NAJGŁUPSZE decyzje bohaterów MCU
Można by sądzić, że superbohaterstwo prócz nadnaturalnych mocy, daje również niesamowitą intuicję, nadludzko czuły instynkt oraz genialną inteligencję. Nic bardziej mylnego. Superbohaterstwo w MCU jest oparte na fizycznych zdolnościach ulepszonych genetycznie lub technicznie, rzadziej magicznie. Umysł, chociaż odgrywa ważną rolę, pozostaje w cieniu, stąd zapewne, gdyby przeanalizować decyzje bohaterów Marvela, znajdzie się kilka takich, których nie jest się w stanie racjonalnie wytłumaczyć. Najbardziej deprymujące jest to, że gdyby nie zostały podjęte, np. Thanos nie zdołałby wytrzebić połowy wszechświata, a więc generalizując, niektóre filmy przestałyby mieć rację bytu. Tego typu błędy są wynikiem zwykłej niekonsekwencji i braku przemyślenia historii przez twórców, którzy zbyt nonszalancko podchodzą do logiki dyskursu głównej linii fabularnej MCU. A może jest to celowe nieprzejmowanie się spójnością historii, bo przecież i tak większość widzów nie zwróci na to uwagi. Warto jednak zdać sobie sprawę, jakie głupoty popełnili Marvelowscy superbohaterowie.
Peter Quill uderza Thanosa
Zastanawiałem się, czy nie zacząć od Draxa, który chce zaatakować Thanosa, gdy ten próbuje wydobyć informacje od Kolekcjonera, gdzie jest Kamień Rzeczywistości. Zresztą to ciekawe, że wtedy do rozsądku Draxowi próbuje przemówić właśnie Peter Quill. Nieskutecznie. Na szczęście Mantis usypia Draxa, ale jego wielkie cielsko zbyt głośno upada na podłogę. I tak Drax załatwia ukrywającej się za winklem ekipie superbohaterów konfrontację z Thansem, chociaż i tak nie miałoby to znaczenia, bo to, co widzi Quill i Gamora, jest już projekcją. Skupmy się jednak na Peterze i tym, co odstawił podczas walki na Tytanie, a raczej tym, co z niego zostało. Walka wydawała się bardzo nierówna. Thanos bronił się skutecznie właściwie przed wszystkimi superbohaterami. W pewnym momencie jednak udało im się go unieruchomić, a Strange przyzwał Mantis, żeby wprowadziła Thanosa w specjalny trans, który miał dać innym czas na zdjęcie mu z dłoni rękawicy z kamieniami. Niestety kompulsywne pytania o Gamorę zadawane przez Quilla spowodowały, że Thanos wyszeptał, że czuje ból. Mantis to potwierdziła. Nebula dołożyła swoje, że Thanos wrócił z Vormiru sam, więc musiał poświęcić Gamorę. W końcu Thanos wymamrotał, że musiał tak zrobić, a wtedy zszokowany Quill zaczął go okładać pięściami, co przerwało trans. Gdyby wtedy Quill się powstrzymał, pstryknięcie mogłoby się nie wydarzyć. Quill zawalił na całej linii przez swoje emocje.
Stark buduje Ultrona
Stark zawsze był ryzykantem, genialnym twórcą, który niezbyt przejmował się innymi, zwykłymi ludźmi, żyjącymi obok niego w tej samej rzeczywistości. Samo to, że przez lata wymyślał broń do zabijania, mówi o nim prawie wszystko. Ten niewielki margines, w którym siedzi w jego osobie dobro, objawił się dopiero z czasem, kiedy zrezygnował z produkcji broni, ale z lekkomyślnej twórczości już nie. Przecież Ultron to broń, w założeniu defensywna, ale broń. Winę za uruchomienie Ultrona ponosi również Bruce Banner. Przy ich geniuszu, mogli się spodziewać, że racjonalna ocena ludzkości jako kluczowego elementu systemu obronnego, którą musiała wykonać sztuczna inteligencja Ultrona, doprowadzi do logicznego wniosku, że ludzkość jest głównym czynnikiem zagrożenia i należy ją usunąć. Ogromny błąd zadufanego w sobie Starka, podobnie lekkomyślny, jak kosztowny prezent dla Spider-Mana, którym zaraz się zajmę.
