ZAPOMNIANE NIEZAPOMNIANE. Aktorki lat 80. i 90. Suplement

Jennifer Grey

W roku 1984 młoda Jennifer Grey pojawiła się na planie gangsterskiego filmu Coppoli Cotton Club. Trzy lata później otrzymała główną rolę w filmie Wirujący seks (Dirty Dancing) u boku Patricka Swayze. Lepszego startu ta córka pary aktorskiej, absolwentka prestiżowego Neighborhood Playhouse, wymarzyć sobie nie mogła. Film stał się absolutnym hitem, a Baby Frances i odtwarzająca tę rolę Grey do dziś znane są i rozpoznawalne na całym świecie. Cóż, kiedy Jennifer postanowiła poprawić nieco swoją urodę i zdecydowała się na operację nosa, po której nie przypominała już wcale uroczej córki państwa Housemanów. Wygląd Jennifer zmienił się do tego stopnia, że praktycznie pogrzebało to jej szansę na karierę. Nie mogąc bazować jedynie na zbyt świeżym nazwisku, niezdolna poprzeć go znanym wszystkim wyglądem, Grey zagubiła się zupełnie w tłumie. Aktorka jeszcze później występowała i nadal jest aktywna, lecz pomimo starań nie udało jej się dostać angażu do żadnej większej produkcji. Jedyną jej szansą na kontakt z kamerą pozostają filmy i seriale telewizyjne.

Madeleine Stowe

Madeleine Stowe była ozdobą kina lat 90. W 1992 roku pojawiła się w roli Cory Munro w Ostatnim Mohikaninie Michaela Manna w zacnym towarzystwie Daniela Day-Lewisa, zdobywając serce nie tylko filmowego Sokolego Oka. W roku następnym przyjęła rolę w obsypanym nagrodami Na skróty Altmana oraz w Blink u boku Aidana Quinna, gdzie wcieliła się w rolę niewidomej skrzypaczki Emmy, jedynego świadka w sprawie o zabójstwo. W 1994 roku przyszedł czas na Wystrzałowe dziewczyny, film przygodowy w konwencji westernu, zaś w roku 1995 na ekrany weszło 12 małp, gdzie Stowe na planie towarzyszyli Bruce Willis i Brad Pitt. Następne lata nie przyniosły już Madeleine Stowe głośnych tytułów i aktorka znalazła swoje miejsce w produkcjach telewizyjnych. Występowała także w serialu Zemsta, za który otrzymała nominację do Złotego Globu w 2012 roku.

Mary Elizabeth Mastrantonio

Jedna z bardziej udanych lady Marion w historii kina (kina, powtarzam, nikt nie kwestionuje pozycji Judi Trott!). Pochodząca z rodziny włoskich emigrantów urocza brunetka z charakterystyczną burzą loków jest także utalentowaną wokalistką – jej marzeniem było zostać divą operową. Ma na koncie występy w kilku broadwayowskich musicalach, np. w West Side Story. Na dużym ekranie zadebiutowała w roku 1983 w Człowieku z blizną (Scarface) Briana de Palmy w roli Giny Montany, siostry granego przez Ala Pacino głównego bohatera. Kolejna większa rola – Carmen w Kolorze pieniędzy (1986) przyniosła aktorce nominacje do Oscara i Złotego Globu. Na nominacjach niestety stale się kończyło, zarówno Otchłań (1989), jak i Robin Hood, książę złodziei (1991), gdzie towarzyszyli jej odpowiednio Ed Harris i Kevin Costner, przyniosły nadzieję na nagrodę Saturna, jednak sama nagroda nie trafiła w ręce Mary Elizabeth. Także i ona, jak wiele jej koleżanek z tego okresu, po roku 2000, kiedy to zagrała w kasowym filmie Petersena Gniew oceanu, płynnie przeszła na aktorstwo telewizyjne.

Meg Ryan

Meg Ryan niewątpliwie jest osobą znaną. Pojawia się na portalach plotkarskich regularnie, podczas jednak gdy wszyscy komentujący jak jeden mąż użalają się nad jej obecnym wyglądem, mało kto tak naprawdę wie, kim ta kobieta jest. Być może nawet widzieli nieraz film z jej udziałem, ale prawdopodobnie w głowie im się nie mieści, że ta ofiara chirurgii plastycznej to jednocześnie urocza żona Goose’a z Top Gun (1986), postrzelona Sally z Kiedy Harry poznał Sally (1989) czy rozmarzona Annie z Bezsenności w Seattle (1993). Z pewnością nie rozpoznaliby w niej Pameli z The Doors (1991), alkoholiczki Alice z Kiedy mężczyzna kocha kobietę (1994) czy bohaterskiej Karen z Szalonej odwagi (1996). Meg Ryan nie była jedynie ładną buzią, etatową partnerką Toma Hanksa w komediach romantycznych. To ona towarzyszyła na planie Nicolasowi Cage’owi w Mieście aniołów (1998). Odkąd jednak zaczęła poprawiać naturę, która wyposażyła ją nader hojnie, nie ma dla niej miejsca przed kamerą. Od ponad dziesięciu lat Meg Ryan pojawia się na ekranie rzadko i z mizernym skutkiem – w roku 2008 otrzymała nominację do Złotej Maliny. Szkoda, tej katastrofy już raczej odwrócić się nie da.

Wygląda na to, że – jak to padło w jednym z komentarzy – kino rzeczywiście należy do mężczyzn. Aktorkom w pewnym wieku trudno znaleźć dla siebie właściwą rolę, wypadłszy z obiegu jako atrakcyjne młódki, kończą karierę, spadają na pozycję aktorek serialowych lub próbują kurczowo trzymać się wspomnienia młodości, najczęściej z żałosnym skutkiem. W świecie, w którym w reklamach kremów przeciw zmarszczkom grają dwudziestoparolatki, na zmianę sposobu myślenia przyjdzie nam jeszcze trochę poczekać.

korekta: Kornelia Farynowska