GDYBY JOKER BYŁ KOBIETĄ? 5 najlepszych ról Jareda Leto
Pewnie nie będę oryginalny, gdy napiszę, że Jared Leto to specjalista od kreowania nieco przekręconych życiowo charakterów, nie tylko z realnego świata. Źródła jego aktorskich upodobań dopatrywałbym się m.in. w skomplikowanym dzieciństwie, które pokazało mu bardzo różne, niekoniecznie dobre, wizje ludzkiego zachowania. Na szczęście Leto nie przepoczwarzył się w dorosłego o podobnie dwulicowej osobowości jak w przypadku Jokera z Legionu samobójców, tylko w aktora-artystę, który wciela się w rolę kompletnie. Wierzę mu, kiedy go oglądam i kiedy słucham, jak śpiewa. Nie ma dla mnie znaczenia, czy gra główną rolę, czy tworzy poboczny charakter. Było mi więc niezwykle trudno wybrać z jego aktorskiego dorobku te najlepsze perły.
5. Joker, Legion samobójców (2016), reż. David Ayer
W historii superbohaterskiego kina nazbierało się już kilku Jokerów. Jako wierny fan tej roli w interpretacji Jacka Nicholsona, miałem wątpliwości, w którą stronę pójdzie Leto. Wolałem jednak, żeby nie sugerował się kreacją Heatha Ledgera, nie ze względu na to, że jest ona sama w sobie zła, ale dlatego, że do wizerunku Jareda bardziej pasuje nieco prześmiewcze i surrealistyczne ujęcie charakteru Jokera, właśnie to Nicholsonowskie. Z tym że Leto stworzył tę postać zgodnie z założeniami współczesnego kina, które oczekuje od antagonistów dosadniejszej przemocy, a mniej gadania. No cóż. Staram się brać na te zmiany poprawkę. Tłumaczę sobie więc, że świetna rola Jokera w wydaniu Jareda Leto mogłaby być znacznie mi bliższa, gdyby cofnąć ją o jakieś 20 lat. Niemniej Jack Nicholson pozostaje dla mnie niedoścignionym mistrzem w kreowaniu fantastycznych czarnych charakterów, a nasz zestawieniowy solenizant jest tuż za jego aktorskimi plecami.
4. Niander Wallace, Blade Runner 2049 (2017), reż. Denis Villeneuve
Podobne wpisy
Podobnie jak z Jokerem w wydaniu Nicholsona, tak i tu z rezerwą odniosłem się do aż nadto widocznych założeń, że Jared Leto w roli Wallace’a ma w pewnym stopniu zaprezentować podobny rodzaj amoralnego wizjonerstwa, co Eldon Tyrell (Joe Turkel). Faktycznie, są podobni pod względem nieprzeciętnej inteligencji. Dzieli ich jednak trudny czas wojny z androidami, a więc też biologiczny wiek, co za tym idzie, podejście do życia w ogóle, zwłaszcza do replikantów. Wymagają tego brutalne czasy. Wallace jest fizycznie zdolny do zadawania cierpienia. Pod tym względem wykracza poza wizjonerstwo Tyrella – jest geniuszem i jednocześnie terrorystą. Jared Leto w nieco przerysowany sposób oddaje osobowość Wallace’a. Widz nie ma z nim takiego problemu, gdy chodzi o ocenę moralną. Właściciel korporacji Tyrella był natomiast znacznie bardziej niejednoznaczny. Za tę małą rysę zbytniej aktorskiej oczywistości wyżej niż na czwartą lokatę Leto nie wejdzie.
3. Nick Lowell, Outsider (2018), reż. Martin Zandvliet
Kim jest przybysz, tzw. gaijin? Czy dla rodowitych Japończyków zawsze będzie kimś z zewnątrz, niezależnie od tego, ile krwi wyleje, udowadniając, że jest godny? Rozwiązanie może zaskoczyć, chociaż sam film nie olśniewa, a mógłby. Jared Leto oszczędzał środki aktorskiego wyrazu, jak tylko mógł, stając się na twarzy wręcz skośnooki. Wydawało mi się niemożliwe, żeby tak scalić swoją artystyczną mentalność z zupełnie inną kulturą, i to niezwykle specyficzną jej częścią – sposobem życia członka Yakuzy. Mimo że produkcja realizacyjnie nie wbija w fotel, przebija z niej mądrość w wykreowaniu wielowymiarowych charakterologicznie postaci, zwłaszcza na tle współczesnych „dzieł” z logiem Netfliksa na początku napisów. Leto dokonuje niemal szekspirowskiej zemsty, a wydaje się, że jest za słaby na taki ciężar. Wydaje się też, że jest zwyrodnialcem, lecz to również do końca nieprawda. Ocena moralna jego czynów ewoluuje wraz z wyzbywaniem się piętna gaijina.
Odys Korczyński