FORREST GUMP. Wszystkie smaczki ze słynnego filmu z Tomem Hanksem!

“Włączono mnie do amerykańskiej drużyny ping pongowej. Byliśmy pierwszymi Amerykanami na terytorium Chin od jakiegoś miliona lat. Podobno pokój na świecie zależał od nas.” – Oczywiście cytuję tu bohatera tytułowego. Niby niepozorny i absurdalny tekst, który z całą pewnością u ogromu widzów wywołuje spazmatyczne kurcze brzucha nazywane popularnie śmiechem, ma jednak swoje pokrycie w historii USA. To wydarzenie zostało nazwane “Dyplomacją pingpongową”. Swój początek miało w roku 1971. Dziewięciu tenisistów stołowych i czterech urzędników państwowych (dwóch z nich wraz z małżonkami) 10 kwietnia przeszło poprzez most w Hong Kongu, rozpoczynając swoją tygodniową wizytę w Chinach. Podczas jej trwania odbywały się pokazowe mecze pingpongowe, za których kulisami przeprowadzano rozmowy pomiędzy urzędnikami amerykańskimi i chińskimi. Dzięki tej wyprawie przygotowane zostało podłoże pod wizytę prezydenta USA Richarda Nixona w państwie chińskim (1972). Wydarzenia te były kamieniem węgielnym położonym pod fundamenty porozumienia chińsko – amerykańskiego.

W tym miejscu chciałbym powrócić do wcześniejszych fragmentów filmu. Dzieje się tak ze względu na to, iż staram się, aby przedstawione przeze mnie wydarzenia cechowała kolejność chronologiczna. Powróćmy do studenckich lat Forresta, a dokładniej do momentu, gdy młody Gump uczestniczy w blokadzie drzwi zorganizowanej przez gubernatora George’a Wallace’a. Po tym incydencie Gump wspomina o zamachu na Wallace’a w trakcie jego kampanii prezydenckiej. Wspomniane przez Forresta wydarzenie jest kolejnym faktem historycznym. Do gubernatora George’ Wallace’a w roku 1972 w trakcie kampanii prezydenckiej w Laurel w Maryland zostało oddane pięć strzałów z pistoletu. Zauważmy, że w filmie możemy ich usłyszeć dokładnie tyle samo – cóż za dokładność panie Zemeckis! Zamachowcem był Arthur Herman Bermer. Wallace przeżył zamach, jednak do końca życia, tj. do roku 1998, pozostał sparaliżowany.

W trakcie obchodów nowego roku, w odbiorniku telewizyjnym porucznika Dana możemy zauważyć prezentera mówiącego o budowie nowego budynku. Mowa tu o hotelu One Astor Plaza – najwyższym budynku (227 m, 54 piętra) znajdującym się na Time Square. Jego budowa została ukończona właśnie w roku 1972.

Kolejne minuty filmu owocują ponowną wizytą Gumpa na salonach Białego Domu. Tym razem jako członek drużyny pingpongowej odwiedza prezydenta Richarda Milhousa Nixona. W trakcie krótkiej rozmowy prezydent zapewnia Forresta, iż przeniesie reprezentację pingpongistów z hotelu Ebott, uznanego przez głowę państwa za przestarzały i niegodny tak znamienitych gości, do hotelu “nowszego, nowocześniejszego”. Obietnicy dotrzymuje. Forrest podczas nocy w hotelu zauważa dziwne światła latarek w apartamencie leżącym naprzeciw jego okien i jako wzorowy obywatel postanawia wezwać ochronę. Na następny dzień czarno-biały telewizor przemawia do nas głosem Nixona i zrzeka się fotela prezydenckiego na rzecz swojego zastępcy Geralda Rudolfa Forda Juniora.

Wydarzenia opisane w tym miejscu miały miejsce w latach 1972 – 1974 i zyskały miano “Afery Watergate”. Wszystko miało swój początek w nocy 17 czerwca 1972, kiedy to w hotelu Watergate (właśnie tutaj zakwaterowano Forresta i innych członków reprezentacji pingpongowej), w którym mieściła się siedziba sztabu wyborczego amerykańskiej Partii Demokratycznej, przyłapano pięć osób usiłujących założyć podsłuchy (to właśnie ich widział Forrest). Wśród zatrzymanych na gorącym uczynku znajdował się James McCord, jeden z pracowników Komitetu Reelekcji Prezydenta (komitet powołany przez R. M. Nixona w celu wspierania jego kampanii prezydenckiej i walki, nie zawsze uczciwej, z jego konkurencją). Wydarzenie to zostało natychmiast skojarzone z osobą prezydenta Nixona, jednak z powodu braku dowodów na jego współpracę z przestępcami, nie został oskarżony. O włamaniu nie zapomnieli jednak dziennikarze. W szczególności Bob Woodward i Carl Bernstein z gazety “Washington Post”. Dzięki ich zaangażowaniu i współpracy z Markiem Feltem, ówczesnym wicedyrektorem FBI (występował pod pseudonimem “Głębokie Gardło”), doprowadzili do ujawnienia wielu kompromitujących informacji na temat działań Nixona. Od 17 maja do 7 sierpnia 1973 specjalnie powołana komisja senacka przeprowadzała przesłuchiwania w sprawie “Afery Watergate”. Ich transmitowanie w ogólnodostępnej telewizji spowodowało spadek popularności Nixona, co więcej, podczas jednego z nich na jaw wyszło, iż w Białym Domu istnieje system, który automatycznie rejestruje wszystkie przeprowadzone tam rozmowy. Ta informacja była dla Nixona gwoździem do trumny. 24 lipca 1974 roku Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych nakazał wydanie wszystkich taśm mogących pomóc w rozwiązaniu sprawy. 9 sierpnia 1974 (to właśnie to wystąpienie mieliśmy okazję oglądać na ekranie filmowego odbiornika) prezydent Nixon, skompromitowany, publicznie zrzekł się swojego stanowiska na rzecz swojego zastępcy Geralda Rudolfa Forda Juniora. Nowy prezydent ułaskawił swojego poprzednika, Nixon natomiast do końca życia wypierał się uczestnictwa w działaniach związanych z “Aferą Watergate”.

