Zapomniane KOMEDIE ROMANTYCZNE z lat 80.

Gwiezdny przybysz (1984)

Romantyczne science fiction od Johna Carpentera to jeden z najbardziej kasowych filmów reżysera, który mimo to znany jest jednak z kultowych filmów grozy, takich jak Halloween, Mgła czy Coś. Gwiezdny przybysz to jednak idealne połączenie rozrywkowej fantastyki z filmem drogi i komedią romantyczną, która usatysfakcjonuje fanów różnych gatunków. Tytułowy „gwiezdny przybysz” zjawia się na Ziemi jako jedyny ocalony z kosmicznego statku zestrzelonego przez amerykański rząd. Obcy natrafia na dom niedawno owdowiałej Jenny Hayden (Karen Allen) i przyjmuje postać jej ukochanego, zmarłego męża (Jeff Bridges). Początkowo przerażona i bardzo nieufna bohaterka stopniowo zaczyna przekonywać się do tajemniczego przybysza. Roger Ebert nazwał film Carpentera „jedną z najbardziej poruszających historii miłosnych 1984 roku”.

Plusk (1984)

Tom Hanks wciela się w rolę Allena, nowojorskiego biznesmena, który bezskutecznie poszukuje prawdziwej miłości. Jako chłopiec Allen wpadł do wody podczas rodzinnej wyprawy łodzią, ale uratowała go młoda syrena. Wiele lat później Allena spotyka dziewczynę (Daryl Hannah), która wówczas ocaliła mu życie. Gdy jest na lądzie, może poruszać się na dwóch nogach jak człowiek, jednak gdy jej skóra dotyka wody – od razu zamienia się w syrenę. Dziewczyna i Allen zakochują się w sobie, jednak życie w ludzkim świecie będzie stawiać przed syreną wiele wyzwań.

Z filmem wiąże się interesująca pozafilmowa ciekawostka. W jednej ze scen główna bohaterka sama nadaje sobie imię – wybiera Madison po zobaczeniu tabliczki z nazwą słynnej nowojorskiej ulicy Madison Avenue. Dzisiaj Madison to popularne imię dziewczęce w Stanach Zjednoczonych, natomiast do momentu premiery było w tym kontekście praktycznie nieznane i nieużywane. W 2001 roku imię Madison było drugim najczęściej nadawanym imieniem dla dzieci płci żeńskiej. Daryl Hannah w jednym z wywiadów tak mówiła o tej sytuacji: „Głównym powodem, dla którego wybrałam to imię, było to, że brzmiało głupio. Wszyscy znali je jako nazwę ulicy. Nikt nie postrzegał go jako pierwszego imienia i na tym właśnie polegał żart”. Popularność tego imienia, która rosła od 1984 roku, przypisuje się właśnie filmowi Plusk.

Moja piękna pralnia (1985)

Ten osadzony w Londynie lat 80. romantyczny dramat to wielowymiarowy portret miłości. Głównym bohaterem filmu jest Omar (Gordon Warnecke) – bezrobotny Brytyjczyk pochodzący z rodziny pakistańskich imigrantów, który mieszka z ojcem-alkoholikiem. Wuj Omara daje mu pracę w podupadającej tytułowej pralni, która stanie się miejscem kluczowych dla bohatera międzyludzkich interakcji. Pewnego dnia Omar decyduje się zatrudnić spotkanego po latach przyjaciela z dzieciństwa Johnny’ego (Daniel Day-Lewis). Chłopak przynależy do gangu rasistowskich skinheadów, którzy prześladują społeczność Pakistańczyków. Wspólnie pracują nad przywróceniem świetności pralni, a także odnawiają swoją straconą przed laty przyjaźń i romantyczną bliskość. Moja piękna pralnia to romans ze społeczno-kulturowym tłem. Po prawie czterdziestu latach od premiery film nie stracił na aktualności, a w czasach narastających nastrojów ksenofobicznych i rasistowskich wybrzmiewa tym mocniej.

Ona się doigra (1986)

Film Spike’a Lee można by określić jako romantyczny komediodramat. To zarazem także pełnometrażowy debiut tego amerykańskiego niezależnego reżysera, który był trampoliną dla jego dalszej, błyskotliwej kariery i dziełem ważnym dla czarnoskórej społeczności. Główną bohaterką filmu jest Nola Darling (grana przez Tracy Camillę Johns), ambitna i atrakcyjna graficzka, która żyje w swoim nowojorskim lofcie, ciesząc się nieskrępowaną seksualną wolnością. Ma trzech adoratorów-kochanków, z którymi na zmianę się spotyka, a którzy bardzo różnią się między sobą charakterem i temperamentem – jest wśród nich uprzejmy i dobrze wychowany Jamie (Tommy Redmond Hicks), skupiony na sobie model Greer (John Canada Terrell) oraz niedojrzały Mars (Spike Lee).

