HISTORIA STUDIÓW FILMOWYCH. Universal Pictures

W 1909 roku Laemmle założył wraz ze swoimi szwagrami, Abe oraz Juliuszem Sternami, Yankee Film Company, które niemal automatycznie ewoluowało w Independent Moving Pictures, czyli niezależną od wpływów Motion Picture Patents Company niewielką wytwórnię. Firma miała swoje siedziby w Nowym Jorku oraz New Jersey, na terenie którego odbywały się również zdjęcia do tworzonych przez nią filmów. Pomiędzy rokiem 1910 i 1912 przedsięwzięcie Laemmle’a nabrało rozpędu. Pod nazwą Motion Picture Distributing and Sales Company firma stworzyła przez dwa lata ponad dwa tysiące filmów, co nie mogło rzecz jasna umknąć uwadze Edisona pragnącego ukrócić, a docelowo całkowicie zdelegalizować działalność niezależnych studiów filmowych. Ze względu na to, że wynalazca posiadał patenty na większą część sprzętu filmowego używanego na terenie Stanów Zjednoczonych, a małe studia chcąc obejść tę przeszkodę, często korzystały z nieatestowanego sprzętu sprowadzanego z Europy bądź, zbytnio się z tym nie afiszując, również z rozwiązań firmy Edisona, monopolista często pozywał je o to, że sprzęt używany podczas produkcji ich filmów nie spełnia norm lub łamie prawa związane z jego patentami. Laemmle również znalazł się na liście pozwanych, niemniej sąd orzekł w procesie na jego korzyść.

30 kwietnia 1912 roku w Nowym Jorku została powołana do życia firma Universal Film Manufacturing Company, która wchłonęła administrowane przez Laemmle’a do tej pory Motion Picture Distributing and Sales Company. Wśród założycieli studia znaleźli się również Mark Dintenfass, Charles O. Baumann, Adam Kessel, Pat Powers, William Swanson, David Horsley i Jules Brulatour, niemniej nie musiało minąć zbyt wiele czasu, aby niemiecki imigrant wykupił udziały współzałożycieli i stał się tym samym jedynym prawowitym właścicielem Universal. Nowe przedsięwzięcie miało charakter firmy samowystarczalnej, która samodzielnie produkowała i dystrybuowała filmy oraz posiadała własną sieć sal kinowych uniezależnioną od wpływów Trustu Edisona. Już w marcu roku 1915 w okolicach Hollywood powstało Universal City Studios, będące przez dekadę największym centrum produkcyjnym na świecie. Obejmowało ono obszar niemal kilometra kwadratowego i jako pierwsze otworzyło się na turystów, którzy nie mieli wstępu do placówek administrowanych przez inne hollywoodzkie studia. Otwarcie na ludzi było zresztą charakterystycznym elementem polityki Laemmlego, który już od roku 1909, czyli realizacji swoich pierwszych filmów, w przeciwieństwie do chociażby Edisona, promował filmy nazwiskami występujących w nich i tworzących je osób, przyczyniając się tym samym do kreacji systemu gwiazdorskiego, który miał rozwinąć się na rynku amerykańskim dekadę później.

Mimo całego rozmachu przedsięwzięcia Universal przez długie lata nie decydował się na to, aby pójść na noże z pierwszoligowymi graczami na hollywoodzkim podwórku. Zdecydowana część filmów, która wychodziła spod ręki firmy Laemmle’a, była skierowana do publiczności zamieszkującej poza wielkimi miastami – odwiedzającej podrzędne sale kinowe, a nie otoczone splendorem multipleksy, w obrębie których można było natknąć się na osoby znane z pierwszych stron gazet. System Universal zakładał realizację trzech typów produkcji. Przeważały te należące do grupy Red Feathers (Czerwone pióra), czyli filmy niskobudżetowe. Następne w kolejności były Bluebirds (Niebieskie ptaki), będące obrazami ze średniej półki. Najrzadsze były natomiast wysokobudżetowe produkty klasy premium, czyli Jewels (Klejnoty). Taka polityka firmy wiązała się bezpośrednio z podejściem samego Laemmlego, który nie uznawał ryzyka związanego z finansowaniem działań na bazie kredytów. Brak pożyczek oznaczał rzecz jasna brak groźby utraty firmy w momencie klapy finansowej wysokobudżetowej produkcji, niemniej był również jedną z głównych przyczyn stagnacji Universalu oraz jego słabości wobec innych graczy na hollywoodzkim rynku. Takie podejście nie gwarantowało jednak całkowitego bezpieczeństwa, czego przykładem może być sytuacja zaistniała w firmie w trakcie produkcji dwóch filmów niepokornego Ericha von Stroheima – Ślepych mężów z roku 1919 oraz Szalonych żon z 1922. Wciąż rosnący budżet obrazów niemal doprowadził Laemmlego do bankructwa, niemniej jego doświadczenie oraz zdolności związane z rynkiem kreatywnej reklamy pozwoliły na skuteczne wypromowanie filmów i odzyskanie wpompowanych w nie pieniędzy.