Znak szczególny? OKULARY!

Noszenie okularów może również wskazywać na status społeczny. Tak jest w przypadku nieszczęśliwej i zmagającej się z wieloma problemami (głównie szkolnymi) Dawn Wiener z Witaj w domu lalek (1997) czy niezbyt zamożnej córki piekarza Jennifer Cavalieri z Love Story (1970). W obydwu przypadkach reżyserzy (odpowiednio Todd Solondz i Arthur Hiller) podeszli do sprawy stereotypowo: żeńskie postaci nie mają wielu zwolenników swojej urody oraz żyją w trudnym środowisku, lecz cechują je wrażliwość serca oraz nieprzeciętny umysł.

Okulary mogą również pełnić funkcję kokieteryjną. Tak jest w przypadku Dolores Haze z filmowej wersji Lolity (1962). W dziele Stanleya Kubricka nie brakuje scen, w których młoda bohaterka stara się uwieść profesora Humberta Humberta, a oprócz skąpego ubioru jej stałym gadżetem są okulary. Niemniej ich kultowość u Lolity wiąże się nie z samym filmem, co jego plakatem. Czerwone oprawki w kształcie serc idealnie oddają naturę bohaterki: jej dziewczęcość, ale zarazem niepokojąco odważne jak na młody wiek podejście do spraw uczuciowych.

Funkcji zalotnej można także szukać u okularów Guida Anselmiego w Osiem i pół (1963). W rolę protagonisty utworu Federica Felliniego wcielił się wybitny Marcello Mastroianni. Bohater opowieści jest renomowanym reżyserem, idolem rzeszy kobiet, lubującym się w noszeniu drogich garniturów. Okulary dopełniają wizerunek eleganckiego gentlemana z klasą, przez które uwodzicielsko spogląda z charakterystycznym dla filmu lekkim ich zsunięciem.

Okulary Johna Nady nie mają nic wspólnego z jego wyglądem. Pełnią jednak rolę medium. Bohater Oni żyją (1988) może poznać prawdziwe oblicze ukrywających swoją tożsamość przybyszów z kosmosu w jeden sposób – patrzeć na rzeczywistość przez specjalne okulary. Dzieło oparte na opowiadaniu Eight O’Clock in the Morning Raya Nelsona to ciekawy przykład, w którym para szkieł nie jest częścią wizerunku postaci, lecz staje się kluczowym dla całej opowieści rekwizytem. Bez nich John Nada nie byłby w stanie doświadczyć przygody, w jaką się udał z polecenia reżysera i scenarzysty Johna Carpentera.

Okulary mogą być także ważnym elementem w świecie gangsterskim. Dowodzą tego Wściekłe psy (1993). Głównych bohaterów filmu Quentina Tarantino łączą nie tylko jednakowe garnitury i krawaty. Oczy każdego z nich zakrywają czarne okulary, co również decyduje o przynależności do konkretnej grupy (w tym przypadku przestępczej).

W niektórych historiach na ekranie dzięki okularom bohaterowie mogą się wydawać bardziej „cool”. Zwłaszcza w kinie rozrywki. Czarna para szkieł to nieodłączny przedmiot na przykład u słynnych komediowych duetów: agentów ściśle tajnej instytucji z Facetów w czerni (1997) czy uzdolnionych muzycznie braci z Blues Brothers (1980).