FILMY LGBT+, które powinien zobaczyć każdy homofob

Paryż płonie / Pose

Większość filmów z tej listy ma za zadanie uświadamiać o nierównościach i niesprawiedliwościach społecznych, z którymi stykają się osoby LGBT+, rozbudzać w widzach współczucie oraz empatię. Paryż płonie do takich nie należy. Film w reżyserii Jennie Livingston to dokument, którego historia zachwyca, onieśmiela. Bohaterowie tego filmu, homoseksualna i transpłciowa społeczność, przekuwają swoją odmienność i niedopasowanie do norm społecznych w coś wyjątkowego oraz tryskającego dumą. Paryż płonie zyskał już status filmu kultowego. Nakręcony w 1990 roku stał się najgłośniejszym filmem ukazującym błyszczącą undergroundową społeczność queer Nowego Jorku lat 80. Reżyserka Livingston wsiąka do hucznego świata ball culture, w których czarnoskóra oraz latynoska społeczność LGBT+ organizuje bale z tanecznymi bitwami, pokazami mody oraz wybiegami, które stają się symbolem ich barwnej tożsamości i kulturowości. Bohaterami Paryż płonie są artyści, którzy poprzez taniec, voguing, pozowanie, modeling dają wyraz swojej bogatej artystycznej i twórczej ekspresji. 

Pisząc o dokumencie Jennie Livingston, nie sposób nie wspomnieć o świetnym serialu Pose, fabularnie opowiadającym o świecie ball culture, które z kulturowej ciekawostki przerodziło się w fenomen, inspirując samą Madonnę. Pose opowiada o trudnych czasach dla społeczności queer w Ameryce. W latach 80. zostali oni zepchnięci na społeczny margines, stając się czymś na kształt wyrzutków. Zmusiło ich to do stworzenia undergroundowego świata, w którym mogli się swobodnie wyrażać. Jest to świat ludzi o niezwykłym sposobie ekspresji, którzy gorycz i niesprawiedliwość dnia codziennego potrafili przekuć w kawał solidnej sztuki. Sztuki, która już niedługo miała na trwałe wsiąknąć do popkultury. Oprócz tego serial dotyka jeszcze innych ważnych tematów. Jednym z nich jest silna świadomość społeczności, która charakteryzuje bohaterów produkcji. Jako że w latach 80. odmienność seksualna była czymś piętnowanym i nietolerowanym, większość wyoutowanych osób LGBT+ funkcjonowała poza swoimi rodzinami, tworząc nowe, niepołączone więzami krwi. Bohaterowie Pose tworzą silną i zgraną społeczność, w której tkwi ich siła oraz potencjał. Ponadto serial porusza niezwykle ważny wątek AIDS. Duża uwaga twórców skupia się właśnie na rozwoju epidemii wirusa HIV, która dotykała w dużej mierze osoby homoseksualne. W serialu opowiedziane zostają ciche, intymne dramaty związane z chorobą oraz desperacka walka o zainteresowanie opinii publicznej sprawą coraz częstszych zgonów. Warto zapoznać się z tym nagradzanym serialem, aby poznać bliżej trudną historię walki o widoczność oraz akceptację społeczności LGBT+ oraz żeby poznać ją jako ludzi wywodzących się z kręgów kipiących oryginalnością, dumą, ekstrawagancją oraz pięknem. 

Circus of Books

Circus of Books to film dokumentalny od Netfliksa biorący na tapet niezwykłą historię. Opowiada o wiekowym przyzwoitym małżeństwie, które przez lata prowadziło księgarnię z gejowskim porno. Przybytek zwany Circus of Books stał się mekką gejowskiej społeczności Los Angeles. Cały film jest pełen humoru, który osadza się głównie na kontraście porządnego małżeństwa Masonów – twardo stąpającej po ziemi, wierzącej i praktykującej Żydówki Karen oraz skromnego, nieśmiałego Barry’ego – ze specyficzną branżą gejowskiego porno, w którą wsiąknęli na wiele lat nie tylko jako sprzedawcy i dystrybutorzy, ale i producenci filmów. W Circus of Books historia sklepu przenika się z samą niełatwą historią osób homoseksualnych w Ameryce, opowiadając o politycznych represjach czy nierównej walce z AIDS w latach 80., przez marginalizację której umierała ogromna liczba gejów. Ale Circus of Books ma również drugą stronę. Reżyserką jest Rachel Mason, córka Karen i Barry’ego, co nadaje bardziej intymnego charakteru całej historii. W dalszych partiach filmu historia schodzi na nieco inny plan, skupiając się na osobie Josha Masona, syna głównych bohaterów, brata reżyserki oraz geja. Circus of Books opowiada historię niełatwego wyoutowania Josha, czego matka, Karen Mason, nie mogła zaakceptować. To ich relacja, syna geja i wierzącej matki, staje się fundamentem dalszej części filmu. Reżyserka prezentuje historię dość absurdalną – kobieta, która przez lata pracowała z homoseksualistami, prowadziła sklep z gejowską pornografią nie potrafiła zaakceptować homoseksualności własnego syna. Co więcej – uważała, że jego orientacja jest karą za jej nieskromną działalność, którą zajmowała się przez lata. „To, że ktoś był homoseksualny, nie przeszkadzało mi, ale nie byłam gotowa na to, że że mój syn będzie gejem”, tłumaczyła Karen. Film prowadzi widza przez intymną relację, pokazując kolejne etapy przełamywania się Karen, kolejne próby przekraczania wiary, które definitywnie zaprowadziły ją do pełnej akceptacji odmienności Josha. Fragment filmu dotyczący tej rodzinnej anomalii był nie tylko wzruszający, ale i wyjątkowo pouczający, pokazujący, jak ważne jest rozprawienie się z uprzedzeniami. 

Fantastyczna kobieta

Film Sebastiána Lelio to kolejny z tej listy przykład produkcji o osobach transpłciowych oraz ich dążeniach do życia w zgodzie z własną tożsamością. Tytułową fantastyczną kobietą jest Marina, której życie nieustannie podkłada kłody pod nogi. Kiedy umiera jej partner Orlando, jego rodzina odcina się od bohaterki, nie akceptując kobiety jako członka rodziny. Marina musi walczyć nie tylko o prawo do samostanowienia przed rodziną ukochanego, ale i o prawo do godnego współprzeżywania żałoby po nim. Co więcej, w chilijskim opresyjnym środowisku Marina wciąż wytykana jest palcami i traktowana jako wyrzutek na marginesie społeczeństwa. W skumulowanych życiowych dramatach bohaterka odnajduje jednak siłę do walki o swoją godność. Film jest nie tylko ciekawie nakręcony, w nieco odrealniony sposób, ale także wyjątkowo dobrze zagrany. Daniela Vega, która w przekonujący, wyrazisty sposób wcieliła się w postać Mariny, jest również kobietą transpłciową, co sprawiło, że oscarowa Fantastyczna kobieta stanowi ważny, doniosły głos w sporze o obronę osób nietolerowanych i lekceważonych przez swoją seksualną odmienność. Co więcej, Vega została pierwszą w historii Nagrody Akademii postacią otwarcie transpłciową, która wystąpiła na uroczystej gali w roli prezenterki zapowiadającej Oscara, co przyczyniło się do tego, że przesłanie filmu donośnie wybrzmiało w świecie kina. Fantastyczna kobieta jest tytułem odpowiednim dla każdego, kto na osoby trans patrzy stereotypowo i z krzywdzącą powierzchownością.