Najbardziej WZRUSZAJĄCE SCENY w filmach science fiction

Przygotowując listę tytułów (a właściwie scen) do poniższego zestawienia, przeczytałem gdzieś, że jedyni słuszni (sic!) przedstawiciele filmowego gatunku science fiction nie zawierają w sobie sekwencji, które mogłyby widza wzruszyć. Oczywiście trudno się z takim stwierdzeniem zgodzić, ponieważ w ogromnej liczbie fantastycznonaukowych klasyków znajdują się momenty, przy których co bardziej wrażliwym widzom jednak przydadzą się chusteczki. Ktoś stwierdzi, że proces wzruszania się jest kwestią na tyle indywidualną, iż nie można uznać np. legendarnej śmierci komputera HALA 9000 z 2001: Odysei Kosmicznej (1968) za scenę, podczas której każdy uroni łzy. To prawda. Chociaż wspomniana sekwencja ujęć z dzieła Kubricka jest wyjątkowo przejmująca, to nie należy do tych momentów, które automatycznie wymieniłbym, gdyby ktoś zapytał mnie o najbardziej wzruszające sceny w filmach science fiction. Skoro już jednak pytacie, czy istnieją takie momenty w fantastycznonaukowych produkcjach, które nawet największego twardziela nie pozostawią obojętnym, to zapraszam do poniższego zestawienia.

„I’ll be right here” – E.T. (1982)

Uwaga! Od samego początku będę bezlitosny. Nie znam bowiem osoby, której oczy nie zaszkliły się łzami podczas oglądania ostatniej sceny filmu E.T. Stevena Spielberga. Moment powrotu sympatycznego kosmity do domu wielokrotnie znajdował się na pierwszym miejscu wielu plebiscytów na najbardziej wzruszające sceny w historii nie tylko filmów science fiction, ale kina w ogóle. Przypomnijmy sobie, jak to wyglądało. W ostatniej sekwencji ujęć produkcji Spielberga z 1982 roku trójka dzieci żegna E.T. Oczywiście na sam koniec twórcy filmu pozostawili nam największy powód do płaczu, czyli wzruszającą „rozmowę” kosmity z Elliottem (Henry Thomas). Najpierw E.T. pyta chłopaka, czy ten wejdzie z nim na pokład statku kosmicznego. Elliott odpowiada, że zostaje na Ziemi, ale doskonale wiemy, jak bardzo chciałby, aby przybysz został przy nim. Obaj wiedzą, że to niemożliwe. Wyrażenie „ouch” odzwierciedla, jak bolesna jest ich wieczna separacja. Dotknięcie czoła Elliotta przez świecący palec E.T. i wymawiana przez kosmitę kwestia: „I’ll be right here” oznacza, że mimo fizycznej rozłąki on nadal będzie z chłopcem za pośrednictwem wspomnień i silnych uczuć, jakie ich łączą. Ostatnie scena filmu Spielberga portretuje ból nieuniknionych rozstań. Zarówno pomiędzy przyjaciółmi, jak również pomiędzy dziećmi i ich rodzicami. Jednocześnie w prosty, ale skuteczny sposób pokazuje, że wszelkie szczere i wspaniałe relacje zawsze pozostaną w naszej pamięci. Scena pożegnania staje się także pewnego rodzaju symbolem przejścia Elliotta w dorosłość.

„Tears in rain” – Łowca androidów (1982)

Jeśli wierzyć legendom, Ridley Scott nakręcił scenę wizualizującą ostatni monolog Roya Batty’ego. Szczęśliwie w żadnej wersji Łowcy androidów nie znalazła ona miejsca. Poetyckie, piękne i smutne słowa wypowiedziane przez wcielającego się w rolę wspomnianego replikanta Rutgera Hauera pozwalają przecież zadziałać wyobraźni odbiorcy. Ta z kolei może spowodować, że z oczu widzów popłyną łzy. Scena monologu w deszczu ma dziś jeszcze większą siłę rażenia. 19 lipca 2020 roku minie bowiem dokładnie rok od śmierci Hauera. Holenderski aktor nie tylko wypowiedział kultową kwestię, ale można nazywać go jej współautorem. Według scenariusza filmu monolog Batty’ego był zdecydowanie dłuższy. Hauer skrócił go więc i dodał od siebie jego najbardziej poetycką linię, tę o łzach w deszczu, która przypieczętowała mowę replikanta. Podobno po wypowiedzeniu zmienionych przez siebie słów na planie Łowcy androidów ekipa filmowa poczęła płakać i bić brawo Rutgerowi. Nic dziwnego, bo poetycki monolog replikanta, który ukochał życie, dosłownie chwyta za serce. Świadomość może być tragiczna.

