunistycznego, lecz jest pewną nostalgiczną refleksją nad historią. Modelem totalitarnym, z którym należy walczyć, są jednak nazistowskie Niemcy i sam Hitler. Tak poważny temat został ubrany w abstrakcyjną komedię, która mimo upływu lat wciąż bawi, mimo że niektóre pomysły na technologie podróży w czasie są wyjątkowo nienaukowe – a niektórzy powiedzieliby, że głupie.
„Linia życia”, 1990, reż. Joel Schumacher
Pamięć jednoznacznie mi podpowiada, że film zrobił na mnie wrażenie. Z całą pewnością tak było. Poza tym od tego tytułu zacząłem kojarzyć, kim jest Kiefer Sutherland. Pomysł zaś na chwilowe uśmiercanie człowieka, czyli doprowadzanie do śmierci klinicznej, już wtedy wydawał mi się idiotyczny. Jednak konstrukcja filmu, napięcie, które przeżywało się, kiedy w kadrze ukazywała się płaska linia EKG, bo serce nie chciało zacząć ponownie bić, spełniła doskonale swoją funkcję rozrywkową. Na dodatek sceny, w których rzeczywistość nadprzyrodzona przenika do realnego świata, pobudzały nerwy i wyobraźnię. Chciało się zajrzeć głębiej, za zasłonę śmierci, mimo że to kompletnie bez sensu naukowo. Może niektórzy widzowie znają tę historię z remake’u i się do niej już zupełnie zrazili. Powinni więc obejrzeć wizję Joela Schumachera.
„Totalny kataklizm”, 2008, reż. Jason Friedberg, Aaron Seltzer
Warto czasem odpocząć od poważnych superbohaterskich tematów i technologicznych pomysłów, jak poradzić sobie z tsunami, deszczem meteorytów i nawalającym napędem odrzutowym w pancerzu Iron Mana. Wszystko to znajdziemy w pastiszowej formie w Totalnym kataklizmie. Faktycznie, film jest treściowo banalny, czasem żenujący, głupi, a żarty najniższych lotów, lecz ogląda się go lekko, niezobowiązująco, nie narzeka się na patos, a poważne problemy z transhumanizmem rozwiązywane są w fabule za pomocą spadającej z nieba krowy lub pęknięcia gumy w majtkach Hulka. Twórcy filmu wyszły z założenia, że widzowie potrzebują czasem wytchnienia od poważnej fantastyki i katastrofizmu, które nie dają wiele nadziei na szczęśliwą przyszłość ludzkiego gatunku. A przecież naczelną funkcją kina jest powodowanie pozytywnych emocji, a nie lęku. Do tego również powinien służyć rozwój cywilizacyjny, żebyśmy czuli się coraz lepiej i żyli wygodniej, a nie prowadzili niekończącą się walkę o przyszłość gatunku.
„Martwy świat”, 2018, reż. James Franco, Bruce Thierry Cheung
Dla niektórych fascynacja Jamesa Franco kinem science fiction jest wyrazem jego talentu i otwartości artystycznej, dla niektórych zaś dowodem na brak dojrzałości jako filmowca, taką zabawę bogacza, który nie wie, co zrobić z wolnym czasem, więc kręci takie kicze. Mało tego, zaprasza do nich swoich znajomych, z którymi najczęściej imprezuje, czyli pije i robi inne „niedopuszczalne” rzeczy. A tak na poważnie, Martwy świat to faktycznie średniak bez pretensji do wielkiego dzieła postapo i SF, jednak jako niemal klasyczny film drogi sprawdza się w roli weekendowego, niezobowiązującego rozweselacza. Można mieć pretensje do Jamesa Franco, że zdecydował się być nazbyt poważny i nie zadbał o bardziej wymyślną motywację granego przez siebie antagonisty, ale warto również docenić film za ciekawą postać Ash, androidki, uczącej się jak być człowiekiem m.in. poprzez panseksualne relacje erotyczne. Martwy świat – może i sztampowy do bólu, odcinający kupony od Mad Maxa – da się obejrzeć do końca bez znudzenia.
Odys Korczyński