Ukryte filmowe DETALE, których nie zauważyliście

Pennywise na muralu – „To” (2017)

Jedna z najpopularniejszych ekranizacji książek Stephena Kinga dała początek karierze znanym dziś niemal wszystkim uważnie śledzącym młodzieżowe kino nazwiskom; zaczynali w niej m.in. Sophia Lillis, Finn Wolfhard czy Jack Dylan Grazer. Z kolei w rolę upiornego klauna Pennywise’a, największą zmorę przyjaciół z małego miasteczka w Maine, wcielił się Bill Skarsgård. Przerażająca istota już w pierwszych minutach filmu daje znać o swoich niecnych zamiarach, gdy w podejrzanych okolicznościach ginie młodszy brat głównego bohatera, Georgie. Od tej pory Pennywise rozpoczyna otwartą wojnę z dzieciakami z Derry, nawiedzając ich w niespodziewanych miejscach w równie nieprzewidzianym czasie. Jeden z niewyróżniających się na pierwszy rzut oka kadrów, na którym widzimy Richiego, Eddiego, Stanleya i Bena, to w rzeczywistości pułapka zarówno dla samych bohaterów, jak i skonfundowanych widzów, wraz z paczką podążających tropami klauna. Na muralu za plecami niczego nieświadomych chłopców czai się bowiem wizerunek Pennywise’a, który symbolizować ma wszechobecność zła, które nadejdzie, szczególnie wtedy, gdy grupa przyjaciół najmniej spodziewa się jego ataku. Co ciekawe, klaun pojawia się wyłącznie w tym konkretnym kadrze – gdy przerażony Mike stoi później przed tymi samymi drzwiami, obok których znajdowali się jego koledzy, malunku czarnego charakteru już tam nie ma.

Niecodzienny nawyk Jokera - „Mroczny Rycerz" (2008)

Zagłębialiście się kiedyś w sposobie gry aktorskiej Heatha Ledgera w Mrocznym Rycerzu? Okazuje się, iż dla zdobywcy Oscara wykreowanie jednej z najbardziej charakterystycznych czynności dla swojej postaci przyszło naturalnie, z wyjątkowo prozaicznych pobudek. Oblizywanie warg przez Jokera nie było bowiem tikiem wpisanym w scenariusz, a koniecznością wywołaną charakteryzacją: blizny, jakie Ledgerowi nakładano na twarz podczas make’upu nieustannie mu przeszkadzały i nie przestawały się odklejać. Jedynym sposobem, by to zjawisko powstrzymać, było właśnie oblizywanie warg, co z czasem stało się cechą rozpoznawczą Jokera.

Freeman & Freeman - „Skazani na Shawshank" (1994)

Kolejna ekranizacja dzieła Stephena Kinga i kolejny szczegół zakulisowy, o którym mało kto wie. W powitalnej scenie głównego bohatera filmu, Andy’ego w okrytym złą sławą więzieniu Shawshank, obserwujemy gremialne zgromadzenie więziennej społeczności, próbującej swym zachowaniem wyprowadzić nowo przybyłych z równowagi. Jednym ze złośliwych osadzonych, który przyjeżdżających przestępców nazywa świeżymi rybami, jest w rzeczywistości Alfonso Freeman, syn aktora wcielającego się w rolę Reda. To jednak nie koniec udziału Alfonso w filmie Franka Darabonta. Twórcy podeszli do ich rodzinnego podobieństwa niezwykle praktycznie, w jednej ze scen – w której skupienie pada na akta więźniów – widzimy bowiem również dokumenty poświęcone postaci Reda, gdzie jego fotografia sprzed kilkudziesięciu lat to zdjęcie, do którego również pozował Alfonso.

Data na taksówce – „Spider-Man: Bez drogi do domu” (2021)

Stan Lee, wizjoner, któremu zawdzięczamy kultowe postaci superbohaterskie, takie jak Thor, Hulk czy X-Meni doczekał się symbolicznego uhonorowania w ostatniej części najnowszej trylogii Spider-Mana z Tomem Hollandem. W No Way Home jego data urodzenia, czyli 28 grudnia 1922, została przedstawiona w formie numeru taksówki, która stoi w korku kilka samochodów za Peterem Parkerem. Ma to najprawdopodobniej związek ze śmiercią producenta pod koniec 2018 roku i chęcią uwzględnienia wiecznej obecności Lee w spuściźnie marvelowskich wytworów.

Dziewczyna Buzza – „Kevin sam w domu” (1990)

Po tym, jak jego bliscy w przyśpieszonym tempie opuszczają wielką posiadłość z poczuciem, iż z pewnością czegoś zapomnieli, wyzwolony i szczęśliwy jak nigdy przedtem Kevin robi wszystko, na co dotychczas mu nie pozwalano, a o czym zawsze marzył – resztę świąt spędza na zapychaniu się łakociami, oglądaniu filmów dla dorosłych i, zupełnie przy okazji, łapaniu niegrzeszących inteligencją przestępców. Zanim jednak dojdzie do momentu kulminacyjnego jego sztuczek, chłopiec wybiera się na małe buszowanie po pokoju znienawidzonego brata. Jednym z jego głęboko schowanych znalezisk jest zdjęcie dziewczyny Buzza, wykadrowane wyjątkowo niekorzystnie. Według Chrisa Columbusa użycie do tej sceny zdjęcia faktycznej niezbyt urodziwej dziewczynki byłoby zbyt poniżające, niepoprawne politycznie i zwyczaje krzywdzące, dlatego, aby nie urazić i nie zrzucić brzemienia na żadną z kobiet, w rolę dziewczyny Buzza z peruką na głowie i w odrobinie makijażu wcielił się… syn reżysera. Nie pozostaje więc nic innego, jak pogratulować dystansu do siebie i pomysłowości, z jaką podeszli do skomplikowanego zadania twórcy komedii.

