NIEPOKONANI. Najgorsza scena walki wszech czasów?

Widziałem kiedyś na YouTubie fragment tego filmu, podpisany jako najgorsza scena walki wszech czasów. Bójka rzeczywiście ma wykop, o czym opowiem trochę później. Ta sama sekwencja, tyle że ironicznie zatytułowana najlepszą walką wszech czasów, ma obecnie jedenaście milionów wejść. Okazało się bowiem, że szeregowy film kopany z 1993 roku, przeznaczony na rynek kasetowy i cieszący się tam standardową dla gatunku popularnością, uniknął zapomnienia dzięki internetowi. I może powiedzieć, że przeżywa drugą młodość, byłoby przesadą, ale zdobył ostatnimi laty uwagę łowców odmiennych stanów kina.

Billy Blanks, Matthias Hues lub Don “The Dragon” Wilson. Karatecy udający aktorów lub aktorzy po szkołach karate. Jak kto woli; dość, że rządzili oni w latach 90. w każdej wypożyczalni. Pomiędzy nimi była też Cynthia Rothrock – mała posiadaczka pięciu czarnych pasów. Jej obecność w świecie kina kopanego była nie do przeoczenia. Po pierwsze, kręciła dużo. Po drugie, była jedyną białą kobietą (o chińskich wojowniczkach pisaliśmy tu), która tak mocno zaistniała w świecie kopanym. Po trzecie, Rothrock to supersprawny kombajn do rozdawana ciosów, co gwarantowało odpowiednią rozrywkę. W Niepokonanych robi dokładnie to, co zawsze, czyli bije mocno, głośno krzyczy i skwierczy walecznością.

Stingray to zaburzony brutal, którego w dzieciństwie opuściła matka. Teraz, jako zawodnik karate, wyżywa się na przeciwnikach w ringu i na swojej dziewczynie. Kiedy ta odchodzi, zaczyna porywać kobiety, które ją przypominają. Wyrywa im oczy i zabija je. Siostra jednej z ofiar, zahartowana w nielegalnych ulicznych walkach, i wrażliwy glina (także karateka) połączą siły, by go dopaść.

Niepokonani – film produkcji hongkońskiej, ale ze zdjęciami kręconymi w USA – łączy cechy thrillera i typowego filmu karate. Jeśli jednak komuś marzy się Milczenie owiec w sosie à la Wejście smoka, rozczaruje się. To nie jest wykwintne danie. Mamy tu dziwnie pachnącą, doprawioną przesadą tanią zupę z garkuchni VHS. Film wyreżyserował zresztą spec od takich smaków, Godfrey Ho, mający niemal setkę produkcji na koncie (przy czym jedna trzecia ma w tytule słowo “ninja”). Na planie Niepokonanych namawiał aktorów, by “grali bardziej”. Ci zachowują się więc jak dzieci w przedszkolu udające figury z filmu akcji. Stroją miny i wytrzeszczają oczy tak, że nawet Nicolas Cage mógłby na ich widok pomyśleć o braku umiarkowania. Solidnie wypadła tylko Rothrock, i to jedynie w scenie rozpaczy po śmierci siostry – może dzięki wprawie, bo w co drugim filmie przychodziło jej kogoś opłakiwać i mścić. Jej Kristi uosabia złote serce i hart ducha (walczy na ulicy, by siostra mogła studiować), podobnie jak gliniarz (ten również posyłałby wszystkich na studia i jest tak wrażliwy, że nawet nie przeklina).

Karateka-psychol to najtańsza wersja maniaka – zaśliniony, mamrocze o swojej mamie i chodzi jak robot. Na głowie ma kręconą wersję tego, co nosił Mel Gibson w Zabójczej broni. Owa fryzura i wyłupiaste spojrzenie czynią z niego “badassa” raczej pociesznego niż budzącego lęk. Lokacje w tytule to pustostany czy magazyny wynajęte na godzinę. Dialogi i interakcje między bohaterami są tylko trochę bardziej przekonujące niż w Samurai Cop – innej produkcji, którą z niebytu wyciągnął Internet. Fabularnych absurdów i zbiegów okoliczności jest tu bez liku; cały film bazuje na ich obecności. Nieważne, czy ktoś jest tu przypadkową osobą zaczepioną przez Stingraya na ulicy, czy doktorem psychiatrii – obowiązkowo zna karate. Cała techniczna część projektu (muzyka, montaż, zdjęcia) ciągnie go w dół. Jednocześnie Niepokonani mają ten przyjemny rodzaj chropawości i energetycznego wykopu, którą odznaczały się tanie i szybko kręcone produkcje z Azji z lat 80.

Karatecy w rolach aktorów wypadają niepoważnie, ale biją się tak profesjonalnie, jak źle grają. I chociaż walki w filmie nie spełniają kryteriów realizmu, to zawierają odpowiednią dawkę efektownych popisów, wrzasków i brutalnych zwieńczeń. Starcia są szybkie i ostre, a wykonawcy nie używają dublerów (lub przynajmniej tego nie widać). Dwie najciekawsze sceny walki dostajemy pod koniec filmu. Pierwsza odbędzie się z użyciem mieczy i zdobna będzie w efektowne ujęcie dwojga przeciwników, na których – w slow motion – spływa deszcz styropianu.

Druga to właśnie okrzyczane “worst fight ever”, gdzie dwoje bohaterów zewrze się w szpitalnej piwnicy z psycholem. Czy faktycznie jest aż tak źle? Lub tak źle, że aż fantastycznie? Aktorzy ryczą groźnie, drą na sobie ubrania, oczy wyskakują z orbit. A potem przeciwnicy tłuką się tak, że wszystkie chwyty dozwolone i jutra nie ma. Wygląda to komicznie, ale rzecz jest zdrowo naładowana furią. I nie, nie jest to najgorsza walka na świecie. Tańsze, bardziej niezgrabne czy nieefektowne kryją się w wielu innych produkcjach z Filipin, Hongkongu czy USA. Ale rozumiem, że ta groteskowa sekwencja przykuwa uwagę. Na pewno stanowi dobrą wizytówkę filmu, w którym rzeczy “bardziej” znaczą więcej niż te “mniej”. Rozgłos wokół niej spowodował, że Rothrock i reszta obsady do dziś są wypytywani przez dziennikarzy o pracę nad tym obrazem.

Jednak cali Niepokonani mogą być przyjemną przygodą. To film tandetny, ale w jakimś sensie mocny, żywiołowy i brutalny. Przeszarżowany, ale dzięki temu bardziej rozrywkowy niż niejedna anemiczna “kopanina” drugiego sortu, jakich mrowie wypuszczały firmy Neptun Video Center czy Vision. Wypada zdecydowanie żywiej niż zbliżony tematycznie (karateka-maniak z obsesją na punkcie zmarłej matki) Czarny pas z Donem “The Dragonem” Wilsonem i Matthiasem Huesem. Niepokonani to pozycja tak zła, że aż dobra. Oglądanie na serio mija się z celem. Ale jeśli lubicie niesforną tandetę, to – trawestując tekst z filmu – miejcie na niego oko.