Scena finałowa – Terminator 2: Dzień sądu (1991)

Nie sądzę, aby ktokolwiek przymierzający się do pierwszego obejrzenia Terminatora 2 Jamesa Camerona przygotowywał przed seansem pudełko z chusteczkami, aby te w razie czego znajdowały się pod ręką. Tymczasem ich nieposiadanie może okazać się dużym błędem. Na szczęście jednak scena, która prawdopodobnie doprowadzi odbiorcę do łez, znajduje się na końcu filmu. Chodzi o słynne pożegnanie T-800 (Arnold Schwarzenegger) z Sarą (Linda Hamilton) i Johnem (Edward Furlong) Connorami. Należy przyznać, że Cameronowi udała się trudna sztuka. Nakłonił bowiem publiczność, która jeszcze nie tak dawno bała się Terminatora, do płaczu po jego odejściu. Taka jest magia kina. T-800 staje się w pewnym sensie ojcem Johna, chociaż to ten drugi właściwie uczy cyborga funkcjonowania. Według kilku osób w finałowej scenie produkcji z 1991 roku mamy do czynienia z błędem lub niespójnością fabuły. Otóż T-800 nie powinien bez wyraźnego polecenia Johna zanurzyć się w kadzi ze stopioną stalą. Poruszony John w pewnym momencie krzyczy przecież nawet na Terminatora, że nie pozwala mu na ten krok. Poza wypowiedzianymi słowami istnieje jednak jeszcze motyw pożegnania poprzez przytulenie chłopaka i podanie ręki Sarze, które ewidentnie oznaczają przyzwolenie na samozniszczenie ratujące przyszłość ludzkości. T-800 zrozumiał te gesty, podobnie jak płacz Johna, chociaż sam nie był do niego zdolny. W pamięci chłopca i jego matki na zawsze pozostanie uniesiony w górę kciuk cyborga.

„To live or die with dignity” – Człowiek przyszłości (1999)

Człowiek przyszłości to sentymentalny film. Znajdziecie w nim mnóstwo scen, w których Robin Williams mniej lub bardziej udanie najpierw was rozśmieszy, aby później zmusić do wyciągnięcia chusteczek. Produkcja Chrisa Columbusa okazała się finansową i artystyczną porażką, ale posiada grono zagorzałych fanów. Wielu z nich uważa nawet, że Człowiek przyszłości to niedocenione arcydzieło i najlepsza rola Robina Williamsa w jego filmografii. Polemizowałbym, ale przyznam, że tytuł Columbusa gra dziś na emocjach podwójnie. To podwojenie wiąże się oczywiście ze śmiercią wspomnianego aktora, która nastąpiła w sierpniu 2014 roku. Tym samym niezwykle trudno patrzy się na scenę, w której ucharakteryzowany na sędziwego mężczyznę Williams tłumaczy przed światowym kongresem, dlaczego woli umrzeć jako człowiek niż żyć w nieskończoność jako maszyna. Główny bohater filmu pragnie, aby uznano go za osobę – stanie się nią było motywem jego życia. Całość wzruszającego momentu przełamana jest dodatkowo humorem, co stanowi element rozpoznawczy aktora. Gdy ukochana Andrew pyta go, po co mu potwierdzenie światowego kongresu, skoro już jest człowiekiem, ten odpowiada, że lubi jasne sformułowania.

Superman – Stalowy gigant (1999)

https://www.youtube.com/watch?v=SXy3f6f9DxI

Stalowy gigant to pełnometrażowy debiut Brada Birda, który wciąż uważany jest przez znawców animacji za najlepsze dzieło twórcy Iniemamocnych (2004). Wspaniały to tytuł, skierowany dla całej rodziny i zawierający potężny ładunek emocjonalny. Oczywiście najbardziej wzruszającym momentem filmu jest scena poświęcenia się tytułowego giganta w celu uratowania mieszkańców Rockwell przed katastrofą. Przed przemianą w Supermana stalowy gigant obowiązkowo żegna się ze swoim przyjacielem. Wspomniana sekwencja ujęć przypomina nieco wymienione wcześniej pożegnanie Elliotta z E.T. Animacja Birda jest jednak swojego rodzaju hołdem dla kina SF, więc nie powinno to nikogo dziwić. Dodatkowym elementem pogłębiającym wzruszenie poniższą sceną, może być fakt, że siostra reżysera omawianego filmu zginęła zastrzelona z broni palnej. Bird tymczasem opowiada historię o broni, która nie chce nią być. Gigant uczy się empatii i poświęcenia, które doprowadzają do poruszającej sceny, tzw. sceny Supermana. Dodam jeszcze, że właśnie za te łzy odpowiedzialny jest, również podkładający głos stalowemu olbrzymowi, Vin Diesel.