TRAMWAJ ZWANY POŻĄDANIEM. Bogactwo ekspresji i symboli

OBSADA

Marlon Brando

Brando, najmłodszy w obsadzie i wciąż z niewielkim doświadczeniem filmowym aktor, niemal od razu przypadł do gustu Williamsowi. Kazan zaangażował go już wcześniej do roli Stanleya Kowalskiego na scenie teatralnej. Williams stwierdził, że właśnie tak wyobrażał sobie tę postać. Następnym chętnym do roli Stanleya był, starszy od Marlona, Burt Lancaster. Oryginalnie Stanley był mężczyzną w wieku około czterdziestu lat. Lancaster nie mógł jednak nie wywiązać się z wcześniejszej produkcji i dlatego rola ta ostatecznie przypadła Marlonowi. Brando debiutował w filmie Freda Zinnemana Faceci zaledwie rok przed Tramwajem…. Przypiętej Marlonowi etykietki brutalnego prymitywa Stanleya aktor nie mógł się pozbyć przez długi czas, przez co znienawidził granego niegdyś bohatera. Mimo iż przegrał statuetkę Oscara na rzecz Humphreya Bogarta (The African Queen), to rola w filmie Kazana otworzyła przed nim drzwi do kariery w Hollywood. Stał się bożyszczem nastolatków i symbolem seksu. Swoją pozycję ugruntował kolejnymi filmami np. Na nabrzeżach (za który otrzymał Oscara) oraz prawdopodobnie najlepszą kreacją „buntownika bez powodu” w Dzikim. Zmarł w 2004 roku.

Vivien Leigh

Vivien Leigh zagrała już wcześniej rolę Blanche w reżyserii swojego ówczesnego męża, Laurence’a Oliviera, na deskach londyńskiego Royal Theatre. Na planie filmu Kazana aktorka miała szereg spięć z reżyserem i pozostałą ekipą. Wynikało to z różnych sposobów grania i interpretacji zachowań bohaterów. Leigh, pochodząca z Wielkiej Brytanii, nie uczyła się aktorstwa tzw. „Metodą Stanisławskiego”, do której przyzwyczajeni byli inni aktorzy, a która polegała m.in. na całkowitym wyzbyciu się indywidualnych emocji aktora na rzecz rozwoju granej przez niego postaci. Kazan postawił jednak gwieździe filmowej twardy warunek – albo zagra tak, jak on tego chce, albo rozwiąże z nią kontrakt. O występie aktorki, która ponownie wcieliła się w rolę piękności z Południa, pisały wszystkie gazety. Jej klasę i zawodowstwo uznała również Akademia Filmowa, przyznając kolejnego Oscara (wcześniej została wyróżniona za rolę Scarlett O’Hara w Przeminęło z wiatrem). Nie wiadomo, jak wpłynęła na rolę Blanche choroba psychiczna, z którą walczyła wówczas aktorka. Nie wiadomo, czy depresja maniakalna, na jaką chorowała Vivien Leigh, nie zostawiła piętna na bohaterce filmu. Marlon Brando w swoich wspomnieniach pisał, że Vivien była jak ranny motyl: delikatna, czuła, piękna, ale choroba powodowała, że łatwo zmieniała nastrój, często wpadała w depresję, sypiała z wieloma mężczyznami. Podobne zachowanie przejawia bohaterka dramatu, której rolę zagrała. Zmarła na gruźlicę w 1967 roku.

Kim Hunter

Urodzona w 1922 roku w Detroit, debiutowała w filmie The Seventh Victim. Jednak większą sławę przyniosła jej dopiero rola June w brytyjskim dramacie fantastycznym Sprawa życia i śmierci. Po powrocie do USA została wybrana do roli Stelli Kowalski w spektaklu „Tramwaj zwany pożądaniem” granym na Broadwayu. Jej postać była na tyle wyrazista i przekonująca, że reżyser Elia Kazan zaangażował ją do roli w filmie pod tym samym tytułem. Nagrodą za wybitną kreację Stelli był Oscar w 1951 roku w kategorii Żeńskiej roli drugoplanowej. Później większą sławę, ale w dość specyficznym środowisku pasjonatów filmów science-fiction, przyniosła jej rola Ziry w trzech kolejnych częściach Planety Małp. Zmarła w 2002 roku na zawał serca.

Karl Malden

Najbardziej jest znany w naszym kraju z roli detektywa Mike’a Stone’a w kultowym serialu Ulice San Francisco. Urodził się w Chicago w 1912 roku jako syn jugosłowiańskich imigrantów. Będąc nastolatkiem, rozpoczął pracę w hucie stali w Gary, gdzie przynależał do amatorskiej grupy teatralnej. Jego hobby tak go zafascynowało, że postanowił dostać się na studia aktorskie. Jeszcze podczas studiów dał się poznać jako nieprzeciętny aktor i choć aparycja wykluczała role filmowych amantów, potrafił odnaleźć się w niemal każdym wcieleniu. Wkrótce też pojawił się na Broadwayu. Najważniejszym wyróżnieniem z tego okresu było wybranie go do obsady w spektaklu Elii Kazana pt. „Tramwaj zwany pożądaniem”, a później do tej samej roli w filmie. Oscar za kreację postaci drugoplanowej poskutkował szeregiem ofert do kolejnych filmów. Zagrał m.in. w Na nabrzeżach, Baby Doll i Pattonie.