FILMY oparte na PRAWDZIWYCH SKANDALACH

Hollywood znane jest z eksploatacji wszystkiego, co się rusza. Dotyczy to też prawdziwych skandali, związanych z korupcją, morderstwami czy dziennikarskimi przekrętami. W niniejszym zestawieniu przedstawiam najlepsze produkcje, których fabuła została oparta na prawdziwych skandalach.

Serpico (1973)

W 1973 roku Sidney Lumet wypuścił na amerykański rynek dramat kryminalny opowiadający prawdziwą historię Franka Serpico, który w latach 60. i 70. przeciwstawiał się korupcji oraz biurokracji panującej w szeregach policji. Niestety jego postawa, a także między innymi współpraca z “New York Times”, spotykały się z ostrym sprzeciwem ze strony jego kolegów policjantów. Gdy Serpico został postrzelony w czasie akcji, pozostawili go na pewną śmierć. Udaje mu się jednak przeżyć i awansować na detektywa. Film Serpico to kino nie tylko świetne, ale również jakże aktualne w kontekście działań podejmowanych przez amerykańską policję w stosunku między innymi do obcokrajowców. Produkcja doczekała się licznych nagród, w tym za tytułową rolę Ala Pacino, oraz wpisana została na listę 100 najlepszych filmów amerykańskich według AFI (Amerykański Instytut Filmowy).

Wszyscy ludzie prezydenta (1976)

Prawdziwy klasyk kina z genialnymi rolami Roberta Redforda i Dustina Hoffmana, opowiada historię dziennikarskiego śledztwa oraz afery Watergate, która doprowadziła w latach 70. do kryzysu konstytucyjnego w Stanach Zjednoczonych. Za podstawę scenariusza posłużyły wspomnienia dziennikarzy, którzy odkryli cały skandal. Całość dzieje się w roku 1972, kiedy to w siedzibie Partii Demokratycznej dochodzi do włamania oraz próby założenia podsłuchu przez zwolenników pełniącego funkcję prezydenta Richarda Nixona. Bohaterowie filmu – Bob Woodward i Carl Bernstein, dziennikarze “Washington Post” – zostają wysłani na miejsce, by zrobić krótki reportaż. To, co odkryli, zatrzęsło ówczesną sceną polityczną i doprowadziło do ustąpienia Nixona ze stanowiska prezydenta. Wszyscy ludzie prezydenta do dzisiaj sprawdzają się jako idealny wręcz komentarz społeczny i polityczny, pokazując, że współczesne dziennikarstwo niestety w wielu przypadkach kończy się na słowach. Produkcja została nagrodzona wieloma nominacjami i nagrodami, zajmując również jedno z miejsc na liście 100 najlepszych filmów amerykańskich według AFI (Amerykański Instytut Filmowy).

Quiz Show (1994)

Film opowiada historię niezwykłego skandalu, jaki dotyczył programu amerykańskiej telewizji NBC Oczko oraz jednego z jego uczestników, prof. Charlesa Van Dorena, w którego wcielił się świetny Ralph Fiennes. Okazało się bowiem, że został „królem teleturniejów” tylko dzięki temu, że znacznie wcześniej przekazywane mu były przez producentów odpowiedzi na poszczególne pytania. Sprawa wyszła na jaw dzięki działaniom młodego prawnika, który postanowił ujawnić całą sprawę. Produkcja okazuje się interesująca pod wieloma względami. Po pierwsze tak pracownicy stacji telewizyjnej, jak i główny podejrzany wydają się zupełnie „nieświadomi”, że robią coś niezgodnego z prawem, i tłumaczą, że to wyłącznie dla dobra widzów. To także genialne role wspomnianego już Fiennesa i Johna Turturro. Ten drugi wciela się w byłego lidera show, który mimo zapewnień, że dalej będzie częścią programu, zostaje z niego usunięty po celowej i ustawionej przegranej. Film był nominowany nie tylko do Oscarów, ale również nagrody BAFTA i Złotych Globów.

Informator (1999)

Nominowany tak do Oscarów, jak i wielu innych nagród film został oparty na prawdziwym skandalu. Jeden ze zwolnionych pracowników koncernu tytoniowego oskarża swoich byłych pracodawców o dodawanie do produktów substancji chemicznych, które silniej uzależniają palaczy. To nie tylko jedno z ważniejszych dzieł ostatnich lat, ale również miks kafkowskiego klimatu i najlepszych momentów z Wszystkich ludzi prezydenta. Produkcja zaraz po premierze również musiała się mierzyć z wieloma kontrowersjami. W pierwszej kolejności należy wskazać na „pretensje” tytoniowego giganta Brown & Williamson, który uznał, że niektóre sceny były przesadzone i konieczne jest wprowadzenie zmian w scenariuszu, czego domagał się jeden z bohaterów – Mike Wallace.

Pierwsza strona (2003)

Produkcja skupia się na typowym dla środowiska dziennikarskiego skandalu, a mianowicie fabrykowaniu tekstów. Główny bohater, Stephen Glass, jest nie tylko młody, lecz także utalentowany. Ma też już za sobą pierwsze poważne sukcesy. Po trzech latach pisania dla najbardziej prominentnych wydawnictw, w 1998 roku, okazało się, że część źródeł była sfabrykowana. Poszczególne fakty w ogóle nie miały miejsca, a niektóre historie zostały całkowicie wymyślone przez autora – nie miały żadnego potwierdzenia w rzeczywistości. Po raz kolejny mamy do czynienia z tematem, który – mimo iż od wydarzeń przedstawionych w filmie minęło ponad 20 lat – pozostaje aktualny. Najbardziej kapitalna jest finałowa scena, kiedy kłamstwa wychodzą na światło dzienne i główny bohater, patrząc smutno na wydawcę, pyta, czy ten jest zły. Zupełnie przy tym nie dbając o to, że naraził na szwank reputację nie tylko swoich kolegów, ale i całego wydawnictwa.