DŻUNGLA. Kino przetrwania bez ikry

Greg McLean zadebiutował z hukiem – jego Wolf Creek (2005) sporo namieszało na ówczesnej horrorowej scenie i, pomimo bardzo spolaryzowanych recenzji, w ramach gatunku stało się prawdziwym hitem. Później jednak McLean trochę reżysersko pobłądził, realizując m.in. jedną z najbardziej spektakularnych wtop australijskiego kina, animal horror Zabójca (2007), czy fatalny film grozy The Darkness (2016), który był jego hollywoodzkim debiutem i miał w obsadzie Kevina Bacona. Dżungla, która wkracza na ekrany w aurze poprzednich poślizgnięć reżyserskich McLeana, nie jest może dziełem nieudanym, ale oferuje całkiem przyzwoity poziom realizacji i kilka mocniejszych momentów.

Przygotowując się do realizacji Dżungli, australijski reżyser musiał zrobić sobie solidną powtórkę z kina survivalowego. Zapewne oglądał więc Lekcję przetrwania (1996) Lee Tamahoriego, Operację Świt (2006) Wernera Herzoga czy niedawną, choć znacznie bardziej spektakularną Zjawę (2016) Alejandro Gonzáleza Iñárritu i śladowe elementy tych filmów znajdziemy także u McLeana. Rzecz w tym, że każdy z wymienionych wyżej tytułów opierał się na solidnej, by nie powiedzieć – gwiazdorskiej obsadzie. W przypadku Dżungli owa „gwiazdorskość” nie jest niestety na liście zalet – owszem, Danielowi Radcliffe’owi daleko do postaci anonimowej, ale od kiedy podrósł i porzucił różdżkę i kapotę czarodzieja, nie idzie mu najlepiej. Od kilku lat swoimi rolami potwierdza jedynie, że był lepszym aktorem dziecięcym niźli jest dorosłym. W Dżungli naprawdę się stara – w scenach o największym potencjale dramaturgicznym daje z siebie wszystko, ale jak zwykle wypada sztucznie. Radcliffe to aktor, który być może lepiej sprawdzałby się w kostiumowych freskach z epoki, nie zaś we współczesnym, dynamicznym kinie, na które zwyczajnie brakuje mu charyzmy.

Historia opowiedziana w Dżungli nie charakteryzuje się może niezwykłym tempem narracji, ale dzieje się tu sporo. Film McLeana opowiada o grupie podróżników (Radcliffe, Alex Russell, Joel Jackson), którzy w boliwijskiej dżungli łączą siły z doświadczonym przewodnikiem (Thomas Kretschmann), by odkryć wioskę zapomnianego plemienia Indian. Punkt wyjścia iście horrorowy, ale choć przez długi czas McLean prowadzi tę historię właśnie jak film grozy, po około połowie seansu Dżungla staje się typowym filmem survivalowym. Klasyczny konflikt „człowiek kontra natura” wychodzi tu na pierwszy plan: szybko okazuje się, że tropikalny gąszcz oferuje znacznie więcej przeszkód i niemiłych niespodzianek niż spodziewaliby się nawet najwytrawniejsi podróżnicy. I właśnie ta druga część Dżungli jest znacznie bardziej interesująca, bowiem McLean kuleje w zakresie budowania napięcia i zawiązywania intrygi. Pierwsze czterdzieści minut to mozolne zawiązywanie akcji, podczas którego można zniechęcić się do dalszego oglądania, ale warto przeczekać ten rozdział – późniejsze zmagania z żywiołem natury nieco wynagradzają cierpliwość widza, choć tak czy inaczej Dżungla nie może równać się z najlepszymi dreszczowcami rozgrywającymi się w dziczy.

Warto wspomnieć, że w króciutkiej, trzecioplanowej roli w filmie McLeana pojawia się nasz Jacek Koman, który ma na koncie wiele hollywoodzkich i międzynarodowych produkcji. Warto też nadmienić, że do roli w Dżungli Radcliffe musiał przejść radykalną przemianę, podobną do tej, której poddał się Christian Bale w Operacji Świt. Ale czy warto wybrać się do kina? Najnowszy film twórcy Wolf Creek to jedna z tych produkcji, która powinna spodobać się fanom gatunku, ma swoje niezłe momenty, ale w gąszczu dużo bardziej widowiskowych i – nie oszukujmy się – lepiej zrealizowanych dzieł stoi na przegranej pozycji. Seans z Dżunglą nie będzie seansem straconym, ale rezygnując z niego nie traci się niczego istotnego.

https://www.youtube.com/watch?v=KGWd0jLlsTE