Prezent od Starka dla Spider-Mana
Wspomniałem wyżej, że kosztowny, owszem, ale nie chodzi o pieniądze, lecz konsekwencje. Iron Man doskonale znał Spider-Mana. Był kimś w rodzaju jego mentora, przyjaciela, doradcy, a może nawet kogoś, kto zastępował Pajączkowi ojca. Jak to bywa w relacjach Iron Mana z rzeczywistością, nie przemyślał do końca swoich czynów, które z zasady miały być dobre i powodować dobro. Obdarował Spider-Mana czymś w rodzaju broni, systemu zawartego w okularach, który rozszerzał rzeczywistość o informacje, jak również metody reakcji na otrzymywane dane, łącznie z ofensywną odpowiedzią na możliwe ataki wrogów. Spider-Man nie został właścicielem systemu ani system nie został zrobiony dla niego. Otrzymał po prostu dostęp do wszystkich zapisanych akcji i protokołów Starka, łącznie z dronami. Wiemy, jak to się skończyło. Brad Davis mógł się boleśnie dowiedzieć, a potem Quentin Beck o wiele skuteczniej się dowiedział tak, że cały świat mógł to popamiętać. Stąd oczywiste jest, że pośmiertne przekazanie E.D.I.T.H. przez Tony’ego Starka Peterowi Parkerowi, to obok stworzenia Ultrona, najgorsza decyzja Iron Mana w jego karierze. W sumie Nick Fury spełniający ostatnią wolę Starka, również mógł pomyśleć, co daje i komu oraz co mówi i przy kim – chodzi o precyzyjny opis zdolności E.D.I.T.H. wygłoszony przy Mysterio.
Strange rajdowiec
Stephen Strange jeszcze zanim został czarnoksiężnikiem, był niezwykle zakochanym w sobie lekarzem. Specjalizował się w neurochirurgii. Dostawał najtrudniejsze przypadki. Dla innych współpracujących z nim lekarzy wielokrotnie działał na granicy medycyny i tego czegoś w niej jeszcze dla większości nieosiągalnego, co wielu wciąż dzisiaj nazywa cudem, a jest jedynie mieszanką odwagi, odkrywczości, talentu i ryzykanctwa. Dr Stephen Strange zakochał się w sobie tak bardzo, że jego egoizm pchnął go w życie niemal celebryty. Przez to zatracił instynkt samozachowawczy. Zaczął uważać, że świat należy do niego i można nim rządzić poprzez swój wizerunek i rzeczy, jakie się posiada, czyli przez status społeczny. On jednak nie chroni przed wypadkami, sportowe samochody takie jak Lamborghini Huracán za miliony dolarów również. Taka postawa zadufanego w sobie, lecz genialnego lekarza czy kogokolwiek zawsze odbija się na zachowaniu. Strange więc, jadąc na jeden ze swoich wykładów dla równie bogatych, co on, zapomniał, jak należy zachowywać się na drodze – zwłaszcza krętej – w nocy, kiedy warunki pogodowe są złe. Nie wyprzedza się na podwójnej ciągłej, za zakrętach, nie rozmawia się przez telefon w trakcie jazdy, nie klika się po klawiaturze itp. Cena, którą Strange zapłacił za głupotę, była wysoka, a jednak ta lekcja okazała się mu potrzebna. Z punktu widzenia całego MCU, kluczowa dla przyszłości uniwersum. Ocalił życie, a przez utratę sprawności dłoni – umysł. Głupota niekiedy daje szansę na odkrycie tłamszonej w sobie mądrości.
W głowę, Thorze, w głowę!
Powiedział to nawet sam Thanos tuż przed pstryknięciem. Sytuacja miała miejsce niedługo po tym, jak Szalony Tytan cofnął czas, żeby zapobiec destrukcji Kamienia Umysłu i wyciągnąć go z głowy Visiona. Thor spóźnił się dosłownie kilka minut. Trzeba jednak przyznać, że dopadł Thanosa efektownie, wręcz efekciarsko. Wbił mu Stormbreakera w pierś z takim impetem, którego Thanos powstrzymać nie zdołał żadną tarczą. Tylko że Thor jak zwykle nie pomyślał, co niestety często mu się w życiu zdarzało. Mimo krytycznych obrażeń Thanos otrzymał wystarczająco dużo czasu, żeby pstryknąć palcami. Thor jednak przetrwał w nowej rzeczywistości, gdzie połowa myślących istot żywych musiała zginąć. Poczucie winy zniszczyło go tak skutecznie, że zmienił się nie do poznania. Bóg piorunów upadł i uzależnił się od gier komputerowych.
Odys Korczyński