DZIEWCZYNA INFLUENCERA. Podróż za tysiąc lajków [RECENZJA]
„Znowu dupa i cycki?” – pyta zmarnowana Zosia. „Taki mamy job” – odpowiada zadziornie Joanna Krupa… a nie, przepraszam: Viola. Z filmu Szymona Gonery wynika, że job influencera wcale najłatwiejszym jobem na świecie nie jest. Owszem, nieustannie jeździsz po świecie, rano wrzucasz relację spod Jerozolimy, a wieczorem urządzasz kilkuosobowe girls party w wynajętej willi w Grecji (i zapraszasz na nie dwóch przypadkowo spotkanych facetów, rujnując tym samym całą ideę girls party). Koleżanki i koledzy po fachu czyhają jednak na każde twoje potknięcie – najpierw uśmiechają się do wspólnego selfie, a następnie, z godnym podziwu wyrachowaniem, wbijają ci nóż w plecy. No i są jeszcze, rzecz jasna, niebezpieczni gangsterzy z Rosji, ale o nich później.
Zosia (Karina Rezner) to tytułowa dziewczyna influencera. A właściwie nawet nie influencera – jej chłopak Konfi (Kamil Wodka) jest bowiem staromodnym youtuberem, który utrzymuje się ze streamowania gier wideo. Przy okazji jest też niezłym dupkiem, zdradzającym bohaterkę przy każdej możliwej okazji. Gdy Zosia się o tym dowiaduje, wpada w uzasadnioną rozpacz. Z depresji wyciągają ją dwie rzeczy. Po pierwsze: tysiące nowych fanów, którzy zaobserwowali jej profil na Instagramie (tutaj InstaYOU) po tym, jak rozstanie z Konfim stało się medialne. Po drugie: oferta, którą dziewczyna otrzymuje od Violi (Olga Kalicka), przypadkowej influencerki, której pomogła ściągnąć podczas egzaminu na studiach (tak, intryga szyta jest nićmi o ponadprzeciętnej grubości). Zosia miałaby rzucić wszystko i pojechać na szalone wakacje dookoła świata, dokumentując całą podróż na swoich social mediach. Bohaterka dwa razy się nie zastanawia – porównuje z offu Violę do czarodziejskiej wróżki (a samą siebie do Kopciuszka) i wsiada do samolotu.
Główny wątek fabularny to tak naprawdę luźny zbiór anegdot z wakacyjnych wojaży influencerek. Dron lata nad bohaterkami, łapiąc pocztówkowe widoczki, a fabuła ślamazarnie posuwa się do przodu. „Ty, to chyba ten znany aktor!”, „Patrz, a to nie ten influencer z Włoch?” – wykrzykują co chwilę dziewczęta, napędzając akcję w wyjątkowo sztuczny sposób. Ich przygody ogląda się z lekkim zażenowaniem, ale bez choćby cienia zainteresowania. Jak remake Podróży za jeden uśmiech z warszawskimi bananami w rolach rezolutnych autostopowiczów. W końcu Gonera orientuje się, że wypadałoby przełamać schemat i wprowadzić jakieś urozmaicenie. Na ekranie pojawia się więc Robbie (Mateusz Banasiuk), który – jak stwierdza tajemniczo Viola – „dobrze robi”. A Robbie dobrze robi w agencji, zajmującej się promocją influencerów. Jego wątek ma odsłonić przed nami kulisy sukcesu w social mediach: pokazać, że za każdym popularnym influencerem stoi sztab geniuszy z branży IT. Ekranowa bytność postaci Banasiuka ogranicza się jednak do rzucenia kilku sloganów o algorytmach i botach – następnie bohater znika i pojawia się dopiero wtedy, gdy na skutek intrygi wpływowego biznesmena traci pracę. Z jakiegoś powodu rzuca się wówczas do ucieczki, co skutkuje absurdalnie brutalną pacyfikacją.
