Czy warto drugi raz ukraść Księżyc? POLSKIE FILMY, KTÓRE ZASŁUGUJĄ NA REMAKE

2. Seksmisja (1983), Juliusz Machulski

Dzieło Machulskiego to prawdziwy wyjątek w tym zestawieniu. Widziałem go dziesiątki razy i mimo tego każdy kolejny seans wciąż mnie cieszy. Skąd więc pomysł na remake filmu, który stał się częścią naszej polskiej popkultury? Jak to bywa ze znakomitą większością polskich obrazów o tematyce postapo, science fiction i fantasy, w Seksmisji widać istotne braki w odzwierciedleniu świata po totalnej katastrofie w sposób przemawiający do wyobraźni współczesnego odbiorcy. Jak na rok i geopolityczne miejsce powstania i tak jest nieźle, co nie znaczy, że współcześnie nie udałoby się np. wnętrz i kostiumów zrobić lepiej. Machulski wraz z całą ekipą musieli przekuć te wszystkie braki w komediowy atut nadający niepowtarzalny charakter postapokaliptycznej rzeczywistości. W pewnej mierze się udało, bo słaba wizualnie strona filmu została mocno wsparta przez znakomite role Stuhra i Łukaszewicza oraz rewelacyjny pomysł. To wszystko jednak nie oznacza, że Seksmisja jest dziełem kanonicznym, zresztą czy takie w ogóle istnieje? Potrzeba tworzenia u człowieka oraz intelektualna ciekawość mają to do siebie, że nieprzerwanie chcą konstruować rzeczy nowe, często na bazie czegoś, co powstało i zostało już sprawdzone, a co najważniejsze, niezależnie od jakichkolwiek dogmatycznych zakazów. Nie istnieją dla mnie żadne filmowe „dzieła święte”, które mogłyby zatrzymać moją chęć i ciekawość zwizualizowania ich po latach w zupełnie innych warunkach, o których decydują historyczne czasy, chociażby na zasadzie eksperymentu, co wyjdzie. Chcę przez to powiedzieć, że akurat w przypadku Seksmisji nie tylko jej forma realizacyjna zdecydowała o potrzebie remake’u. Gdyby udało się współcześnie nakręcić film o podobnej sile oddziaływania, byłby to nareszcie niepodważalny dowód na to, że Polacy umieją tworzyć kino powtarzalnie i przemysłowo – jak Amerykanie.

Mało tego, wyobrażam sobie, że to właśnie Juliusz Machulski mógłby zrobić nową wersję oraz dodatkowo jej kontynuację. Za każdym razem, gdy oglądam ten film, a zwłaszcza finalną stopklatkę z penisem zajmującym cały ekran, zastanawiam się, co byłoby dalej. Jak świat schowanych pod ziemią kobiet wytrzymałby powrót mężczyzn? Jak zasłaniająca się dwulicową prawilnością dzisiejsza rzeczywistość zniosłaby tak seksistowski film? No i co znalazło się w tym tajemniczym scenariuszu Seksmisji 2, który leży gdzieś w szufladzie?

3. Klątwa doliny węży (1987), Marek Piestrak

Gorszej muzyki do filmu przygodowego nigdy nie słyszałem. Wydaje się, że jej twórca, Sven Grünberg, dostał w swoje ręce, w swoich czasach, najnowszego Korga i bawił się nim niczym dziecko klockami Lego z PEWEX-u. Efekty dźwiękowe również są na podobnym, amatorskim poziomie co dźwiękonaśladowcza muzyka. A to tylko początek piramidy obciachu wyłaniającej się z każdej sceny filmu Piestraka niczym horda szczurów z piwnic na krakowskim Kazimierzu. Ewa Sałacka na przykład błysnęła niczym supernowa aktorstwem na poziomie szkolnego teatrzyku, tyle że z biustem na wierzchu. Kolberger wypadł nieco lepiej, jednak na skali wciąż są to dwa z dziesięciu punktów. Roman Wilhelmi okazał się za to geniuszem tej produkcji, osiągając zabójczo wysokie trzecie oczko od dołu. Generalnie więc dobrze nie jest. Aktorskiej tragedii dopełnia dubbingowany Wietnamczyk. Zarówno montaż, jak i zdjęcia to kolejne ciosy dla filmu. Da się zauważyć, że operator nie miał pomysłu na kadry, a co gorsza, na oświetlenie. Montażysta łatał całość, jak mógł. Wyraźnie brakowało mu nakręconego materiału, żeby coś z tej filmowej kupy złożyć. Na koniec pozostawiam do skomentowania efekty specjalne jako klamrę dla beznadziei i filmowej degrengolady. Posągi strzelają laserami, które wcale z ich oczu nie wylatują, bo zostały flejtuchowato nałożone na klatki filmu. Kobry wydają dźwięki jak pistolety-zabawki. Pojawia się nawet wężopodobny stwór z gumy ze świecącymi żarówkami w ślepiach, mutant w laboratorium i znikający samolot w dziurawym niebie. Nie brak również błędów logicznych – gaz paraliżujący węże, natomiast cudownie oszczędzający ludzi. Dialogi są złe, sztuczne, krótkie, na siłę wyjaśniające to, co i tak wystarczająco klarownie wydarza się na ekranie.

Czy zatem podałem już odpowiednią liczbę przykładów na umotywowanie remake’u? Żal mi tego filmu, gdyż pomysł niewątpliwie był, i to ciekawy. Nie tłumaczyłbym też marnej jakości „dzieła” Piestraka czasami PRL-u, cenzurą, kartkami na mięso albo deficytem wódki na planie. Film współprodukowało przecież ZSRR, a to kraj z ambicjami i pieniędzmi, gdy chce pokazać, że potrafi zrobić dobre kino. Poza tym już wtedy reżyser miał tak świetny przykład kina przygodowego w postaci Indiany Jonesa. Skoro ani on, ani ekipa nie umieli zrobić dobrego kina przygodowego, po jaką cholerę nakręcili takiego kinematograficznego gniota? I jeszcze te tajne pokazy w Wietnamie, bo podobno film był za bardzo amerykański. Wprost nie do uwierzenia.

Myślę, że remake Klątwy doliny węży z powodzeniem mogłaby nakręcić Kasia Adamik.