Po zakończeniu kariery pingpongisty, Forrest wyrusza do Bayou La Batre w Alabamie, domu Bubby, przyjaciela zmarłego nad jedną z wietnamskich rzek. Zgodnie z jego radami nabywa łódź do połowu krewetek, nazywa ją imieniem swojej ukochanej i zaczyna polowanie na tak uwielbiane przez czarnoskórego przyjaciela żyjątka. Wkrótce do Forresta dołącza porucznik Dan Taylor, jego ekscentryczny przyjaciel. Początkowo połów krewetek okazuje się być pasmem niepowodzeń, jednakże pewnej nocy Bayou La Batre nawiedza huragan, który niszczy wszystkie łodzie “krewetkowe”, oszczędzając jedynie “Jenny” Forresta.

Od tego czasu wraz z porucznikiem stają się oni potentatami w branży “krewetkowej”, tworzą firmę “Bubba-Gump Shrimp Co.” i zbijają fortunę. Wydarzenia opisane w tej scenie miały miejsce w roku 1974. Huragan Carmen w 5-stopniowej skali otrzymał ocenę 4. Był jednym z 7 huraganów, które nawiedziły rejony położone nad Oceanem Atlantyckim w roku 1974. Największe zniszczenia pozostawił w Luizjanie, jednak nie ominął również stanów sąsiednich (Alabama – Bayou La Batre). W jego wyniku Amerykanie ponieśli straty w wysokości 152 milionów dolarów. Najbardziej ucierpiały wioski położone bezpośrednio nad oceanem, takie jak Bayou La Batre, które rzeczywiście znane jest z eksportu owoców morza, w tym również krewetek.

Podczas jednego z licznych wieczorów spędzonych na łodzi do połowu krewetek, w telewizorze na niej ulokowanym Zemeckis po raz kolejny wyświetla historyczne wydarzenie. Tym razem słyszymy o tym, iż prezydent Gerald Ford przeżył drugi zamach w przeciągu zaledwie 17 dni. Gerald Ford rzeczywiście przeżył dwa zamachy w tak krótkim odstępie czasu. Pierwszy z nich miał miejsce 5 września 1975 roku w Sacramento w Kalifornii, drugi zaś 22 września tego samego roku w San Francisco. Pierwszą próbę zabójstwa podjęła Lynette “Squeaky” Fromme, jedna z naśladowczyń Charlesa Mansona, drugą Sara Jane Moore, znana ze swoich rewolucyjnych poglądów. Obie kobiety zostały skazane na karę dożywotniego pozbawienia wolności. Sam Ford nie ucierpiał w żadnym z zamachów.

Za namową porucznika Dana, Forrest inwestuje sporą sumę w nowopowstałą firmę Apple, sądząc, iż zajmuje się ona… owocami. Firmy tej nie trzeba przedstawiać nikomu. Jeden z największych potentatów w branży komputerowej wypuścił na rynek swój pierwszy produkt rzeczywiście w roku 1977, data ta pokrywa się z wydarzeniami przedstawionymi w filmie.

Po zakończeniu biegu dookoła Ameryki, Forrest wraca do domu. Ponownie w jego telewizorze możemy oglądać próbę zamachu na prezydenta. Tym razem jej ofiarą jest Ronald Wilson Reagan. Zamach ten miał miejsce 30 marca 1981 roku około godziny 14.30. Reagan wychodził wtedy z hotelu Hilton w Waszyngtonie. W tym też momencie psychopata John Hinckley oddał do niego sześć strzałów w ciągu 3 sekund. Ostatnia kula po rykoszecie zraniła prezydenta w okolice lewego ramienia. Reagan został przewieziony do szpitala uniwersyteckiego, gdzie doszedł do zdrowia. Warto wspomnieć coś o samym zamachowcy, jego osoba może być przestrogą dla osób, które po obejrzeniu filmu zbytnio utożsamiają się z prezentowanymi przez ten postaciami, próbują kreować się na jego bohaterów. Hinckley był osobą obsesyjnie zakochaną w Jodie Foster, odtwórczynią roli Iris w wyreżyserowanym przez Martina Scorsese Taksówkarzu. Zamachowiec po obejrzeniu owej produkcji zaczął utożsamiać się z jej czołowym bohaterem – Travisem Bickle. Co więcej, gdy Foster odrzuciła jego “miłość”, postanowił zdobyć jej serce w inny sposób, pragnął zaimponować jej zabijając najważniejszą osobę w USA.