OPAD SZCZENY, czyli FILMOWE ZASKOCZENIA 2018 roku

Jak co roku minione dwanaście miesięcy warto jakoś podsumować w kontekście obejrzanych filmów. Tym razem jednak nie tych jednoznacznie najlepszych, totalnie zachwycających, lecz takich, które nieoczekiwanie do nas przemówiły. Zaklikały, a my razem z nimi. Wypaliły wbrew prognozom bądź nawet zdrowemu rozsądkowi. Oto te produkcje A.D. 2018, które dobrze było obejrzeć na dużym ekranie i które będę miło wspominał. A co was uwiodło? Tradycyjnie komentarze są głodne przykładów.

I tak cię kocham

Mały wielki film – dosłownie. Żadne arcydzieło fabryki snów za grubą kasę, tylko skromne, niezależne kino za kratę browarów i uśmiech Boryny (tu: Zoe). Przemawiające jednak do każdego, bo za pomocą dowcipu oraz prostych emocji. Chwytające za serce nie tyle fabułą, która bynajmniej nie odkrywa Ameryki, ile postaciami oraz ich relacjami. Z jednej strony tak mocno życiowy to film, ale z drugiej niepozbawiony jakże potrzebnej w kinie fantazji. Zatem jest to rzecz tyleż poważna, co lekka i przyswajalna. O tym, jak bardzo, niech świadczy fakt, że to jedna z nielicznych premier początku roku, o której pamięta się pod sam jego koniec.

Jestem najlepsza. Ja, Tonya

Zaskakuje przede wszystkim aktorstwem Margot Robbie, która już w tragicznym Legionie samobójców była najjaśniejszym punktem, lecz dopiero tutaj naprawdę dała prawdziwy popis. To ona niesie całą tę niecodzienną historię wziętą właśnie z życia codziennego, choć zadanie miała ułatwione, gdyż wtóruje jej cały, też znakomity, drugi plan i jest to ogółem niezwykle atrakcyjny kawałek X muzy – trochę w imprezowym typie Wilka z Wall Street, trochę przypominający Bonnie i Clyde’a, a trochę będący klasyczną, nawet jeśli zwariowaną, produkcją biograficzną pochylającą się nad dramatem sławnej osobistości. Emanującą przy tym energią, która jakże łatwo udziela się widzowi i nie mniej zgrabnie wpisuje się w wytarty slogan pouczającej zabawy. Tak, nawet na tle licznej, równie udanej konkurencji (chociażby Gry o wszystko) Ja, Tonya wypada nad wyraz pozytywnie.

Wyspa psów

Przepiękny film. Czysta kreatywność i wizualna maestria plus, jak zawsze u Wesa Andersona, niezwykle przyjemny, wielopoziomowy humor. No i muzyka, która znowu nie zawodzi, bezbłędnie dobrana do poszczególnych kadrów. Niby nie powinno być mowy o zaskoczeniu, bo przecież reżyser ten dał nam wcześniej doskonałego – i fantastycznego, fiu, fiu! – Pana Lisa. Ale nie każdy twórca tak dobrze znosi powrót do tej samej materii, zwłaszcza tak ryzykownej jak poklatkowa animacja. No właśnie, to ostatnie, czyli forma, również zasługuje na najwyższy szacunek, bo wykonana jest wprost fenomenalnie, a kto wie, czy pod paroma względami nie lepiej od wspomnianego poprzednika. Jeśli jakiś film zbliżył się w tym (prawie zeszłym) roku do perfekcji na tak wielu płaszczyznach, to jest nim właśnie przylądek piesełów. Psik!

Tully

Film, po którym nie spodziewałem się zbyt wiele, okazał się jednym z najbardziej satysfakcjonujących w skali roku. Perfekcyjnie przy tym wyważonym, emocjonalnie trafiającym w punkt i wielce budującym doświadczeniem. A przecież nie to zapowiadały fotki napompowanej, zmęczonej matkowaniem Charlize Theron, która, notabene, zalicza tu jeden ze swoich najlepszych występów (a już na pewno jedną z najbardziej wiarygodnych transformacji, zważywszy na jej nieprzemijający status seksbomby). Ponownie mamy tu do czynienia z kameralną, życiową historyjką. Jednak tym razem różnicę robi ta jedna mała niespodzianka ukryta pośród meandrów fabuły – wypływająca pomiędzy jednym a drugim wyczerpaniem psychicznym życiem macierzyńskim. Bez niej film na pewno nie miałby tej samej siły oddziaływania. Ale też i na podobnych niuansach polega magia kina – a tę Tully posiada bez dwóch zdań. Mały wielki film wersja 2.0? Jak najbardziej.