NAOMI WATTS. Niemożliwa. Filmografia aktorki.
W 2004 roku Naomi znów zagrała u boku Seanna Penna, tym razem w dramacie pod tytułem Zabić prezydenta. Oparty na faktach film to opowieść o sfrustrowanym życiem mężczyźnie, który postanawia przejść do historii i dokonać zamachu na prezydenta Richarda Nixona. Watts wciela się tutaj w wiecznie cierpiącą żonę głównego bohatera. Rola może nie dająca zbyt wielkiego pola do popisu, bo przyćmiona genialnym Seanem, ale mimo wszystko nie sposób zapomnieć tej wyrazistej kreacji.
W kolejnym filmie – Już tu nie mieszkamy (2004) – Watts nie tylko wystąpiła, ale także go współprodukowała. Melodramat oparty jest na krótkich opowiadaniach Andre Dubusa i opisuje kryzys dwóch małżeństw – Terry (Laura Dern) i Jacka (Mark Ruffalo) oraz Edith (Naomi Watts) i Hanka (Peter Krause). Niezwykle angażujący emocjonalnie, oscylujący między tematami przyjaźni, miłości, wierności i dojrzałości, poruszający widza również za sprawą subtelnej gry aktorskiej. Często porównywany (i słusznie) do filmu Bliżej w reżyserii Mike’a Nicholsa.
Z kolei Zostań (2005) w reżyserii Marca Forstera (Marzyciel) to powrót do lynchowskiejpoetyki thrillera psychologicznego sytuującej się na granicy rzeczywistości i iluzji. Bohaterowie historii – psychiatra Sam (Ewan McGregor) oraz jego dziewczyna Lila (Naomi Watts), niedoszła samobójczyni – dążą do uratowania Henry’ego, który oznajmia im, że za trzy dni zakończy swoje życie. Zdecydowanie ekranową przestrzeń zdominowali Gosling i McGregor, ale rola Watts choć mniejsza została zagrana niemniej przekonująco. Film ze względu na jego wielopłaszczyznowość i rozrzut interpretacyjny poszczególnych scen nie odniósł spektakularnego sukcesu, a jego odbiór przez widzów i krytyków był mieszany, negatywne opinie brzmiały zazwyczaj rozczarowujące zakończenie bądź zbyt zagmatwany.
W tym samym roku weszło do kin kolejne dzieło z udziałem rozwijającej się ciągle Watts, jednak diametralnie różniące się od jej poprzednich produkcji, a mianowicie remake kultowego filmu z 1933 roku – King Kong (czy też Piękna i Bestia jak nazywali go często krytycy), w reżyserii Petera Jacksona, który zakończył w glorii i chwale realizację „Władcy Pierścieni”. Podobnie jak wiele dotychczasowych wersji tej historii, to niezwykle efektowna opowieść o parze filmowców, która wyrusza na Wyspę Czaszki, aby tam zrealizować swój kolejny projekt i niespodziewanie natyka się na ogromnego goryla, który zakochuje się w pięknej artystce (Naomi Watts). O rolę tę ubiegały się także Kate Winslet i Natalie Portman, jednak zdyskwalifikowano je ostatecznie ze względu na zbyt młody wiek. Watts po raz kolejny potwierdziła swój talent oraz rozstrzał aktorskich umiejętności, nie ograniczających się do pojedynczego gatunku.
W kolejnym remaku Watts wystąpiła w 2006 roku, była to ekranizacja powieści Malowany welon (i taki też jest tytuł filmu) autorstwa Williama Somerseta Maughama. Ten klasyczny melodramat przedstawia historię pary – Waltera (Edward Norton) i Kitty (ostatecznie Naomi Watts, chociaż początkowo miała to być Nicole Kidman), których małżeństwo niekoniecznie było wynikiem ich płomiennej miłości. Nic więc dziwnego, że kobieta nawiązuję romans z tajemniczym nieznajomym. Jej mąż odkrywszy to przyjmuje posadę lekarza na biednej chińskiej prowincji, dokąd zabiera także zaszantażowaną żonę. Tam Kitty poznając cierpienia biednych ludzi przechodzi metamorfozę i zaczyna doceniać męża, a zwłaszcza jego pracę, jednak jak to w melodramacie bywa, gdy zaczyna się robić za dobrze pojawiają się komplikacje. Watts o swojej postaci mówiła w jednym z wywiadów (…) uwielbiam jej transformację. Czułam, że bardzo ważne jest zaangażowanie się w jej wady, aby podkreślić przemianę jaka w niej zachodzi i uwydatnić odbytą przez Kitty podróż.
