Aktorzy, których kariera PRZYGASŁA po roli w znanym filmie

Nie tak dawno moje zestawienie opisywało gwiazdy kina, których kariera poszybowała w górę dzięki roli w głośnej produkcji. Może się wydawać, że udział w znanym obrazie jest gwarancją sukcesu. Okazuje się, że jednak wcale nie jest to żelazną regułą. Poniższe przypadki mogą stanowić dowód na to, iż kreacja w filmie, o którym się mówi i pisze, może się przyczynić do zatrzymania czy nawet regresu kariery aktora i aktorki.

Malcolm McDowell w filmie Kaligula

Malcolm McDowell w latach 70. błyszczał najbardziej, a jego rola w Mechanicznej pomarańczy przyniosła mu rozgłos wraz z wizerunkiem ekranowego nikczemnika i łotra. Aktor dobrze wpisał się w nurt nowej brytyjskiej fali w Szczęśliwym człowieku i mogło się wydawać, że jego dobra passa będzie trwała dalej. Tytułowa postać Kaliguli pod koniec dekady miała nie tylko przypieczętować wizerunek McDowella, ale również wynieść go na szczyty. Obsceniczne widowisko Tinto Brassa przyjęto w rzeczywistości z dużym niesmakiem i nawet talent McDowella na niewiele się zdał przy nierzadko miażdżącej krytyce filmu. Można nawet stwierdzić, że rola zdeprawowanego, rzymskiego cesarza niejako wpłynęła na dalszą aktorską drogę Brytyjczyka, rzucając się nieco cieniem na jego karierę i nie dając mu możliwości pokazania w pełni swoich zdolności w następnych latach.

Sharon Stone w filmach Kasyno, Szybcy i martwi

Po sukcesie Nagiego instynktu Sharon Stone znalazła się na fali, lecz jej następne role w Sliver, Na rozstaju i Specjaliście nie znalazły uznania w oczach krytyków. Aktorka miała ambicję, aby udowodnić, że nadaje się do odgrywania postaci pogłębionych psychologicznie, chcąc zerwać z etykietką seksbomby grającej wyłącznie ciałem. W 1995 roku zagrała w dwóch hitach: w umownym westernie Szybcy i martwi była na pierwszym planie jako szukająca zemsty kobieta-rewolwerowiec, ale większe znaczenie dla niej miała nominowana do Oscara kreacja Ginger u Martina Scorsese w dramacie gangsterskim Kasyno. Niestety, po tym czasie kariera Sharon Stone powoli traciła impet. Publiczność chyba nie do końca kupowała jej aktorskie próby zmiany emploi.

Kyle MacLachlan w filmie Showgirls

Kyle MacLachlan do końca świata i jeden dzień dłużej będzie utożsamiany z filmami Davida Lyncha – i trudno się dziwić, bo to one przyczyniły się do rozwoju jego aktorskiej kariery, zwłaszcza dzięki roli agenta Coopera w Miasteczku Twin Peaks. Z czasem MacLachlan zapragnął sprawdzić się w innym repertuarze, jednak bez sukcesów na miarę ról z obrazów Lyncha. W 1995 aktor stanął przed kamerą kolejnego po Oliverze Stonie słynnego, niepozwalającego się w pełni ocenzurować reżysera, Paula Verhoevena. Jego film Showgirls miał się okazać drugą po Nagim instynkcie obyczajową bombą, zwłaszcza że MacLachlan jako właściciel erotycznej rewii tanecznej czuł się jak ryba w wodzie. Film przyjęto chłodno, obsypano go Złotymi Malinami, zaś na rozbieranej scenie MacLachlana i Elizabeth Berkley nie pozostawiono suchej nitki. Klapa Showgirls, który po latach całkiem nieźle się broni, opierając się czasowi, nie dała szans Kyle’owi na udowodnienie, że bez Lyncha również jest w stanie utrzymać gwiazdorski status.

Elisabeth Shue w filmie Zostawić Las Vegas

I znowu Las Vegas w 1995 roku na filmowym tapecie. Ambitna, dojrzała, niełatwa oraz zapadająca w pamięć rola zakochanej i uczuciowej prostytutki w alkoholowym dramacie Mike’a Figgisa wydawała się przepustką do sławy dla Elisabeth Shue, zwłaszcza przy zasłużonej nominacji do Oscara. Krytycy i widzowie nie szczędzili pochwał wobec aktorki, doceniając jej urok i naturalność. Jednak kariera Shue po Zostawić Las Vegas o dziwo nie ruszyła do przodu jakoś szczególnie. Ponownie jak wcześniej, zanim zagrała u boku Nicolasa Cage’a równomierną rolę, stała się aktorką drugiego planu, towarzysząc jedynie męskim partnerom. Aktorka zmarnowanej szansy po świetnej kreacji w naprawdę dobrym i na tamte czasy antyhollywoodzkim obrazie.

Val Kilmer w filmie Batman Forever i Gorączka

Wspomniana powyżej Elisabeth Shue spotkała się z Valem Kilmerem na planie filmu Święty w 1997 roku i zarówno dla niej, jak i dla niego udział w tej kinowej wersji serialu z Rogerem Moore’em był raczej równią pochyłą. Kilmer z powodzeniem kontynuował karierę w latach 90. po dobrze przyjętych rolach w The Doors czy Tombstone. Został następcą Michaela Keatona w trzeciej odsłonie przygód Batmana w wydaniu Joela Schumachera, żeby w tym samym sezonie pojawić się w doborowym towarzystwie Roberta De Niro i Ala Pacino jako sprawny złodziej u Michaela Manna w Gorączce. Kolejne filmy z jego udziałem (np. Wyspa doktora Moreau, Duch i mrok) nie spotkały się z równą aprobatą, podobnie jak wysokobudżetowa plajta Olivera Stone’a Aleksander, a kariera Kilmera zaczęła tracić blask.