DYNASTIA (OD)NOWA. Na co to komu?

Bo też cała akcja Dynastii toczy się niezwykle wartko. Serial kręcony jest pod tym względem w starym stylu – tragedie życiowe i kłopoty biznesowe następują po sobie tak szybko i są rozwiązywane w takim tempie, że przeciętny człowiek poddałby się po tygodniu. Na szczęście zwarty klan Carringtonów zaprawiony jest w bojach przez dziesięciolecia i wyrastające jak grzyby po deszczu problemy wycina w każdym odcinku jednym, zdecydowanym ruchem kozika.

Część fabuły jest powtarzalna – rozpoznaję Stevena, homoseksualnego syna Blake’a (tym razem patriarcha rodu, jako człowiek nowoczesny, nie ma problemu z orientacją latorośli), rozpoznaję niepoczytalną Claudię i jej męża Matthew. Ale już wspomniany wyżej Jeff Colby (Sam Adegoke) to zupełnie nowy charakterek, czarny niezależnie od zmienionego koloru skóry. Sporym zaskoczeniem była dla mnie postać siostrzenicy Krystle, Sammy Jo (pamiętacie uroczą Heather Locklear?), która okazała się być… siostrzeńcem (w tej roli równie uroczy Rafael de la Fuente). Strzałem w dziesiątkę była kompletna zmiana charakteru majordomusa Andersa (Alan Dale), który zamiast snuć się po domu z posępną miną i knuć coś nieskutecznie w kuchennych podziemiach, w nowym wcieleniu dowcipnie komentuje wszystkie sytuacje, a czuje się tak pewnie, że  potrafi bez wahania przyłożyć pracodawcy z liścia. Zupełnie nową pozycję uzyskał też kierowca Carringtonów, Michael, w pierwotnym wcieleniu w roli epizodycznej zabawki bogatej dziewczynki, w tym niezależny, spokojny, zdroworozsądkowy, pewien swojej wartości mężczyzna.

Ale żeby nie było tak słodko, są i wady. Dynamiczna akcja, która momentami mocno odrywa się od jakiejkolwiek, nawet wypełnionej nieprawdopodobnie bogatymi ludźmi z problemami z kosmosu rzeczywistości, może zacząć nużyć. Zwroty akcji następują tak szybko, że niedługo twórcom zabraknie możliwości – jest ryzyko, że pójdą dobrze znaną z takich hitów jak choćby Moda na sukces drogą i zaczną wprowadzać kosmitów, zaginione siostry bliźniaczki i szejków. Ta droga nie jest dobra, bo to już nie te czasy, żeby takie motywy chwyciły, i mam nadzieję, że do tego nie dojdzie.

Zaczęły się już roszady w obsadzie – skończył się dopiero drugi sezon, a zmieniła się już zarówno Crystal (Crystal Flores, grana przez wspomnianą Nathalie Kelley, została wymieniona na Crystal „właściwą” Jennings, w którą w sezonie drugim wciela się Ana Brenda Contreras, a świeżo rozpoczętym trzecim – Daniella Alonso), jak i Alexis – w sezonie pierwszym grana przez Nicolette Sheridan, która została zastąpiona przez Amy Sutherland i… Elizabeth Gillies, która gra Fallon. Postać Alexis zresztą to najsłabszy punkt serialu –  czego należało się spodziewać, nie umywa się do swojego pierwowzoru w żadnym z nowych wcieleń. Bądźmy szczerzy – nie ma chyba takiej aktorki, która mogłaby wejść w buty Joan Collins. Ta wspaniała diwa, która charyzmą, elegancją i oryginalną urodą rozsadzała ekrany kilka dziesiątek lat temu, nawet i teraz jest w takiej formie, że wszystkie ewentualne oponentki i oponentów odesłałaby do równoległej galaktyki jednym uniesieniem starannie wydepilowanej brwi.

Dla nowej Dynastii jestem targetem idealnym. Nie na tyle młoda, żeby nie wychwycić i nie docenić inteligentnej – póki co – zabawy, którą fanom poprzedniej wersji zaoferowali jej twórcy, ale i nie na tyle wiekowa, żeby traktować Dynastię sprzed lat jako nienaruszalne dobro narodowe (gdyby to była Niewolnica Isaura, to co innego…). Będę zatem śledziła dalej perypetie rodu Carringtonów – z przymrużeniem oka, w poczuciu relaksu i dobrej rozrywki. Mam nadzieję, że seria utrzyma poziom, bądź zakończy się, zanim go ostatecznie straci.