HUGH JACKMAN. Wolverine i cała reszta, czyli role aktora, które powinniście znać
Labirynt (2013), reż. Denis Villeneuve
Zanim kanadyjski reżyser stał się nowym Mesjaszem Kina Science Fiction, kręcił filmy bliższe estetyce thrillerów Davida Finchera. Taki był właśnie Labirynt z 2013 roku, pierwszy amerykański film Denisa Villeneuve’a, w którym Hugh Jackman wcielił się w rolę zdesperowanego Kellera Dovera, którego córka zaginęła. Australijczyk niezwykle przekonująco przedstawił obłęd, w który jego bohatera wpędza niewiedza i bezsilność – do momentu, w którym Dover decyduje się wziąć sprawiedliwość we własne ręce. Niezwykle mocne kino z przejmującą kreacją Jackmana.
Król rozrywki (2017), reż. Michael Gracey
Kolejny musicalowy występ australijskiego gwiazdora to była już zupełnie inna kategoria – Król rozrywki opowiada o początkach cyrkowego biznesu P.T. Barnuma, uważanego za jednego z prekursorów nowoczesnego przemysłu rozrywkowego. Dzięki znakomitym piosenkom duetu Benj Pasek–Justin Paul, który raptem kilka miesięcy wcześniej dostał Oscara za utwór napisany do La La Land (a za Króla rozrywki był nominowany), film Michaela Graceya stał się niesamowicie emocjonalnym widowiskiem, promującym ideę tolerancji i akceptacji dla inności. Hugh Jackman ponownie przypomniał światu, że jest nie tylko świetnym aktorem, ale i znakomitym wokalistą (sprawdźcie utwory „Come Alive” i „From Now On” – ciary!).
Logan (2017), reż. James Mangold
No co? Chyba nie spodziewaliście się, że pominę jeden z najważniejszych komiksowych filmów w historii, a jednocześnie jedną z najlepszych ról Hugh?!? O Loganie napisano już wszystko, dlatego napiszę jedynie, że było(by) to piękne zakończenie przygody Jackmana z postacią Wolverine’a. Oby Deadpool 3 nie zatarł tego dobrego wrażenia!
Pewny kandydat (2018), reż. Jason Reitman
W 1987 roku Gary Hart był żelaznym faworytem do otrzymania prezydenckiej nominacji z ramienia Partii Demokratycznej – wielu widziało go już nawet w Białym Domu. Na światło dzienne wyszły jednak pozamałżeńskie aktywności pana Harta, które zmusiły go do wycofania się z wyścigu o nominację. Film Jasona Reitmana opowiada właśnie o tym okresie błyskotliwej, acz krótkotrwałej kariery Gary’ego Harta, przez wielu uważanego za najlepszego prezydenta, jakiego Ameryka nie miała. Hugh Jackman niezwykle wiarygodnie wciela się w polityka, który najpierw emanuje pewnością siebie i wiarą w swój program, a następnie z przerażeniem obserwuje, jak budowana przez lata reputacja zostaje zniszczona przez gest małżeńskiej niewierności. Znakomita rola w bardzo przyzwoitym, choć znowu pominiętym przez oscarową kapitułę, filmie.
Zła edukacja (2019), reż. Cory Finley
W filmografii Hugh Jackmana skandal goni skandal – ale tylko jeśli chodzi o tematykę filmów, w których występował. Zła edukacja to produkcja oryginalna HBO, w której Australijczyk wcielił się we Franka Tassone, kuratora oświaty w jednym z dystryktów Nowego Jorku, który okazuje się zamieszany w defraudację ogromnych kwot z budżetów lokalnych szkół. Moralnie oburzająca historia dała Hugh sporo miejsca na stworzenie niejednoznacznej kreacji – uwielbiany przez uczniów i autentycznie im oddany Tassone jest jednocześnie wilkiem w owczej skórze, nieumiejącym odmówić sobie luksusów zapewnianych przez zdefraudowane pieniądze. Dzieło Cory’ego Finleya zdobyło nagrodę Emmy dla najlepszego filmu telewizyjnego, Hugh Jackman musiał zaś zadowolić się nominacją aktorską do tej samej nagrody.
—
To oczywiście nie wyczerpuje listy wyróżniających się ról Hugh Jackmana. Nie zmieściła się na niej choćby świetna kreacja z Eddiego zwanego Orłem (2016) Dextera Fletchera, a gdybyśmy podobne zestawienie chcieli opublikować po premierze Syna (2022), kreacja z filmu Floriana Zellera niemal na pewno by się w nim znalazła. Australijski gwiazdor niemal nigdy nie schodzi poniżej pewnego wysokiego poziomu i choć nie zostało to jak dotąd potwierdzone oscarową statuetką, jest niemal pewne, że Jackman prędzej czy później zostanie przez Akademię doceniony. Zdecydowanie ma ku temu potencjał.
Dawid Myśliwiec