Polskie ROLE godne nagrodzenia OSCAREM

Agata Kulesza, Róża

Skoro mowa o mocnych kobiecych rolach w polskim kinie, nie można pominąć tytułowej bohaterki Róży, w którą wcieliła się Agata Kulesza, stając się jedną z najbardziej wziętych aktorek w kraju. W przeciwieństwie do Jandy z filmu Bugajskiego ekspresja Kuleszy pod batutą Smarzowskiego jest znacznie bardziej powściągliwa. Aktorska odwaga jednak nie mniejsza, bo tytułowa bohaterka, delikatnie mówiąc, nie ma życia usłanego różami. Regularnie gwałcona i napastowana przez radzieckim odszczepieńców w powojennej rzeczywistości, znajduje oparcie w byłym żołnierzu AK. Kulesza w tej niezmiernie wymagającej i obnażającej roli stanęła na wysokości zadania i przy okazji udowodniła, że zasługuje na zaufanie widzów – przedtem miała reputację aktorki znanej głównie z wygrania tanecznego show.

Marian Dziędziel, Wesele

Ponownie rola u Wojciecha Smarzowskiego zdecydowała o rozwoju aktorskiej kariery, tym razem u aktora doświadczonego i w poważnym wieku, który wcześniej nie miał sposobności do pokazania pełnego wachlarzu swoich umiejętności. W Weselu Marian Dziędziel odbił to sobie z nawiązką, wprawiając w pozytywne osłupienie widzów i krytyków. Jako Wojnar aktor dał prawdziwy popis – niektórzy byli przekonani, że Dziędziel naprawdę był pijany. Nie był. To tylko podkreśla wiarygodność kreacji postaci zamożnego i skąpego gospodarza, który organizuje wesele dla swojej córki jak najmniejszym kosztem, ale jednocześnie chce za wszelką cenę zaimponować gościom. Na ogrodnika spada lawina kłopotów, lecz tak jak w przypadku postaci Danielaka Wojnar utrzymuje wysoki procent sympatii widza. Dziędziel świetnie pokazuje mentalność bohatera i szerokie spektrum emocji, począwszy od spokoju i pewności siebie, poprzez gniew, po bezradność i frustrację. Ma obok siebie zgrany drugi plan, jednak to on jest motorem tego dzieła. Pełne charyzmy aktorstwo Mariana Dziędziela w tym filmie stanowi świadectwo, że na przełomową rolę w karierze warto czekać, żeby następnie odwdzięczyć się reżyserowi i widzom.

Marek Kondrat, Dzień świra

Prawdopodobnie najlepszy obraz Marka  Koterskiego i najlepiej wykreowana postać w jego filmie. Co prawda, Wojciech Wysocki i Cezary Pazura również nieźle sobie poradzili w roli Adasia Miauczyńskiego, lecz to Marek Kondrat spisał się na medal, wchodząc w tę postać pełną gębą. Inteligentny frustrat cierpiący na nerwicę natręctw w wykonaniu komisarza Halskiego i pułkownika Kwiatkowskiego to może nawet najbardziej udany występ w jego dorobku, licząc także wcześniejsze oraz późniejsze wcielenia Miauczyńskiego. Kondrat najlepiej wyodrębnił przywary tej postaci, budząc śmiech i politowanie w równej skali nawet w tej samej sekwencji. Częściowo rozumiemy bolączki tego bohatera zmagającego się z niespełnieniem i poczuciem społecznego niedocenienia, zirytowanego rytmem dnia codziennego i każdym milimetrem ludzkiej ignorancji. Kondrat bez przesadnej błazenady, momentami widocznej w występach Pazury jako Miauczyńskiego, potrafił zaznaczyć sedno trudnej, malkontenckiej indywidualności tej postaci.

Ewa Wencel, Jowita Budnik, Plac Zbawiciela

Przykry portret erozji rodziny z powodu problemów finansowych u niejednego widza wywołał dyskomfort. Plac Zbawiciela powstały pod okiem małżeństwa Krauze można określić jako jeden z najbardziej pesymistycznych filmów, jakie w Polsce zrealizowano. Wywołujących u widza szczere emocje, z naciskiem na te negatywne, ale na pewno nie ze względu na słabą jakość filmu. Bardzo duża w tym zasługa realistycznych kreacji dwóch głównych wykonawczyń – Ewy Wencel i Jowity Budnik – w rolach dwóch skonfliktowanych kobiet, teściowej i synowej. Obie panie grają tak życiowo i prawdopodobnie, że czasami myślimy, że oglądamy dokument, a nie fabularny obraz. W dodatku są to bohaterki niejednowymiarowe, a ich motywacje, uczucia i zachowania tylko pozornie poddają się łatwej klasyfikacji i ocenie. Wencel i Budnik niewątpliwie udźwignęły niemały trud i złożoność swoich ról, wobec których trudno przejść obojętnie.