GDY KREW ZALEWA WIDZA: Najbardziej wkurzające postaci filmowe
7. Fabienne (Pulp Fiction)
Słodka Fabienne. Przemiła dziewczyna, na widok której wręcz topnieje serce. Szkoda tylko, że po kilku minutach cała ta słodycz zaczyna przeradzać się w wewnętrzną wątpliwość: czy ona aby nie jest upośledzona? Miała do wykonania tylko jedno zadanie: zabrać z mieszkania cholerny zegarek, który niegdyś należał do ojca Butcha. Wszyscy wiemy, jak wielkim poświęceniem było jego… ukrycie. Tymczasem Fabienne myśli jedynie o jagodowych naleśnikach i cieście, które zje po śniadaniu. Bo przecież “każda pora jest dobra na ciasto”.
6. Szeryf J.W. Pepper (Żyj i pozwól umrzeć)
Filmy o przygodach Jamesa Bonda z Rogerem Moore’em w roli głównej zawsze miały nieco więcej elementów komediowych niż inne wcielenia 007, ale wciśnięcie tam typowego południowca, który w nosie ma to, co się dzieje, a jedynie usiłuje zgrywać pana sytuacji, uważam za cios poniżej pasa. Nie chodzi o grę Cliftona Jamesa ani o sam stereotyp starego gliny z Południa, ale o to, że sceny z udziałem szeryfa Peppera pasowały w Żyj i pozwól umrzeć jak pięść do nosa, a mnie na myśl przywodziły raczej skojarzenia z Akademią policyjną aniżeli kolejną bondowską przygodą.
5. William Hudson (Obcy – decydujące starcie)
Podobne wpisy
Cały oddział, jaki towarzyszył Ripley w drugiej części Obcego, był zbieraniną ciekawych indywiduów, ale szeregowiec William Hudson to zdecydowanie najsmutniejszy z przypadków. Nie mówię, że Bill Paxton słabo wypadł w tej roli, ale mając na uwadze fakt, że mowa o filmie futurystycznym, chcielibyśmy jednak wierzyć, że tego typu ludzie po prostu przestaną kiedyś funkcjonować w społeczeństwie. James Cameron sprowadza nas jednak na ziemię. Reżyser sam przyznaje, że to rola bardzo przygnębiająca, ale osobiście nie wierzy, by ludzie ewidentnie słabi, na siłę próbujący udowodnić swoją wartość, kiedykolwiek przestali to robić. Paxton zagrał to, o co poprosił Cameron. A że taka postawa irytuje, to już inna sprawa.
4. Dennis Nedry (Park Jurajski)
https://www.youtube.com/watch?v=IzC6enKUBNI
Nedry był niesamowicie irytujący. Stereotypowy spaślak obijający się w trakcie roboty, na koniec wykręcający swojemu pracodawcy numer stulecia… Nie wiem jak wam, ale mnie na twarzy zawsze pojawia się uśmiech, gdy po wkurzającym “Ha, ha, ha. Trzeba znać zaklęcie!” wyskakującym na ekranach wszystkich komputerów w siedzibie InGenu nadchodzi scena, w której Nedry “zaprzyjaźnia się” z maleńkimi dilofozaurami. Serce rośnie.
Damian Halik