SKLONOWANI! Aktorzy, którzy grali KILKA RÓL w JEDNYM FILMIE

Mnóstwo w historii kinematografii sobowtórów zarówno w jej początkach, jak i dziś. Swoją cegiełkę dołożył tu także polski reżyser Krzysztof Kieślowski, który w filmie Podwójne życie Weroniki (1991) przedstawia historię życia dwóch kobiet z Polski i Francji, które wiąże niewidoczna, magiczna więź. Obie urodziły się bowiem tego samego dnia, o tej samej godzinie, tyle że w różnych miejscach i w związku z tym nie znają się nawzajem. Ich drogi raz się przecięły. Poza wspólnymi imionami mają te same zainteresowania i pasje. Gdy jedna z nich umiera, druga odczuwa, że coś straciła. Zarówno polską, jak i francuską Weronikę zagrała Irène Jacob.

W ostatnich latach również powstało kilka obrazów z motywem doppelgängera. Warto w tym kontekście wspomnieć między innymi film-zagadkę Wróg (2013) Denisa Villeneuve’a z niesłusznie niedocenianą moim zdaniem podwójną rolą Jake’a Gyllenhaala, a także obraz Richarda Ayoade’a Sobowtór (2013) z wcielającym się w Simona i Jamesa Jesse’em Eisenbergiem.

Multiplikacje zupełnie odmiennych ról jednego aktora w jednym filmie

Aktor, który w jednym filmie ma do zagrania kilka różnych postaci musi wykazać się niezwykłymi umiejętnościami. Więcej pracy mają także ludzie od charakteryzacji. Widz nie może przecież mieć wrażenia, że ogląda wciąż tego samego bohatera. Doskonale zdawali sobie z tego sprawę twórcy Atlasu chmur (2012), w którym właściwie każdy z aktorów miał do zagrania kilka postaci różnej płci, a także koloru skóry. Dzięki świetnej pracy charakteryzatorów i efektom komputerowym czytanie listy płac na końcu filmu dostarcza wiele zabawy, ponieważ w trakcie trwania produkcji trudno rozpoznać, że to np. Halle Berry wciela się w Ovida. Na efekty komputerowe nie mógł natomiast liczyć Stanley Kubrick, który w filmie Doktor Strangelove, lub jak przestałem się martwić i pokochałem bombę (1964) obsadził Petera Sellersa w roli kapitana Mandrake’a, prezydenta Muffleya oraz tytułowego dr. Strangelove. Swoim fantastycznym występem Sellers wytyczył szlak kolejnym aktorom multiplikującym rolę w jednym filmie, m.in. członkom grupy Monty Pythona w ich wszystkich produkcjach, Mike’owi Myersowi w serii filmów o Austinie Powersie, a także Cate Blanchett w Manifesto (2015).