Cheeri-Owls – „Harry Potter i Zakon Feniksa” (2007)

Twórcy Harry’ego Pottera na przełomie lat sukcesywnie ujawniali członkom fandomu ciekawostki z planu jednej z najbardziej popularnych serii młodzieżowych na świecie, przybliżając im nieco kulisy kultowych produkcji (więcej możecie przeczytać o nich tutaj). Jedną z zabawnych anegdotek związanych z uniwersum wynaleźli sami fani, uważnie śledząc piątą część cyklu, czyli Harry Potter i Zakon Feniksa. Charakterystycznym zwyczajem dla Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie było przygotowywanie wytwornych uczt dla uczniów i nauczycieli. Każdego wieczora długie na kilkadziesiąt metrów stoły zastawiano wybornymi deserami, bogato zdobionymi przekąskami, słowem: rozmaitościami z niemal każdego zakątka globu. Aby przemycić element świata mugoli do codziennego życia czarodziejów i czarownic, ekipa filmowa wpadła na pomysł sparodiowania pewnych znanych pozbawionym zdolności magicznych ludziom produktów na nieco bardziej potterowe. I tak nazwę popularnej marki płatków śniadaniowych w Hogwarcie przerobiono na Cheeri-Owls, co możemy przetłumaczyć jako wesołe sowy. Zważając na wyobraźnię twórców filmowych adaptacji, w świecie zapoczątkowanym przez J.K. Rowling nic nas już nie powinno zdziwić.

Niepozowany strach – „Szklana Pułapka” (1988)

Zwróciliście uwagę na wyjątkowo realistyczne przerażenie na twarzy Alana Rickmana w jednej z ekstremalnych scen ze Szklanej Pułapki? Cóż, było to jedynie połowicznie spowodowane jego aktorską powinnością, lecz w dużej mierze ową ekspresję wywołał niespodziewany dowcip, w jaki postanowiła go wrobić ekipa do zadań specjalnych. Jako że Rickman wyraził chęć osobistego udziału w dość niebezpiecznej scenie, w której z reguły powinno się korzystać z pomocy wyszkolonych kaskaderów, aktor umówił się z ich koordynatorem, iż zostanie odcięty od podtrzymujących go lin, kiedy jeden z członków ekipy policzy do trzech. Jak przyznał lata później Charlie Picerni, koordynator kaskaderów w Szklanej Pułapce, wcale nie zamierzał się owej obietnicy trzymać. Tak naprawdę powiedziałem współpracownikom, żeby puścili go na 1, nie na 3. Żywy strach w oczach Rickmana to więc wynik nie tyle skupienia i jak najbardziej wiernego odwzorowania wymogów scenariusza, a dokładnie przemyślanego i wyreżyserowanego tricku, który miał sprawić, iż scena wzbogacona zostanie jeszcze większą dozą dramatyzmu widoczną w spojrzeniu filmowego Hansa Grubera.

Han Solo vs. Indiana Jones – „Poszukiwacze zaginionej arki” (1981)

Uniwersa Gwiezdnych Wojen i Indiany Jonesa od zawsze łączyły podobieństwa. Pierwsze filmy obu serii powstawały niemal rok po roku, ich pomysłodawcy, czyli George Lucas i Steven Spielberg, byli dobrymi kolegami po fachu, w obu sagach jedna z głównych ról przypadła Harrisonowi Fordowi. Nic więc dziwnego, iż drobne easter eggi obecne w Poszukiwaczach zaginionej arki oddają hołd postaci granej przez aktora w serii o robotach i wojnach w kosmosie. W scenie w Studni Dusz, kiedy Indiana odsłania tytułową arkę, po jego lewej stronie pośród umieszczonych na ścianie antycznych napisów, możemy zaobserwować wyryte wizerunki bohaterów Star Wars, robotów C3PO oraz R2D2.

Księżniczka księżniczce nierówna – „The Young Victoria” (2009)

Ścisły protokół, z jakim od urodzenia za pan brat mają się członkowie brytyjskiej rodziny królewskiej, zabrania podejmowania się niektórych aktywności publicznych, jakie mogą zostać odebrane jako niezgodne z etykietą. Pierwszym przykładem wyłamania się spod jednej z zasad panujących w rodzinie Windsorów jest księżniczka Beatrice, wnuczka zmarłej królowej Elżbiety. Jako jedyna z całego rodu pojawiła się jako epizodystka w kostiumowym filmie fabularnym Młoda Victoria, opowiadającym historię panowania jej przodkini. Jak przystało na życiowe doświadczenie Beatrice, w produkcji wcieliła się w rolę jednej z królewskich dwórek.

Mary Kosiarz

Daleko jej do twardego stąpania po ziemi, a swoją artystyczną duszę zaprzedała książkom i kinematografii. Studentka dziennikarstwa na Uniwersytecie Warszawskim. Ulubione filmy, szczególnie te Damiena Chazelle'a i Luki Guadagnino może oglądać bez końca.

zobacz inne artykuły autora >>>