Najlepsze SERIALE, AKTORZY i kategorie techniczne. Złote Kraby – nagrody Film.org.pl za rok 2021

NAJLEPSZE ZDJĘCIA

Diuna (Greig Fraser)

Jeżeli jeszcze nie znacie nazwiska autora zdjęć do Diuny, to warto zapoznać się z nim jak najprędzej. Coś mi mówi, że Greig Fraser już za rok ponownie sięgnie po Złotego Kraba za zdjęcia, ponieważ jako operator stoi za projektem Matta Reevesa pod tytułem Batman. Zanim jednak do tego dojdzie, doceńmy jego pracę na planie Diuny. Mając do dyspozycji najnowocześniejszy sprzęt, Greig Fraser sfotografował film Villeneuve’a, przeplatając szerokie ujęcia i ekstremalne zbliżenia. Monumentalne, rozległe pustynie Arrakis mieszały się więc z twarzami bohaterów, którzy przeżywali swoje dramaty. Piękna jest tu również paleta barw. Dominujące ciepłe kolory pustyni idealnie łączą się z tymi ciemnymi, a także zimnymi. Świetnie sprawdza się w tym przypadku kontrast, jaki uwidacznia się w łączeniu niebieskich oczu Fremenów z pomarańczowymi piaskami Arrakis. Diuna w obiektywie Greiga Frasera ma w sobie zarówno coś analogowego, jak i cyfrowego, co nadaje jej niepowtarzalnego charakteru. [Przemysław Mudlaff]

2. Zielony rycerz. Green Knight (Andrew Droz Palermo)

3. Psie pazury (Ari Wegner)

4. Ostatniej nocy w Soho (Chung-hoon Chung)

5. Nomadland (Joshua James Richards)

NAJLEPSZA MUZYKA

Diuna (Hans Zimmer)

Muzyka Hansa Zimmera do Diuny stanowi odejście od tradycyjnych orkiestrowych partytur filmowych. Spójna i zintegrowana mieszanina elementów elektronicznych, orkiestrowych oraz niezidentyfikowanych dźwięków (stworzono nowe instrumenty) przenosi odbiorcę do innego świata. Soundtrack Zimmera stanowi idealne tło dla przedstawianej przez Villeneuve’a opowieści. Wywołuje radość, smutek, ekscytację i zachwyt. Muzyki do Diuny najlepiej doświadczyć na wysokiej klasy głośnikach lub słuchawkach. To bowiem pierwsza oficjalna ścieżka dźwiękowa autorstwa Zimmera wyprodukowana w formacie Dolby Atmos. Muzyka do Diuny to epickie doświadczenie, które pozwala nawet bez ponownego oglądania filmu wrócić na Arrakis. [Przemysław Mudlaff]

2. Psie pazury (Jonny Greenwood)

3. Annette (Ron Mael, Russell Mael)

4. Tick, Tick… Boom! (Jonathan Larson)

5. Spencer (Jonny Greenwood)

NAJLEPSZA OPRAWA AUDIOWIZUALNA

Diuna

“To jeden z najlepszych przykładów połączenia ujęć stworzonych na planie i efektów komputerowych, jakie widziałem. Zniewalające na każdym kroku. Cała ekipa wykonała niesamowitą pracę. Myślę, że ten film wprowadzi w światy Diuny całe nowe pokolenie lub zachęci ich, żeby przeczytali książkę. To niezwykłe dzieło. Miałem szczęście obejrzeć je już kilka razy i za każdym razem odkrywałem nowe rzeczy i detale. Ten film jest stworzony, aby oglądać go na wielkim ekranie. To prawdziwa przyjemność i dar dla fanów kina.” [Christopher Nolan]

2. Zielony rycerz. The Green Knight

3. Ostatniej nocy w Soho

4. Obiecująca. Młoda. Kobieta

5. Psie pazury

NAJLEPSZA POSTAĆ

Phil Burbank (Psie pazury)

Psie pazury to opowieść o trzech mężczyznach (i jednej kobiecie): dobrym, złym i brzydkim (i jednej kobiecie). Phil Burbank jest w historii Jane Campion tym złym. A przynajmniej tak nam się wydaje do momentu, w którym zdajemy sobie sprawę, dlaczego właśnie taki jest. Pod śmierdzącym kowbojskim strojem (Phil się nie myje) bohater skrywa tajemnicę przeszłości. Chamstwo, zadziorność, opryskliwość, zazdrość i wszystkie inne kojarzone z toksyczną męskością cechy Phila to tarcza, którą zastosował po śmierci swojego mentora i najpewniej miłości życia, Bronco Henry’ego. Wstyd nie pozwolił mu nigdy pogodzić się z samym sobą. Tak bardzo znienawidził siebie, że postanowił odgrodzić się od innych i przeciwstawić swojej naturze. [Przemysław Mudlaff]

2. Cassandra (Obiecująca. Młoda. Kobieta)

3. Hutch Mansell (Nikt)

4. Jonathan Larson (Tick, Tick… Boom!)

5. Sandie (Ostatniej nocy w Soho)

NAJLEPSZA SCENA

Scena tańca Eloise/Sandie z Jackiem (Ostatniej nocy w Soho)

Sekwencja wejścia Eloise do Cafe de Paris, a następnie scena tańca Eloise/Sandie z Jackiem mają kluczowe znaczenie dla filmu Wrighta. To prawdziwy początek Ostatniej nocy w Soho. Wspomniana scena tańca była jednym długim steadicamowym ujęciem wykorzystującym skomplikowaną choreografię w celu zmieniania się postaci granej przez Thomasin McKenzie w postać graną przez Anyę Taylor-Joy i brała w niej udział trójka aktorów. W pewnych momentach jedna z aktorek po prostu „uciekała” z kadru, a druga w kadr wbiegała. Zaprezentowana powyżej scena to z kolei popis operatora, który tak nakręcił dwa razy ten sam ruch taneczny w wykonaniu Matta i Thomasin oraz Matta i Anyi, aby można go było następnie płynnie połączyć w jedno. Cudowne! [Przemysław Mudlaff]

2. Gom Jabar (Diuna)

3. Finałowy taniec (Na rauszu)

4. Zemsta Cassandry (Obiecująca. Młoda. Kobieta)

5. Ostatni pojedynek (Ostatni pojedynek)