Ku mojemu zdziwieniu, co jakiś czas wracamy do Polski, aby sprawdzić, co tam u Konfiego. Choć jego wątek jest drugoplanowym wypełniaczem czasu, ostatecznie okazuje się zwyczajnie ciekawszy i – aż chciałoby się rzec – tragiczny. Po rozstaniu z Zosią życie bohatera ulega załamaniu. Zasięgi lecą na łeb na szyję, a związek z 40-letnią influencerką Paulą zamienia się w piekło na ziemi. Aby ratować dogorywającą karierę, Konfi zgadza się na propozycję walki w formule KSW – i zgarnia soczysty wpierdol. Upadek moralny i fizyczny współczesnego celebryty. Tutaj wątek wypadałoby pewnie zakończyć, ale bohater otrzymuje jeszcze od twórców swoisty redemption arc – na skutek przeżytych doświadczeń przeistacza się z bezmyślnego ruchacza w skruszonego ascetę, zwalnia swoją agentkę i wysyła do Zosi nagranie z głębi serca. Good for him.
W tak zwanym międzyczasie na ekranie pojawiają się kolejne zapychacze, to znaczy przerywniki z krótkimi nagraniami z YouTube’a (tutaj YouMOV’a). Kilkuletnia dziewczynka przerabia torebkę mamy na akwarium dla bojowników, Doktor Sójka przestrzega przed fałszywymi lekarzami z reklam, Trzeźwa Kasia rozprawia o skutkach alkoholizmu, a Brat Patt przeżuwa jedzenie, bełkocząc niezrozumiale w kierunku kamery. Nie mam pojęcia, o co tu chodzi – może o portret szerszego zjawiska, może o uwiarygodnienie świata przedstawionego. A może po prostu o wypełnienie czasu ekranowego, z czym główny wątek ewidentnie sobie nie radzi – gdy twórcy ostatecznie wyprztykują się z pomysłów, sięgają po tak desperackie „atrakcjony” jak lesbijski seks. Napalonych facecików jednak uspokajam: co pikantniejszym scenom towarzyszy w filmie Gonery czarny prostokąt z napisem „CENZURA” (i to nie jest żart!). Dziewczyna influencera w najlepszych momentach jest głupia i absurdalna, w najgorszych – zwyczajnie nudna. Tkwi w niej natomiast potencjał na seans ironiczny, najlepiej grupowy. Rząd przede mną siedziała kilkuosobowa ekipa z liceum, która przez 90 minut cisnęła z produkcji Gonery jawną bekę. Zazdrościłem im po cichu, z martwym wzrokiem wbitym w ekran – oglądanie podobnych filmów w pojedynkę to doświadczenie na krawędzi masochizmu.
Największym grzechem Dziewczyny influencera jest to, że nie zna pojęcia ironii i pozuje na kino zaangażowane społecznie. Marzenie o milionach followersów doprowadza Zosię na skraj przepaści. W finale otrzymujemy obowiązkowy zwrot ku kinu eksploatacji, w którym rosyjski gangster o aparycji monstrualnego Ivana (czemu to nigdy nie może być cherlawy Sasza?) próbuje zgwałcić główną bohaterkę. Przed napisami końcowymi natomiast – planszę, która zalewa nas statystykami dotyczącymi korzystania z internetu przez osoby nieletnie. Dziewczyna influencera nie mogła się udać z jednego, bardzo prostego powodu: twórcy gardzą zjawiskiem, które opisują, nie próbując go nawet zrozumieć. W jawnie konserwatywnym geście demonizują social media, piętnują OnlyFansa (tutaj OnlyFollowersa), z subtelnością emerytowanej nauczycielki przestrzegają przed złym internetem. A to wszystko w anturażu sprzed dobrych kilku lat. Bohaterowie rozmawiają o Blowku i Young Leosi, ale na ekranie pojawiają się Michał Piróg i Wojtek z Warsaw Shore. Mimowolnie udowodniono tutaj jedno: że życie influencera, pomimo błyszczącej, instagromowo-tiktokowej powłoki, może być cholernie nudne. Ale czy naprawdę trzeba to było udowadniać?
Janek Brzozowski