Kolejny przykład serialu, który niestety utrzymał się wyłącznie przez trzy sezony w latach 2009-2011. Tym razem jest to twór na wskroś komediowy, a sam pomysł okazuje się absurdalny w swojej prostocie. Otóż pisarz Jonathan Ames, który zmaga się z niemocą twórczą oraz złamanym sercem, postanawia zostać prywatnym detektywem. Co prawda doświadczenie ma zerowe, jednak za podstawę służą mu klasyczne już czarne kryminały i wydaje się, że jest to idealny wręcz początek. Towarzyszy mu dwójka równie ciekawych jegomościów, z których jeden marzy o tym, by zostać superbohaterem z wielkim przyrodzeniem, podczas gdy drugi to podstarzały playboy. Produkcja bawi się materiałem wyjściowym, a nic ani nikt nie może się uchronić przed ostrą satyrą twórców, nawet takie świętości jak detektyw Marlowe. Jeżeli ktoś lubi dobry humor i totalny absurd, bez wątpienia jest to propozycja dla niego. Zdaję sobie sprawę z faktu, że ten rodzaj humoru nie przypadnie wszystkim do gustu. To bowiem momentami totalne przegięcie, gdzie pije się za dużo, a żarty zaczynają schodzić na tematy, które nigdy wcześniej nie wydawały się śmieszne.
Świry
Produkcja wystartowała w 2006 roku, a widzowie oglądali przygody Shawna i Gusa w kolejnych ośmiu sezonach. Sam pomysł został zaczerpnięty z klasycznych już opowiadań o Sherlocku Holmesie. Główny bohater produkcji, Shawn Spencer, posługując się sztuką dedukcji, rozwiązuje kolejne, coraz bardziej zagmatwane sprawy kryminalne. I byłby to kolejny przykład klasycznego wręcz kryminalnego procedurala, gdyby nie fakt, że nasz bohater oficjalnie mówi wszystkim, że jest medium, co prowadzi do szeregu zabawnych sytuacji. Co prawda nie jest to poziom dwóch pierwszych sezonów Sherlocka czy Detektywa Monka, jednak jakże cudownie ogląda się kolejne popisy Shawna, który, próbując połączyć się z duchami, wykonuje najdziwniejsze na świecie ruchy, chcąc przekonać wszystkich wokół, że nie jest zwykłym naciągaczem. To też kolejny przykład buddy TV series. Shawn i Gus różnią się bowiem od siebie pod każdym możliwym względem, jednak ich przyjaźń jest w stanie pokonać praktycznie wszelkie przeciwności. Serial ma w sobie dosłownie wszystko, co sprawia, że oglądanie go to czysta przyjemność. Mamy więc nawiązania do popkultury, slapstick oraz dużo, dużo… ananasów. Interesujące wydaje się, że w tym wszystkim sprawy kryminalne okazują się najmniej ważne, a jedyne, co się liczy, to sposób, w jaki bohaterowie dochodzą do prawdy.
Co się stanie, kiedy po 30 latach odkurzymy klasyka młodzieżowego kina kopanego i pokażemy dorosłe życie jego bohaterów? Wbrew pozorom może wyjść z tego coś naprawdę świeżego i fajnego. Wystarczy przedstawić dawnego antagonistę jako postać (w sumie) pozytywną, dodać do tego świetne dialogi i umiejętne, niebyt nachalne puszczanie oka do tych, którzy wychowali się na pierwowzorze. Serial przywołuje znaną z pierwszego Karate Kid (1984) rywalizację pomiędzy Danielem LaRusso a Johnnym Lawrence’em. Z tym że bohaterem, któremu wszyscy kibicują, staje się ten drugi – poprzez przywrócenie, przedstawionej w Karate Kid jako źródło zła, tytułowej szkoły walki, chce odzyskać godność, uporządkować swe złamane życie i dać szansę poniewieranym w szkole dzieciakom. Znakomity pomysł, świetne wykonanie, zwłaszcza że w główne role wcielają się ci sami aktorzy, którzy grali te postacie w pierwowzorze z 1984 roku. Oglądanie serialu naprawdę daje dużo radości nie tylko tym, którzy wychowali się na przygodach uczniów pana Miyagi. Nieco gorzej jest w przypadku sezonu drugiego, ale to i tak jeden z najfajniejszych seriali ostatnich lat.