Dobra passa remake’ów trwała. Tym razem Naomi została zauważona przez jednego z najlepszych, jeżeli nie najlepszego, austriackiego reżysera Michaela Haneke. Film Funny Games U. S. (2007) jest amerykańską wersją wcześniejszego o dziesięć lat dzieła tego samego twórcy, o tym samym tytule i dokładnie tej samej fabule, ale z udziałem innych aktorów – i to zmienia go nie do poznania. Ten niekonwencjonalny dramat trzymający widza w ciągłym napięciu i bezlitośnie się nim bawiący pokazuje dwójkę niezwykle eleganckich psychopatów (granych przez Michaela Pitta i Bradleya Corbeta) znęcających się do granic możliwości zarówno fizycznie, jak i psychicznie nad Anną (Naomi Watts), jej mężem (Tim Roth) i ich synem. Haneke w jednym z wywiadów dla strony www.cinema.com mówił, że zrobi amerykańską wersję swojego filmu pod warunkiem, że Naomi Watts weźmie w niej udział, zapytany dlaczego odpowiedział Myślę, że [Watts] jest fantastyczna. W mojej opinii jest najlepszą mówiącą po angielsku aktorką w swojej kategorii wiekowej. Widziałem ja w dwóch filmach – Mulholland Drive i 21 gramów i uważam, że w obydwu przypadkach była absolutnie wspaniała.
Tego samego roku obsypywana komplementami gwiazda zwróciła uwagę kolejnego wielkiego reżysera – Davida Cronenberga. W jego kryminalnym dramacie Wschodnie obietnice (2007) gra Annę – pielęgniarkę pomagającą w niefortunnym porodzie, podczas którego umiera matka dziecka. Wrażliwa i obdarzona matczynym instynktem Anna postanawia odnaleźć rodzinę dziewczynki, jednak fakt, iż jej rodzicielka była prostytutką wiąże się z niebezpiecznym środowiskiem, w jakie musi wejść. W wywiadzie dla Indie London Watts mówiła, że najtrudniejszą dla niej rzeczą, jeżeli chodzi o tę rolę, była jazda na motocyklu, której to scenie dodatkowo towarzyszyło około dwustu osób, z czego duża część to oczywiście paparazzi czekający tylko na felerny upadek aktorki i możliwość obsmarowania jej w gazetach. Jednak Naomi, mimo ogromnej presji pokazała klasę i nie dała im tej możliwości. Jeden z brytyjskich krytyków Matthew Turner pisał o jej grze: potrafi zachować intrygującą wręcz równowagę pomiędzy siłą postaci a jej emocjonalną wrażliwością.
Następną pozycję w jej filmografii zajmuje amerykański dramat Matka i dziecko (2008) w reżyserii Rodrigo Garcii. Film ten stopniowo splata ze sobą historię trzech kobiet – Karen (Annette Bening), która w młodości oddała swoją córkę do adopcji, Elizabeth (Naomi Watts) – porzuconą córkę Karen, która zachodzi w ciążę, ale podczas porodu umiera, tym samym mimowolnie opuszczając swoją nowonarodzoną pociechę, oraz Lucy (Kerry Washington), która nie może mieć dzieci, więc adoptuje córkę Elizabeth. Niezwykle wzruszająca historia uwidaczniająca siłę miłości matki do dziecka oraz ogromną odpowiedzialność roli rodzica. Watts jako świeżo upieczona mama (pierwszego syna urodziła w 2007 roku) oraz kobieta spodziewająca się właśnie dziecka, co ciekawe w scenie pobytu Elizabeth w klinice, możemy nawet zobaczyć jej prawdziwego syna poruszającego się wewnątrz brzucha, mogła jeszcze głębiej wejść w psychikę swojej postaci i postarać się ją zrozumieć.
Po roli dramatycznej aktorka znów powróciła do gatunku thrillerów wcielając się w postać Eleanor w The International (2009) oraz Valerie w Fair Game (2010). W pierwszym zagrała błyskotliwą asystentkę prokuratora generalnego (Clive Owen), a w drugim, po raz kolejny u boku Seana Penna, zdominowała historię genialnie odzwierciedlając realnie istniejącą byłą tajną agentkę CIA. Prawdziwa Valerie Plame zwróciła w grze Naomi Watts uwagę przede wszystkim na akcent – Naomi w rzeczywistości mówi z prześlicznym australijskim akcentem, a w filmie udało jej się uchwycić moje wszystkie głosowe infleksje! Mieszkałam w wielu miejscach, dlatego też nie mam jakiegoś konkretnego regionalnego akcentu, Naomi świetnie to oddała. Aktorka wielokrotnie podziwiana za tę kreację otrzymała zasłużoną nominację do nagrody Satellite.
Dominika Grochowska