SYNDROM COVIDA. Ludzie kina, którzy zmarli wskutek powikłań po koronawirusie

Philippe Nahon (1938–2020)

Rozpoznawalność i uznanie krytyków zdobył za sprawą roli Rzeźnika w filmach Gaspara Noégo – najpierw w krótkometrażowym Carne (1991), następnie w pełnometrażowym debiucie tego twórcy pt. Sam przeciw wszystkim (1998). Lepiej późno nic wcale – aktor bowiem zbliżał się już do sześćdziesiątki i dopiero teraz zaczął być doceniany. Zalążkiem jego filmowej kariery był występ u Jeana-Pierre’a Melville’a w doskonałym dramacie kryminalnym Szpicel (1962). Zagrał Rémiego, wspólnika Maurice’a Faugela (Serge Reggiani) podczas nieudanego napadu rabunkowego. Chociaż miał niewiele czasu ekranowego, rola zapada w pamięć, gdyż znajduje się w ważnym momencie fabuły. Za tym występem nie poszły jednak inne – aktor długo musiał czekać na przełomową rolę.

Dziennikarz Philippe Lowinski, który przeprowadzał z nim wywiad, tak o nim mówił: „W tych oczach jest Jean Gabin, w tej szczególnej sylwetce jest Jean Valjean, za tym stalowym spojrzeniem kryje się smutek i udawana szorstkość, którą tylko najsłabsi potrafią okazywać, aby lepiej się chronić. W Philippie Nahonie jest piękno, które sprawia, że chce się płakać”… Istotne znaczenie we francuskim kinie gatunkowym mają zagrane przez niego role morderców – w ekstremalnym horrorze Blady strach (2003, reż. Alexandre Aja) i dramacie kryminalnym MR 73 (2008, reż. Olivier Marchal).

Inne ważniejsze tytuły w dorobku to: Nienawiść (1995) i Purpurowe rzeki (2000) – oba w reż. Mathieu Kassovitza, Wielce skromny bohater (1996) Jacques’a Audiarda, Braterstwo wilków (2001) Christophe’a Gansa, Nieodwracalne (2002) Gaspara Noégo, Kalwaria (2004) Fabrice’a du Welza i Decydujący skok (2007) Alaina Corneau (remake Drugiego oddechu J.P. Melville’a z 1966).

Pilar Pellicer (1938–2020)

María del Pilar Pellicer López de Llergo – meksykańska aktorka, młodsza siostra Piny Pellicer (1934–64), która w wieku 30 lat popełniła samobójstwo. Mimo śmierci w młodym wieku jej siostra jest bardziej znana ze względu na role w dwóch ważnych filmach. Pierwszy to meksykańska produkcja Macario (1960, reż. Roberto Gavaldón), nominowana do Oscara w kategorii najlepszy film obcojęzyczny. Drugi to amerykański western Dwa oblicza zemsty (1961), jedyny obraz wyreżyserowany przez Marlona Brando.

Pilar Pellicer swoimi rolami nie wybiła się na międzynarodowym rynku, znana jest przede wszystkim na hiszpańskojęzycznej ziemi. Studiowała taniec współczesny, ale także filozofię i literaturę – ta ostatnia dziedzina wiedzy była jej bliska ze względu na wuja Carlosa Pellicera Cámarę, wybitnego poetę. Pilar została aktorką pojawiając się już w latach 50. na planach filmów Luisa Buñuela Nazarin (1959) i Gorączka w El Pao (1959), chociaż w mało istotnych rolach. Na przełom musiała czekać do 1967 roku, kiedy to premierę kinową miał film Pedro Páramo (1967, reż. Carlos Velo), adaptacja powieści Juana Rulfo, czołowego reprezentanta realizmu magicznego. Rok później wystąpiła u boku Glenna Forda w westernie Rewolwer (Day of the Evil Gun, 1968). Najwięcej pochwał i nagród, w tym Srebrnego Ariela, przyniosła jej tytułowa La choca (1974) pod reżyserskim okiem Emilia Fernándeza, znanego z roli generała Mapache w Dzikiej bandzie (1969).

W latach 1960–75 była żoną rzeźbiarza Jamesa Metcalfa (1925–2012), który po ich rozwodzie poślubił jej siostrę, rzeźbiarkę i jubilerkę Anę Pellicer (ur. 1946). Ana zasłynęła między innymi tym, że na stulecie ukończenia Statui Wolności w 1986 roku zaprojektowała biżuterię (36-metrowy miedziany naszyjnik, bransoletkę, kolczyk i broszkę), aby ozdobić stuletni nowojorski posąg.

John Richardson (1934–2021)

Nie marzył o zawodzie aktora, ale wygląd amanta sprawił, że wypatrzyli go łowcy talentów. Gdy już złapał bakcyla aktorstwa, ważniejsza okazała się dla niego czysta filmowa zabawa bez wielkich ambicji. Pierwszy ważny tytuł w filmografii jest zarazem jego najbardziej znaczącym filmem w karierze. Mowa o prekursorskim horrorze gotyckim Maska szatana (1960) w reżyserii Mario Bavy. To produkcja włoska, ale z udziałem Brytyjczyków – tej narodowości jest Richardson i partnerująca mu Barbara Steele.

Do ogromnych sukcesów kasowych należą dwa brytyjskie filmy fantastyczno-przygodowe, będące wynikiem fuzji Seven Arts i Hammer. Pierwszy jest adaptacją powieści Henry’ego Ridera Haggarda – Ona (1965) w reż. Roberta Daya z Ursulą Andress, Peterem Cushingiem i Christopherem Lee. Drugi to remake filmu z 1940 roku – fantazja na temat czasów prehistorycznych, Milion lat przed naszą erą (1966). Film zrealizowany na Wyspach Kanaryjskich przez Dona Chaffeya i mistrza efektów poklatkowych Raya Harryhausena zainicjował krótkotrwały modowy styl w kinie – „fur bikinis”. Chociaż na pierwszym planie brylowała Raquel Welch, uwagę Richardsona zwróciła aktorka drugoplanowa Martine Beswick, która była jego żoną w latach 1967–73.

Przebywając w Anglii, znalazł się na planie hollywoodzkiej produkcji W pogodny dzień zobaczysz przeszłość (1970) reżyserowanej przez Vincente’a Minnellego. Duży wpływ na jego karierę wywarło kino włoskie – oprócz wspomnianej Maski szatana (1960) brał udział także w spaghetti westernach (np. tytułowy John Bękart w filmie Armanda Crispino z 1967) i filmach giallo. W stylowym thrillerze Torso (1973, reż. Sergio Martino) był wykładowcą historii sztuki, w Eyeball (1975, reż. Umberto Lenzi) – facetem podejrzewającym własną żonę o popełnienie serii morderstw. Trafił również do brutalnego świata poliziotteschi, występując wraz Antoniem Sabàto (dla którego też znalazło się miejsce w niniejszym artykule) w rolach uciekających z więzienia przestępców – w filmie Cztery miliardy w cztery minuty (1976, reż. Gianni Siragusa).