NAJLEPSZE SOUNDTRACKI CZERWCA 2018. Picasso, Don Kichot i dinozaury

Over Drive to z kolei propozycja z Azji. Rzecz prawi o wyścigach samochodowych, zatem niedziwne, że ścieżka dźwiękowa Naokiego Sato już od pierwszych sekund budzi skojarzenia z Szybkim jak błyskawica Hansa Zimmera (oraz w nieco mniejszym stopniu z Wyścigiem tegoż twórcy). Drapieżne tematy o tak zwanym anthemowym sznycie i zbliżony poziom bezkompromisowości przebojowych tematów to idealny wabik na wszelkich pasjonatów dynamicznej, nadmiernie głośnej muzyki. Rzecz jest na tyle krótka i zgrabna, że wchodzi jak w masło, a czysto rockowe solówki gitar to coś, co tygryski lubią przecież najbardziej. Może mało to wyrafinowane, ale skuteczne jak diabli. Nie ręczę jednak za słuchanie tej muzyki w trakcie jazdy, więc żeby nie było, że nie ostrzegałem…

Miniseria Patrick Melrose zebrała mieszane opinie, ale nie ulega wątpliwości, że przynajmniej pod niektórymi względami warto się nią zainteresować. Jednym z plusów jest tu muzyka Hauschki (Lion. Droga do domu). Klasyczna (temat przewodni na fortepian), ale też w jakiś sposób nowocześnie podkręcona (obowiązkowa elektronika i kilka intrygujących eksperymentów z formą). Przede wszystkim jednak daleka od banału i mimowolnie wciągająca. Można co prawda narzekać na sposób jej prezentacji (na trzy kwadranse grania przypadają aż 34 utwory – jak łatwo się domyślić, z reguły śmiesznie wręcz krótkie), ale ma ona też swoje dobre strony, gdyż pozwala łatwiej dotrzeć do tych najbardziej frapujących ścieżek. Bo mimo pozornej przeciętności całej pracy zdecydowanie coś w tej muzyce siedzi i bynajmniej nie jest ona tylko pustą tapetą. Polecane, acz specyficzne.

Nie wiem co prawda, jak wypada serialowa adaptacja Pikniku pod Wiszącą Skałą, ale za napisaną na jej potrzeby partyturę naszego rodaka na australijskiej obczyźnie – Cezarego Skubiszewskiego – można ręczyć. Zapomnijcie o tej samej, romantycznej oniryczności znanej ze ścieżki dźwiękowej do filmu Petera Weira. Klimat tajemnicy wymieszanej z niewinnością u Skubiszewskiego jest również aż nadto słyszalny, ale kompozytor oferuje tu bardziej współczesne podejście do tematu. Mamy zatem elektronikę, syntezatory i trochę ambientu w formie nie zawsze przyjaznej naszym uszom (ale też i dalekiej od irytujących mózg brzmień). A zamiast snujących się w tle tematów mamy też trochę tanecznych, a nawet lekko dyskotekowych rytmów, jak i ogólnie dynamicznych motywów (ponownie jednak niewywołujących niesmaku, dysonansu). To blisko 65 minut grania, na które składa się z jednej strony przyjemna, a z drugiej podskórnie budząca niepokój muzyka, którą fani takich klimatów powinni przyjąć z otwartymi rękami i umysłem. Raczej dla wtajemniczonych, choć nie mogę nie polecić.

I wychodzimy na moment poza rejony czystej filmówki. Sirens Craiga Safana jest bowiem muzyką inspirowaną… Odyseją Homera. Tak, tak. Odpowiedzialny za ilustracje do takich filmów jak Ostatni gwiezdny wojownik, Misja Rekina czy Szczeniackie wojsko kompozytor postanowił tym razem sięgnąć po książkę i przekuć wrażenia z niej wyniesione na nuty. Wyszło ciekawe połączenie tradycyjnie rozumianej ilustracji z albumem koncepcyjnym. Chwytające za serce partie smyczkowe mieszają się tu z tymi na gitarę elektryczną oraz z przepuszczonymi przez komputer wokalizami, które niekiedy przypominają jakąś dziwną, postmodernistyczną operę. Od samego początku pachnie to sztuką przez duże S, ale jakimś cudem autorowi udaje się uniknąć przesadnego napuszenia, nawet jeśli czasem wydaje się przekraczać cienką granicę kiczu. To artyzm kontrolowany, który jak najbardziej może się podobać, choć zapewne nie każdemu przypadnie do gustu. Niemniej lajkuję.

https://soundcloud.com/craig-safan/circes-island

Sexjuice to amerykańska grupa z Kentucky, specjalizująca się w oldskulowych klimatach funku lat 70. poprzedniego stulecia. Dokładnie to dostajemy na ich skromnym, zamykającym się w 46 minutach, fałszywym soundtracku do nieistniejącego Tammy. Klubowa, niezwykle przyjemna atmosfera godna taniego pornosa (jak sugeruje okładka) bądź B-klasowego kina akcji (co daje do zrozumienia podłożona pod kilka utworów narracja) sączy się bezustannie z głośników, a całość niesamowicie odpręża, nawet pomimo swej naturalnej jednostajności brzmienia. Nie jest to wielkie dzieło, bo też i nikt nie miał tu specjalnie wygórowanych aspiracji, aby takowe stworzyć. Ale to niezwykle uroczy powrót do przeszłości, który puścić można zawsze i wszędzie, nawet kosztem potencjalnego obciachu wśród znajomych. Ci, co lubią, z pewnością będą się dobrze bawili. A ci, co nie lubią, może dadzą się namówić. Do stracenia nie ma nic. Czysta focza frajda.

Tradycyjnie na zakończenie wspomnieć warto też o paru reedycjach starszych tytułów. Tym razem rozszerzonego wydania doczekało się Bez wyjścia Maurice’a Jarre’a (Notefornote Music, limit 500 sztuk, na chwilę obecną już wyprzedanych), a kompletnego i pierwszego w historii w ogóle (!) – Superman IV z opartą na tematach wspomnianego już Williamsa muzyką Alexandra Courage’a, (La-La Land Records, dwupłytowa edycja i limit trzech tysięcy kopii).