Nola nie wstydzi się swojej seksualności i jako młoda kobieta poszukuje swojej drogi w wielu aspektach życia. To, co moralnie i społecznie nie było nigdy niczym potępianym w przypadku mężczyzn, czyli posiadanie licznych kochanek, w przypadku kobiet spotyka się z umoralniającym osądzaniem. Do odwrócenia tej dynamiki zainspirowały Spike’a Lee liczne rozmowy z przechwalającymi się seksualnym licznikiem kolegami. Takie spojrzenie na kobiecą seksualność było wciąż powiewem świeżego powietrza, nawet w erze po rewolucji seksualnej. W 2017 roku Spike Lee nakręcił na podstawie swojego filmu serial. Obydwa dzieła można obejrzeć w tej chwili na Netfliksie.

Dziewczyna w różowej sukience (1986)

Licealistka Andie (Molly Ringwald) pochodzi z niezamożnej rodziny – mieszka z ukochanym ojcem (Harry Dean Stanton), który z trudem radzi sobie na rynku pracy. Pomimo braku finansowych zasobów dziewczyna ma oryginalny modowy styl, złożony z samodzielnie uszytych ciuchów i znalezionych w vintage shopach ubrań. Andie i jej przyjaciele są w szkole gnębieni przez bogatych rówieśników, w tym przez Steffa (James Spader), któremu tak naprawdę dziewczyna się podoba. Jedynie jego najlepszy przyjaciel Blane (Andrew McCarthy) jest przyjazny wobec Andie i szybko nawiązuje się między nimi nić porozumienia, która prowadzi do wzajemnego zauroczenia. Jedynym problemem, który stoi na ich drodze, jest ich przynależność klasowa. Chociaż fabula Dziewczyny w różowej sukience odtwarza kliszę starą jak świat, scenografia, kostiumy i składająca się z popularnych wówczas hitów ścieżka dźwiękowa malują ciekawy i pełen udzielającej się energii obraz epoki lat 80.

Grająca główną rolę Molly Ringwald była „it girl” lat 80. Ikoniczne występy w filmach Johna Hughesa, jak Szesnaście świeczek (1984), Klub winowajców (1985) czy właśnie Dziewczyna w różowej sukience (1986) przyniosły jej ogromną popularność.

Manekin (1987)

Jonathan jest rzeźbiarzem, jednak nie potrafi utrzymać żadnej roboty. Znajduje pracę w magazynie, gdzie wykonuje wystawowe manekiny, a jeden z nich uważa za swoje arcydzieło. Wkrótce jednak zostaje z pracy zwolniony i zatrudniony w sklepie jako dekorator wystaw sklepowych. Okazuje się, że to tutaj trafił stworzony przez niego idealny manekin. Pewnego dnia ten ożywa jako Emmy – muza artystów, która od wieków błąka się po świecie, szukając prawdziwej miłości.

W rolę Jonathana wciela się Andrew McCarthy, który zagrał we wspomnianym już wyżej filmie Dziewczyna w różowej sukience. Co ciekawe, w obydwu filmach zagrał też James Spader, który w Manekinie gra pana Richardsa, managera sklepu, który daje Jonathanowi pracę. Prawdziwą obsadową wisienką na torcie jest jednak Kim Cattrall, znana i uwielbiana z późniejszej roli bezpruderyjnej i szalonej Samanthy w serialu Seks w wielkim mieście. W Manekinie wciela się w główną rolę kobiecą. Muzycznym motywem przewodnim filmu jest popularna piosenka Nothing’s Gonna Stop Us Now zespołu Starship, która stała się hitem na całym świecie. Dzięki niej Manekin otrzymał nominację do Oscara za najlepszą piosenkę oryginalną.

Michalina Peruga

Filmoznawczyni, historyczka sztuki i miłośniczka współczesnego kina grozy i klasycznego kina hollywoodzkiego, w szczególności filmu noir i twórczości Alfreda Hitchcocka. W kinie uwielbia mieszanie gatunków, przełamywanie schematów oraz uważne przyglądanie się bohaterom.

zobacz inne artykuły autora >>>